Το Debut.gr και ο Γιώργος Ψύχας συνάντησαν τον Χρήστο Βολικάκη, Νο.1 στην παγκόσμια κατάταξη στην ποδηλασία πίστας και μίλησαν για τις δυσκολίες του αθλήματος, τις επιτυχίες του ίδιου αλλά και τους στόχους του για το μέλλον.

Σταθερά πρωταγωνιστής στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης στην ποδηλασία πίστας. Ένας συνεχιστής μίας βαριάς «κληρονομιάς» επιτυχιών σε ένα άθλημα που στην Ελλάδα δεν έχει την απαιτούμενη προσοχή και δόξα.

Το Debut.gr συνάντησε το Χρήστο Βολικάκη, no.1 στην παγκόσμια κατάταξη της ποδηλασίας, ο οποίος μίλησε για την καριέρα του, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το άθλημα και τους επόμενους στόχους του.

Αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου. Και μάλιστα φιγουράρεις εκεί τα τελευταία χρόνια. Ποιο είναι το «μυστικό» της επιτυχίας σου;

-Υπομονή και επιμονή σίγουρα. Προσωπικά έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια να κάνω πολύ σκληρή προπόνηση να ξεπερνάω κάθε εμπόδιο. Αυτά γενικώς τα ερεθίσματα για να ασχοληθούμε με την ποδηλασία μας τα έδωσε ο πατέρας μας, εμένα και του αδερφού μου και μου έδωσε κάποιες αρχές ώστε να να μπω στο χώρο και να προσπαθήσω να είμαι σταθερός όλα αυτά τα χρόνια και πιστεύω το έχω καταφέρει. Από κει και πέρα αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, οι εγκαταστάσεις καλύτερες και τα προβλήματα λιγότερα σίγουρα θα έρχονταν ακόμα περισσότερες επιτυχίες.

Έχεις κάποια παράπονα από τη μέχρι τώρα καριέρα σου; Ίσως κάποιες δυσκολίες που αντιμετώπισες εσύ ή ο αδερφός σου;

-Σίγουρα τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και ήμασταν έτοιμοι να σταματήσουμε τον πρωταθλητισμό και εγώ και ο αδερφός μου. Γιατί όταν δεν είχαμε τα λεφτά είχαμε σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν είχαμε τα λεφτά να πάμε στον επόμενο αγώνα οπότε αυτόματα δεν μπορούσαμε να πάρουμε μέρος σε όλη αυτή την αλυσίδα των αγώνων. Χάναμε τις προκρίσεις και πολλά άλλα. Ουσιαστικά θα σταματούσαμε αν δε βρίσκονταν στο δρόμο μας κάποιοι χορηγοί οι οποίοι μας στήριξαν απόλυτα και μπορέσαμε αυτά τα δύο χρόνια που δεν είχαμε καμία οικονομική βοήθεια από την ομοσπονδία και σταθήκαμε στα πόδια μας. Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε κατά πόσο θα συνεχιστεί. Η ομοσπονδία πρέπει να προσπαθεί για τις εθνικές ομάδες, για τους κορυφαίους αθλητές και για την ανάπτυξη του αθλήματος. Αυτή τη στιγμή αυτά δεν γίνονται αλλά πρέπει άμεσα να γίνουν και ελπίζουμε σε αυτό.

Τώρα όσον αφορά το κομμάτι της δουλειάς, ο αδερφός μου περιμένει εδώ και 10 χρόνια το διορισμό του και παράλληλα κάνει πρωταθλητισμό σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σίγουρα αν αυτή η επιβράβευση του είχε έρθει πιο νωρίς όλα τα άλλα θα ήταν πιο απλά και θα έκανε και καλύτερα την προετοιμασία του και θα είχε ουσιαστικά τη δουλειά του εξασφαλισμένη γιατί είναι κάτι πολύ βασικό αυτό. Κάνει πάρα πολλά χρόνια πρωταθλητισμό και δεν είναι δυνατόν να έχεις αφιερώσει όλη σου τη ζωή στον πρωταθλητισμό και στο τέλος να μην έχεις ούτε μία δουλειά, να ζήσεις δηλαδή. Είναι θέμα βιοποριστικό από κει και πέρα καθαρά.

