Όταν ο βασιλιάς είναι μόνος

Το φετινό Μουντιάλ θα παραμείνει χαραγμένο στην μνήμη μας ως αυτό με τις μεγαλύτερες εκπλήξεις.

Όποια ομάδα και να το κατακτήσει, μιας και δεν πιστεύω ότι θα πάει σε χέρια ομάδας που είναι αουτσάιντερ, το σίγουρο είναι πως θα θυμόμαστε τα βαριά ονόματα που μείνανε νωρίς εκτός τελικής φάσης.

Υπήρξαν κάποιες ομάδες όμως που ουσιαστικά στηρίζονταν σε έναν ηγέτη. Θα μου πείτε είναι κακό αυτό; Σε καμία περίπτωση απαντώ εγώ. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά» σε αυτήν την υπόθεση.

Κάθε μεγάλος ηγέτης για να μπορέσει να καθοδηγήσει σωστά μια ομάδα και να της προσδώσει το κάτι παραπάνω, θέλει να έχει και ένα καλό «επιτελείο» από πίσω του.

Ειδικά όταν μιλάμε για ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο, και ειδικότερα στην σύγχρονη μορφή του.

Το ποδόσφαιρο αλάνας δυστυχώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, και πλέον μετράει η συνολική προσπάθεια όλων των παικτών προκειμένου μια ομάδα να φτάσει ψηλά.

Πάμε να δούμε λοιπόν τους παίκτες που αποτελούσαν «ηγέτες» για τις ομάδες τους, όμως όπως αποδείχτηκε ήταν κυριολεκτικά μόνοι στην προσπάθεια να οδηγήσουν την χώρα τους ψηλά.

Αίγυπτος-Μοχάμεντ Σαλάχ

Η συμμετοχή στο Μουντιάλ ήταν ένα στοίχημα μετά τον τραυματισμό του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο σούπερ σταρ της Λίβερπουλ, αποτελεί όχι μόνο είδωλο για την χώρα του, αλλά και τον παίκτη στον οποίο ένα ολόκληρο έθνος στήριζε τις ελπίδες του για διάκριση στα γήπεδα της Ρωσίας.

Εν τέλει ο Σαλάχ συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της ομάδας, αν και έμεινε εκτός ενδεκάδας στο πρώτο ματς απέναντι στην Ουρουγουάη.

Όμως δεν μπόρεσε να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα του καθώς δεν βρήκε άξιους συμπαραστάτες δίπλα του.

Η αλήθεια είναι πως η ομάδα της Αιγύπτου δεν διέθετε την απαραίτητη ποιότητα για να υποστηρίξει τον εκρηκτικό επιθετικό, ούτε την απαραίτητη τεχνική κατάρτιση για να οργανωθούν οι κατάλληλες αντεπιθέσεις στις οποίες «χτυπάει» συνήθως ο Σαλάχ.

Και μπορεί ο Σαλάχ να κουβάλησε στους ώμους του την ομάδα στα προκριματικά, όμως το Μουντιάλ είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση, και κάπου εκεί φάνηκε πως ένας Φαραώ δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη.

Αποτέλεσμα ο αποκλεισμός της Αιγύπτου από την φάση των ομίλων, η οποία συνοδεύτηκε με πολλές φήμες για παραίτηση του ιδίου από την εθνική ομάδα.

Το σίγουρο είναι πως αν ο Σαλάχ εν τέλει αποφασίσει να αποχωρήσει, αυτό θα είναι ένα πρώτης τάξεως πλήγμα για τους Αιγύπτιους.

Σενεγάλη-Σαντιό Μανέ

Το έτερο αστέρι της Λίβερπουλ, αποτελεί τον αναμφισβήτητο ηγέτη της ομάδας των «Λιονταριών» και η αλήθεια είναι πως αν δεν τους «αδικούσε» το σύστημα με τις κάρτες θα τους βλέπαμε σίγουρα στην επόμενη φάση.

Η ομάδα της Σενεγάλης η αλήθεια είναι πως διέθετε τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής αφρικανικής ομάδας. Μεγάλη φυσική δύναμη,αντοχή, μαχητικότητα, αλλά υποτυπώδες πλάνο παιχνιδιού και έλλειψη τεχνικής κατάρτισης.

Εδώ ακριβώς έρχεται και κολλάει ο Μανέ, ο οποίος με την εκρηκτικότητα του και την τεχνική που διαθέτει θα έδινε το κάτι παραπάνω στην επίθεση της ομάδας.

