Σιρκουί Πόλης. Το απαραίτητο(;) κακό.

Η ιδέα του άρθρου γεννήθηκε την ίδια βδομάδα που λάμβανε χώρα το ιστορικό Σιρκουί του Monaco. Αρχικά σκέφτηκα να ρισκάρω, αφήνοντας την προηγούμενη εμπειρία μου να «καθαρίσει» , δίνοντας ουσία, περιεχόμενο και επιχειρήματα για να στηρίξω τον λόγο μου. Όμως λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο οι δεύτερες, πιο ώριμες σκέψεις, με έκαναν να περιμένω. Και δεν είχα γράψει λέξη πριν το μεσημέρι εκείνης της Κυριακής. Και τώρα νιώθω διαβολικά καλύτερα, γιατί αυτός ο χρόνος που περίμενα, αυτό το Grand Prix του Monaco, ενίσχυσε περαιτέρω αυτό που πολλοί ξέρουν, αλλά λίγοι παραδέχονται: Τα Grand Prix πόλης είναι ένα κακό. Αφήνω ελεύθερους όσους θέλουν, να το φέρουν πιο κοντά στα μέτρα του τίτλου. Με την λέξη απαραίτητο μαζί.

Γράφω «κακό», και ήδη βλέπω πολλούς να κλείνουν την καρτέλα της ιστοσελίδας. Δώστε μου λίγο χρόνο.

Παρακολουθούσα λοιπόν, το Grand Prix στο Πριγκιπάτου. Δεν αποτελεί μυστικό πως Monaco και προσπεράσματα δεν χωράνε στην ίδια πρόταση. Πριν σβήσουν όμως τα κόκκινα φώτα, δεν θες ακόμη να το δεχτείς. Αδυνατείς να κατανοήσεις το «γιατί» μονοθέσια 1000 ίππων και βάλε, όπου σε συνδυασμό με την φετινή αεροδυναμική σπάνε κάθε ρεκόρ πίστας, με μαθηματική ακρίβεια θα εγκλωβιστούν το ένα πίσω από το άλλο. Το «γιατί» να περιορίζονται έτσι. Σαν να προσπαθείς να κάνεις jogging στο σαλόνι του σπιτιού σου.

Το «γιατί» έρχεται να απαντηθεί με έξω-αγωνιστικά επιχειρήματα, και κάποια που μάλλον δεν θα έπρεπε να διατυπώνονται καν. Σιρκουί σαν το Monaco είναι η ζωντανή ιστορία της Formula 1. Βρίσκεται ανελλιπώς στο καλεντάρι από το 1950, αποτελεί από μόνο του ένα ιστορικό γεγονός. Έχει θέαμα. Έχει γκλάμουρ. Έχει χλιδή. Ίσως κάποτε το Monaco να ήταν 50% το τι γίνεται έξω από την πίστα, και 50% τι γίνεται μέσα σε αυτήν. Το ποσοστό όμως έχει αρχίσει να γέρνει ανησυχητικά..

Σήμερα, αποτελεί περισσότερο μια επίδειξη του τεράστιο «εγώ» των ανθρώπων που διαχειρίζονται τον πλούτο αυτού του πλανήτη, των ανθρώπων με τα κότερα, τα ακριβά αυτοκίνητα, τις εντυπωσιακές γυναίκες. Αποτελεί ένα 4ήμερο το οποίο μπορεί να «αναστήσει» και νεκρούς ..ή να ανεβάσει τις ήδη υψηλές μετοχές κάποιων στο χρηματιστήριο του θεάματος. Είναι μια διαφημιστική «καμπάνια» που ούτε ο Don Draper δεν θα μπορούσε να προσφέρει. Υπάρχει όμως ένας μεγάλος αντιθετικός σύνδεσμος σε όλα αυτά. Το “αλλά”.

Αλλά, αν υπήρχε μόνο το Monaco, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα ήταν σαν ευχάριστο διάλειμμα, κάτι που πλέον λίγο πολύ όλοι σχεδόν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Πλέον όμως είναι τέσσερα στον αριθμό. Και όσο και να θέλουν, Monaco δεν γίνονται.

Τα θραύσματα που έμειναν στην πίστα, στέρησαν στον Bottas την νίκη..