Έχουμε φτάσει πολύ κοντά στο να τα παρατήσουμε εγώ και ο αδερφός μου. Δεν είχαμε λεφτά να συμμετέχουμε στους αγώνες. Χάναμε τις προκρίσεις. Αν δεν βρίσκονταν στο δρόμο μας οι χορηγοί δε θα ήμασταν εδώ που είμαστε.

Η εμπειρία σου από τη Γλασκώβη ήταν σαφώς δυσάρεστη αλλά σου έδειξε το καλό πρόσωπο του αθλητισμού, με τους ίδιους σου τους αντιπάλους να σε βοηθούν. Ποια συναισθήματα σου γέννησε η ευγενής άμιλλα που επέδειξαν;

-Σίγουρα ήταν μία τρελή εμπειρία. Τόσα χρόνια που ταξιδεύουμε αυτό το συγκεκριμένο πράγμα δεν το έχω ξαναπάθει. Είχαμε ξαναχάσει έτσι τα ποδήλατα σε ταξίδια στην Κολομβία που ήταν πολύ μικρά τα αεροπλάνα αλλά μέσα σε 24 ώρες μας τα είχαν φέρει. Δεν περιμέναμε ότι θα πάθουμε τόσο μεγάλη ζημιά γιατί έξι μέρες κάτσαμε έτσι δεν είχαμε ούτε ποδήλατα να κάνω προπόνηση, ούτε ρούχα, ούτε χρήματα. Πραγματικά τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Ήταν πρωτόγνωρες εμπειρίες. Από εκεί και πέρα στο αγωνιστικό κομμάτι ήρθε η 5η θέση. Ήταν πολύ δύσκολο να χάσουμε το μετάλλιο. Αν μετά από όλα αυτά τα προβλήματα ήρθε η θέση αυτή σίγουρα μας στοίχισε ένα μετάλλιο αλλά πάλι καλά να λέμε.

Σαφώς όμως όταν βλέπεις όλο τον κόσμο, τους αντιπάλους να σε στηρίζουν είναι σημαντικό. Στο εξωτερικό υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος σεβασμός, υπάρχει αξιοκρατία ξέρουν να αναγνωρίζουν οι ξένοι τον αθλητή και τι έχει προσφέρει και σαν άνθρωπος αλλά και σαν πρωταθλητής και τις επιτυχίες του. Σίγουρα η βοήθεια ήταν ήταν ένα πράγμα που με έκανε να νιώσω πιο όμορφα πραγματικά. Αθλητές, προπονητές από άλλες χώρες μας στήριξαν απόλυτα, προσπάθησαν και αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν ότι καλύτερο μπορούσαν για μας. Βέβαια εμείς χρειαζόμασταν τα πράγματα μας, χρειαζόμασταν το ποδήλατό μας, τα ρούχα μας. Αυτά κατάφεραν να έρθουν στα μισά των αγώνων κατά τις τελευταίες ημέρες των αγώνων αλλά σίγουρα και στη Σκωτία και οι διοργανωτές προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο για μας.

Τώρα ταξιδεύεις στη Γαλλία, ακολουθεί ο Καναδάς. Τι προσδοκάς από τη σειρά αυτών των αγώνων;

