Θα δούμε επιτέλους μια διαφορετική Ατλέτικο;

Ποιός να πει και τι στον Ντιέγκο Σιμεόνε για την πορεία της Ατλέτικο τα τελευταία χρόνια; Ένα πρωτάθλημα κόντρα στα μεγαθήρια, δύο τελικοί Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Γιουρόπα Λιγκ. Οι Ροχιμπλάνκος με το ίδιο, σκληρόπετσο στυλ, παίρνουν τα αποτελέσματα που θέλουν εδώ και χρόνια κόντρα σε πιο ακριβές ομάδες και έχουν καθιερωθεί στους top συλλόγους του πλανήτη.

Την Ατλέτικο του Τσόλο, ή την αγαπάς παράφορα, ή τη μισείς. Ο τρόπος παιχνιδιού της, αντιπροσωπεύει το άκρον άωτον της σκοπιμότητας. Χωρίς πολλά πολλά, άμυνα μέχρις εσχάτων, πάθος που ξεχειλίζει και μπροστά ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Το 1-0 άλλωστε, είναι πλέον φύση μας.

Οι «δικαιολογίες» για τον Σιμεόνε, όσον αφορά το ποδόσφαιρο που εκπροσωπεί η Ατλέτικο επί της δικής του ηγεσίας, φαίνεται ότι στερεύουν φέτος. Τόσον καιρό, ακόμη και αυτοί που διαφωνούσαν, αντιλμβάνονταν ότι στην τελική δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για να συγκρουστεί στα ίσια με τα θηρία. Οι μεταγραφικές κινήσεις όμως της Ατλέτικο αυτό το καλοκαίρι, μεταβάλλουν το σκηνικό.

Τόμας Λεμάρ και Ζέλσον Μαρτίνς είναι δύο εξόχως ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές που έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήρια των επιθετικών ικανοτήτων τους. Ο Σιμεόνε «έσταξε» 70 χαρτιά στη Μονακό για τον πρώτο. Και ο Τσόλο δεν κάνει τίπτοα στην τύχη. Η σκοπιμότητα διακρίνει όλες τις επιλογές του.

Ίσως, κατάλαβε και ο ίδιος, ότι ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό. Η Ατλέτικο υπηρέτησε με στρατιωτικη πειθαρχία επί συναπτά έτη το πλάνο του «μπορεί να μην κερδίσω, αλλά ακόμη πιο δύσκολα θα χάσω». Ο Σιμεόνε αποφάσισε να παραμείνει προπονητής των Ροχιμπλάνκος και το σχέδιο τείνει να διαφοροποιηθεί.

Λογικά, αντιλήφθηκε ότι η ομάδα του το… τερμάτισε. Δεν πάει άλλο. Για να υποτάξει τους αντιπάλους της, που την έχουν διαβάσει για τα καλά με τον καιρό, χρειάζεται να τους αιφνιδιάσει. Να βάλει κι άλλα, πολλά, καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι της. Ευτυχώς για τον Αργεντινό κόουτς, η Ατλέτικο διαθέτει πλέον τα όπλα για να παίξει κάτι διαφορετικό!

Οι νεοφερμένοι, Λεμάρ και Μαρτίνς, μαζί με τους παλιούς, Γκριεζμάν, Ντιέγκο Κόστα, Κορέα, Σαούλ, Βιτόλο, συνθέτουν ένα μείγμα ικανό να «δώσει» ελκυστικό ποδόσφαιρο. Η νέα παρέα της Ατλέτικο έχει από όλα: και… κοντούς, και ψηλούς, και πιο γρήγορους, και τεχνίτες, και ταχυδυναμικούς, και εκτελεστές. Ό,τι ζητάει ο κάθε προπονητής, είναι στο πιάτο του Σιμεόνε. Δουλειά του σεφ είναι να το σερβίρει σωστά…

Καλώς ή κακώς οι μεταγραφές των Ροχιμπλάνκος έχουν δημιουργήσει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που υπαγορεύει στον Τσόλο να προσφέρει κάτι όμορφο στο κοινό. Όμορφο στα αποτελέσματα, αλλά αυτή τη φορά και στο μάτι. Όταν ο Αντουάν Γκριεζμάν διάλεγε Ατλέτικο αντί για Μπαρτσελόνα, πιθανόν θα είχε πάρει τις διαβεβαιώσεις του ότι η ομάδα πάει για… άλλα. Καλό το… «αντάρτικο», που κάθε άλλο παρά εύκολο δεν είναι. Απαιτεί ατέλειωτες ώρες δουλειάς πάνω στην τακτική και πραγματικά τρομακτική συγκέντρωση εν ώρα αγώνα. Πολύς κόσμος το μετέφραζε απλά σε… ξύλο, αλλά μάλλον ήταν γελασμένος. Το σύνολο που για να δεχτεί γκολ έπρεπε να δεχτεί πρώτα κάτι άλλο (αίτηση), τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια της οδηγίες του προπονητή του και ξόδευε άπειρη πνευματική και σωματική δύναμη για να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Το… δουλέμενο «αντάρικο», φτάνει στη δύση του. Ο κόσμος της Ατλέτικο διψάει για θέαμα και θα γεμίσει το γήπεδο μόνο αν δει κάτι που του αρέσει. Το ποδοσφαιρκό στερέωμα επιθυμεί διακαώς να δει τον Σιμεόνε σε πρώτο ανδρικό ρόλο, και όχι σε πονηρό κομπάρσο που με τα «τερ΄τιπια» τπυ τη βγάζει πάντα καθαρή. Τη σεζόν που έρχεται, μοιάζει να αιωρείται μια φωνή που υποχρεώνει τον Τσόλο να ανακαινίσει το οικοδόμημά του. και τα υλικά που αγόρασε, αποδεικνύον ότι είναι υπάκουος…