Επιστρέφοντας στα αγωνιστικά, έγραφα παραπάνω για θέαμα. Εννοούσα βεβαίως το έξω-αγωνιστικό. Αγωνιστικό θέαμα; Ο αγώνας του Baku είχε άφθονο, όμως είναι αυτό που πρέπει να ζητάμε; Ελάχιστες μάχες, πολλά τρακαρίσματα, ένας αγώνας που κρίθηκε από τα απανωτά safety car. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω κάπως τον αγώνα του Baku, θα ήταν «Η Λοταρία». Το Monaco από την άλλη ατύχησε, το safety car δεν έκανε είσοδο, η βροχή δεν ήρθε, και μείναμε να παρακολουθούμε μονοθέσια να κάνουν γύρω γύρω. Την παρτίδα έσωσε μόνο ο Max Verstappen, που όντας πολύ επιθετικός έκανε αρκετά προσπεράσματα και βοήθησε τόσο εκείνον μαζεύοντας βαθμούς, όσο και εμάς να κρατήσουμε ζωντανό το ενδιαφέρον μας.

Πρέπει σαν κοινό να αναρωτηθούμε το τι θεωρούμε θέαμα, και το τι γενικώς θεωρείται θέαμα. Γιατί ναι, συναρπαστικός αγώνας του Baku, αλλά για τους λάθος λόγους. Είναι σαν ένα φτωχό ριάλιτι στην τηλεόραση. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό, μα δεν είναι ποιοτικό. Από ένα σημείο και μετά μιλάμε για αλλοίωση αποτελέσματος. Η νίκη κατέληξε στον τρίτο, άφαντο σε όλο τον αγώνα Lewis Hamilton, ο οποίος προς τιμήν του δεν πανηγύρισε καν..

Δυστυχώς, όσο φτωχούς ή μη ποιοτικούς αγώνες και αν προσφέρουν, αυτά τα Σιρκουί έχουν έρθει για να μείνουν. Και θα έρθουν και άλλα, όπως για παράδειγμα αυτό στο Μαϊάμι. Εδώ η συζήτηση θα χτιστεί γύρω από το «απαραίτητο» (κακό).

Είναι απαραίτητα, διότι ανοίγουν διόδους ανάπτυξης και γεμίζουν με ζεστό χρήμα τις τσέπες των μεγάλων κεφαλιών της F1. Ουσιαστικά εξαιρεμένου του Μονακό, τα Grand Prix της Σιγκαπούρης, του Άμπου Ντάμπι, και του Αζερμπαϊτζάν, ήρθαν τις στιγμές που αυτές οι περιοχές γνώριζαν μεγάλη ανάπτυξη. Αυτοί οι αγώνες, έδωσαν το απαραίτητο κύρος και προβολή σε αυτές τις περιοχές, αποτέλεσαν μέρος του σχεδίου ανάπτυξης. Φυσικά και το σκηνικό, ειδικά στα 2 πρώτα μέρη ταιριάζει γάντι: Ο αμέτρητος πλούτος που αποφέρουν τα πετρέλαια και γενικότερα οι εκεί επιχειρήσεις, έχουν γεμίσει τις γύρω περιοχές με πανάκριβες αυτοκινητικές(και όχι μόνο) κατασκευές, σε έναν διαρκές αγώνα για το ποιος θα ξεχωρίσει περισσότερο…

Τι θα μπορούσε να συνδυαζόταν καλύτερα από έναν πραγματικό αγώνα; Ένας αγώνας φυσικά στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Οι κινήσεις είναι στρατηγικές. Και τα συμφέροντα μεγάλα. Και βέβαια, ξεχνώντας το καθαρό χρήμα από τα συμβόλαια, η σχέση της Formula 1 με τέτοιους προορισμούς είναι αμφίδρομη: Και η F1 κερδίζει σε κύρος, σε προβολή, σε ανάπτυξη, σε διάδοση, σε εδραίωση. Διότι οι προορισμοί αυτοί, μπορεί να μην έχουν την αύρα του Monaco, και ούτε να πλησιάζουν την ιστορία του και την κουλτούρα του, όμως έχουν συνεχώς τα φώτα στραμμένα πάνω τους, και ανθρώπους με τσέπες φαρδιές, γεμάτες ζεστό χρήμα, το οποίο φυσικά, ανοίγει την όρεξη..

Κλείνω με μια ξεκάθαρη ευχή και ελπίδα για το μέλλον. Η F1 να μην γυρίσει την πλάτη στα παραδοσιακά της όπλα-πίστες που έχτισαν αυτό που είναι σήμερα. Διότι το χρήμα μπορεί να εξαγοράσει πολλά και να χτίσει άλλα τόσα, όμως δύσκολα, θα προσδώσει το κύρος που προσθέτει η ιστορία…