-Έχει ξεκινήσει ήδη η Ολυμπιακή πρόκριση. Την Τρίτη πετάμε για Γαλλία μαζί με τον αδερφό μου και ακολουθεί ο Καναδάς, το Βερολίνο, το Λονδίνο, Χονγκ Κονγκ, Νέα Ζηλανδία, Πολωνία. Όλοι αυτοί οι αγώνες τη φετινή χρονιά και του χρόνου μετράνε για την Ολυμπιακή πρόκριση. Πλέον επειδή οι αγώνες είναι πάρα πολλοί και ουσιαστικά δεν μπορείς να πεις ότι θα φορμαριστείς για έναν αγώνα να κάνω το peak μου πρέπει να είσαι σε όλους τους αγώνες σταθερός ώστε να μαζεύεις τους πολυπόθητους βαθμούς για την Ολυμπιακή πρόκριση. Στόχος μας είναι οι βαθμοί από δω και πέρα. Θέλουμε σε κάθε αγώνα να είμαστε σταθεροί στις επιδόσεις μας ώστε να μαζεύουμε τους περισσότερους βαθμούς. Σίγουρα θα παίξει ρόλο όπως είπα η σταθερότητα του αθλητή γιατί κάποιος μπορεί να κάνει μία επιτυχία αλλά αν δεν είναι σε όλους τους αγώνες δυνατός και σε υψηλό επίπεδο δε θα μαζέψει τόσους πολλούς βαθμούς.

Πέρυσι ήμουν 2ος στη γενική κατάταξη στα παγκόσμια κύπελλα. Έχασα για πολύ λίγο επειδή δεν κατάφερα να ταξιδέψω στο τελευταίο παγκόσμιο κύπελλο στο Μινσκ. Ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήμουν στην πρώτη θέση. Θα ήθελα να πάρω τον τίτλο, να είμαι κυπελλούχος κόσμου. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω επειδή είχαμε κάποια προβλήματα με τις βίζες που έχει αλλάξει η διακρατική συμφωνία.Ίσως φέτος καταφέρω να είμαι στην κορυφή του κόσμου.

Που βλέπεις τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια; 

-Από κει και πέρα συνεχίζουμε κανονικά. Στόχος μου είναι και το Τόκιο και το Παρίσι μέχρι το 2024 θα ήθελα να πάω χωρίς καμία διακοπή. Η ποδηλασία πλέον δεν έχει off season περιόδους. Ακόμα και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο θα έχουμε το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Οπότε έχουμε πάρα πολλούς αγώνες μπροστά μας. Να είμαστε καλά σωματικά, να μην έχουμε τραυματισμούς και θα δώσουμε το «παρών». Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους χορηγούς μου που ουσιαστικά με έχουν στηρίξει απόλυτα και είμαι εδώ αυτή τη στιγμή αλλιώς δεν θα ήμουν αν και ελπίζω άμεσα να έχουμε και τη βοήθεια της πολιτείας και της Ομοσπονδίας που πιστεύω ότι είναι αναγκαία. Δε ζητάμε κάτι παράλογο. Ζητάμε να έχουμε τα βασικά ώστε να μπορούμε να εκπροσωπούμε τη χώρα μας και να σηκώνουμε την ελληνική σημαία ψηλά.

Θέλω να είμαι στις επόμενες δύο Ολυμπιάδες. Αρκεί να έχουμε τη στήριξη της Ομοσπονδίας. Δε ζητάμε κάτι παράλογο. Ζητάμε τα βασικά για να εκπροσωπούμε με αξιοπρέπεια την Ελλάδα στους αγώνες.

Ετοιμάζεις τη δική σου ποδηλατική ομάδα στη γενέτειρά σου, τον Βόλο. Τι σημαίνει για σένα το γεγονός ότι όχι μόνο θα βοηθήσεις νέα παιδιά να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα αλλά και θα το κάνεις από την πόλη σου;

-Σίγουρα η ομάδα “Ποδηλατικός όμιλος Βόλου” είναι η ομάδα που ξεκίνησα και είναι σημαντικό για εμένα το εγχείρημα. Ο ποδηλατικός Βόλος έγινε το 2000 μετά από μία συνένωση τεσσάρων σωματείων. Υπήρχε ο Αίολος Βόλου που τον είχε ιδρύσει ο θείος μου, ο Νίκος ο Βολικάκης και τον Κένταυρο Βόλου που τον είχε ιδρύσει ο θείος μου, ο Βαγγέλης ο Βολικάκης. Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα στη Λαμία το 2000 επιστρέφοντας από αγώνες ποδηλασίας σκοτώθηκε ο θείος μου, Βαγγέλης Βολικάκης και με αυτή την αφορμή έγινε η ομάδα του ποδηλατικού ομίλου Βόλου.

