Ο βασιλιάς του παρκέ με το πλούσιο μουστάκι

Τεχνίτης, μπαλαδόρος παλιάς κοπής και αθεράπευτα ταλαντούχος. Ο Ρομπέρτο Ριβελίνο υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς και πλήρεις μέσους της γενιάς του.

Αναγνωρισμένους τόσο από την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα όσο και από τεράστιους αστέρες όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο ίδιος ο Πελέ, ο Ριβελίνο έμεινε γνωστός εμφανισιακά για το περιβόητο μουστάκι του και αγωνιστικά για τον εξαιρετικό έλεγχο της μπάλας, το φαρμακερό αριστερό του πόδι αλλά και τις ασύλληπτες προσποίησεις του (πρώτος που τελειοποίησε το γνωστό flip flap/εναλλαγή κατεύθυνσης με τη μπάλα).

Τα πρώτα βήματα

Γόνος οικογένειας Ιταλών μεταναστών, ο Ριβελίνο άρχισε να έρχεται σε επαφή με τη μπάλα ποδοσφαίρου στις σάλες με τη φανέλα της Κλαμπ Ατλέτικο Μπαρτσελόνα. Η αγάπη του όμως για το ποδόσφαιρο τον «έσπρωξε» γρήγορα στο χορτάρι και η μοίρα τον έφερε στην Κορίνθιανς.

Στην Timão ο Ριβελίνο δεν άργησε να ξεχωρίσει για το ταλέντο του, με τους ανθρώπους της ομάδας να μένουν με το στόμα ανοιχτό με τα όσα έκανε ο 17χρονος ακόμα Ρομπέρτο.

Γρήγορα αναρριχήθηκε στην πρώτη ομάδα του συλλόγου και το όνομά του έφτασε να γίνεται σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων της Κορίνθιανς, οι οποίοι του έδωσαν και το παρατσούκλι «Ο Βασιλιάς του Παρκέ» (O Rei do Parque).

Παρά το περίσσιο ταλέντο του Ριβελίνο, η ομάδα από το Σάο Πάολο δεν κατάφερε να διεκδικήσει κάποιο σπουδαίο τίτλο, με μοναδική εξαίρεση το πολιτειακό πρωτάθλημα της περιφέρειας το 1966. Εννιά χρόνια παραμονής στην Κορίνθιανς, κανένας τίτλος.

Η απώλεια τροπαίων και διακρίσεων έφερε τον Ριβελίνο στην πόρτα της εξόδου από την Κορίνθιανς. Η αγάπη που του είχαν οι οπαδοί της ομάδας είχε μετατραπεί σε θυμό και επίρριψη ευθυνών για την αγωνιστική εικόνα της. Η εξέδρα έβραζε σε κάθε ήττα και εκείνος βρισκόταν τις περισσότερες φορές στο επίκεντρο.

Η κατάσταση δεν άλλαξε παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του και πλέον μέχρι και ο ίδιος αναζητούσε απλά μία αφορμή για να αποχωρήσει από το σύλλογο του Σάο Πάολο.

Μία αφορμή που του δόθηκε το 1974 όταν η αιώνια αντίπαλος Παλμέιρας επικράτησε της Κορίνθιανς και οι φίλαθλοι της τελευταίας τον κατηγόρησαν ευθέως για την ήττα.

Το Ρίο, η «Φλου» και το πέρασμα από την Αραβία

Πικραμένος και σίγουρα απογοητευμένος για την κατάληξη της θητείας του στην Timão ο Ριβελίνο αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του σε άλλη ομάδα της Βραζιλίας.

Και αυτό έκανε. Μετακόμισε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και φόρεσε τη φανέλα της Φλουμινένσε μέχρι και το 1978. Στη «Φλου» βρήκε τους Ντοβάλ, Πιντίνιο, Ζιλ και Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες, με τους οποίους έδεσε εξαιρετικά και συνέθεσαν τη λεγόμενη «τρίχρωμη μηχανή» που κυριάρχησε και κατέκτησε το πολιτειακό πρωτάθλημα του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 1975 και 1976.

Μετά από τέσσερα απόλυτα επιτυχημένα χρόνια στη Φλουμινένσε είχε φτάσει η ώρα του αποχαιρετισμού. Ο Ριβελίνο βρισκόταν ξανά σε αναζήτηση ομάδας. Μετά από δεκατρία χρόνια συνεχούς αγωνιστικής παρουσίας στα γήπεδα της Βραζιλίας, ήθελε κάτι διαφορετικό.

Οι τάσεις φυγής του τον ανάγκασαν να αλλάξει μέχρι και ήπειρο και να βρεθεί στη Σαουδική Αραβία και την άσημη Αλ Χιλάλ. Ακόμα και στα 32 του χρόνια, ο Ριβελίνο ξεχώριζε σα τη μύγα μέσα στο γάλα στη νέα του ομάδα. Τρία χρόνια ήταν αρκετά για να πάρει την εμπειρία που ίσως έλειπε από το παλμαρέ του και θα του επέτρεπε να «κρεμάσει» τα παπούτσια του με λιγότερες… ενοχές.

Μετά από δύο δεκαετίες ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό και μη επίπεδο, ο Ριβελίνο αποφάσισε το 1981 να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Το ταλέντο του όμως δε θα έμενε άγνωστο ή περιορισμένο. Άλλωστε αυτό απέδειξε και ο Μαραντόνα που τον χαρακτήρισε μεταγενέστερα ως ένα από τα πρότυπά του.

Το κεφάλαιο της «Σελεσάο» και η… διαστημική κλωτσιά

Αναπόσπαστο μέλος και της Εθνικής Βραζιλίας, ο Ριβελίνο έβγαζε μάτια και με τα χρώματα της «Σελεσάο» με την οποία αγωνίστηκε από το 1965 ως και το 1978.

Αποκορύφωμα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, όταν στάθηκε μεταξύ άλλω δίπλα σε Πελέ, Ζαϊρζίνιο, Γκέρσον και Τοστάο και οδήγησαν τη Βραζιλία στην κατάκτηση του τρίτου τροπαίου στην ιστορία της «Σελεσάο».

Μάλιστα, ήταν το δικό του γκολ που έφερε στα ίσια το πρώτο ματς κόντρα στην Τσεχοσλοβακία όταν με την «Patada Atomica» (διαστημική κλωτσιά) νίκησε τον Βίκτορ και έδωσε το έναυσμα για την καταιγιστική συνέχεια (4-1 τελικό σκορ).

Ο ίδιος όμως αγωνίστηκε και στα επόμενα δύο Παγκόσμια Κύπελλα, όπου η «Σελεσάο» δεν ήταν τόσο τυχερή και τερμάτισε στην 4η και 3η θέση αντίστοιχα του τουρνουά.