Αυτή η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια για πάρα πολλά χρόνια. Από εκεί ξεκινήσαμε και εμείς, φέραμε πάρα πολλές διακρίσεις. Ήταν η μοναδική ομάδα που έχει καταφέρει να βγάλει 8 αθλητές που να έχουν πάρει μετάλλιο σε Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μετά λόγω οικονομικών δυσκολιών και επειδή είχαν κοπεί και οι επιχορηγήσεις από τη Γενική Γραμματεία η ομάδα δεν μπόρεσε να μας αντέξει. Εμείς είχαμε μεγαλώσει, είχαμε περισσότερες απαιτήσεις και όταν ξεκίνησαν οι μεταγραφές μοιραστήκαμε σε κάποιες ομάδες. Τώρα ήρθε η ώρα της επιστροφής. Θα γυρίσουν πάρα πολλοί καλοί αθλητές στην ομάδα. Περιμένουμε τις μεταγραφές τον επόμενο μήνα και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία πάρα πολύ ωραία δουλειά να ξεφύγουμε από τα ελληνικά δεδομένα.

Στόχος μας είναι να γίνει ο ποδηλατικός όμιλος Βόλου και επαγγελματική ομάδα ώστε να μπορεί να συμμετέχει και σε Παγκόσμια κύπελλα. Σίγουρα ένα κομμάτι βασικό είναι οι ακαδημίες που θέλουμε να χτίσουμε. Θέλω να φέρουμε νέα παιδιά στην ποδηλασία να τους γνωρίσουμε αυτό το πολύ όμορφο άθλημα τους προσεχείς μήνες και φυσικά όνειρό μας είναι να καταφέρουμε να κάνουμε ένα ποδηλατοδρόμιο στο Βόλο έστω και τσιμεντένιο που είναι πιο οικονομικό. Ακόμη, να γίνουν διοργανώσεις, να γίνουν οι ποδηλατικοί γύροι στο Βόλο ενώ θέλουμε να κάνουμε ακόμα και στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ διεθνείς αγώνες πίστας. Αφού δεν γίνονται από την πλευρά της πολιτείας θα προσπαθήσουμε να τους κάνουμε εμείς.

Σου αφήνει μία πικρία το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά τις επιτυχίες που έχουμε γνωρίσει στην ποδηλασία, παραμένει ένα άθλημα με μικρό κοινό και δεν χρίζει ιδιαίτερης προσοχής από τους δημοσιογράφους;

-Σίγουρα είναι στενάχωρο γιατί έχουν έρθει πάρα πολλές επιτυχίες, πάρα πολλά μετάλλια και πρέπει να αναγνωρίζεται η προσπάθεια. Σε Παγκόσμια πρωταθλήματα, σε Πανευρωπαϊκά, σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η ελληνική ποδηλασία δε λείπει ποτέ.Στο εξωτερικό μας έχουν πολύ μεγαλύτερη αναγνώριση, στα στάδια μας έχουν σε φωτογραφίες, ξέρουν το βιογραφικό μας παιδάκια τα οποία θα έρθουν να πάρουν αυτόγραφο και είναι σε πολύ μικρή ηλικία. Ξέρουν ποιος είσαι, ξέρουν τι έχεις κάνει, ξέρουν τη σπουδαιότερη διάκρισή σου, ξέρουν με τι ποδήλατο έτρεχες το 2005. Οπότε όλα αυτά σε γεμίζουν πολύ ωραία συναισθήματα για τη συνέχεια. Στην Ελλάδα όντως η ποδηλασία δεν είναι τόσο δημοφιλής, μαζί θα προσπαθήσουμε να την κάνουμε και ελπίζουμε ότι στο άμεσο μέλλον θα γίνει πιο γνωστή. Γιατί πραγματικά είναι ένα πολύ όμορφο άθλημα και ειδικά ποδηλασία πίστας. Δηλαδή ένας θεατής που θα έρθει να παρακολουθήσει, θα τον κερδίσει το πόσο θεαματικό είναι και πιστεύω θα τον κάνει να ξαναέρθει.