Και η αλήθεια είναι πως η απόδοση της Σενεγάλης δεν ήταν κακή, και θα μπορούσε να είχε κάνει την υπέρβαση.

Όμως στις κρίσιμες στιγμές φάνηκε ότι ο Σαντιό ήταν υπερβολικά μόνος στην επίθεση, και πάλευε να περάσει τους αντιπάλους του χωρίς καμία υποστήριξη.

Σίγουρα θα χρειαζόταν κάποιον να τον τροφοδοτεί και να μην χρειάζεται να τραβιέται πολλές φορές στα πλάγια για να ζητήσει μπάλα. Ο παίκτης αυτός δεν βρέθηκε ποτέ και κάπως έτσι η ομάδα του Αλιού,αλά Σνουπ Ντογκ, Σισέ έμεινε εκτός, αφού στην ισοβαθμία με τους Ιάπωνες υστερούσε στο fair play.

Το σίγουρο είναι πως ο Μανέ θα αποτελέσει και τα επόμενα χρόνια τον στυλοβάτη της επίθεσης για τους Σενεγαλέζους, και θεωρώ πως αν συνεχίσουν έτσι θα πετύχουν σίγουρα μια διάκριση σε παναφρικανικό επίπεδο.

Πολωνία-Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι

Το βαρύ πυροβολικό της Πολωνίας αλλά και της Μπάγερν δεν μπόρεσε να οδηγήσει την χώρα του στην επόμενη φάση, και μάλιστα αυτό εξέπληξε πολλούς.

Η Πολωνία ήταν κατά τα φαινόμενα μια ομάδα αρκετά δουλεμένη, και όλοι περιμένανε τον ικανό σέντερ φορ να παστέλωνε πολλά τέρματα σε αυτό το Μουντιάλ.

Όμως οι Πολωνοί φάνηκε να βραχυκυκλώνουν από το πρώτο κιόλας ματς και στην συνέχεια τους πήρε ο κατήφορος.

Ο ίδιος ο Λεβαντόφσκι έμεινε άσφαιρος σε όλο το τουρνουά, κάτι που αποδείχτηκε μοιραίο για την συνέχεια της ομάδας.

Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να προκριθείς αν δεν αξιοποιείς έναν επιθετικό με τα χαρακτηριστικά που έχει ο Λεβαντόφσκι, και σίγουρα ο ίδιος θα ευχόταν είχε έναν Αλκάνταρα ή έναν Ρόμπεν για να του σερβίρουν μπαλιές.

Άδοξο λοιπόν τέλος για την Πολωνία, που σε καμία περίπτωση δεν βοήθησε τον φυσικό ηγέτη της να σκοράρει κάποιο τέρμα και μοιραία οδηγήθηκε στον αποκλεισμό.

Πορτογαλία-Κριστιάνο Ρονάλντο

Και φτάνουμε στην ομάδα που ως ένα βαθμό είναι one man show. Φυσικά και μιλάμε για την Πορτογαλία όπου δεσπόζει η μορφή του CR7.

Όλα ξεκινήσανε ιδανικά θα λέγαμε καθώς ο Κριστιάνο μπόρεσε να ξελασπώσει την εθνική του στο πρώτο ματς με τους Ισπανούς, με την συνέχεια όμως να μην είναι ανάλογη.

Ο Σάντος προφανώς και είχε στήσει μία ομάδα γύρω από το πρόσωπο του σταρ της Ρεάλ, μιας και η συνταγή είχε δοκιμαστεί πετυχημένα στο Euro του 2016.

Όμως φάνηκε πως αν η μπάλα δεν μπορέσει να φτάσει στα πόδια του CR7 τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για τους Ίβηρες, και αυτό φάνηκε στα επόμενα ματς με το Μαρόκο και το Ιράν.

Στο ματς με τους Αφρικανούς, ο Κριστιάνο ήταν πάλι εκεί για να δώσει τη νίκη στην ομάδα του, ενώ στο ματς με το Ιράν χρειάστηκε μπόλικη δόση τύχης και ένα τρομερό γκολ του Κουαρέσμα για να προκριθούν οι Πορτογάλοι.

Και κάπως έτσι στον δρόμο τους εμφανίστηκε το καλοδουλεμένο σύνολο της Ουρουγουάης. Εδώ τα πράγματα παραήταν σκούρα μιας και η αντιμετώπιση μια ομάδας που στηρίζεται στο σύνολο, και όχι σε έναν παίκτη όπως ήταν η Ουρουγουάη, θα ήταν εξαρχής ένα δύσκολο εγχείρημα.

Εξαφανισμένος λοιπόν ο Ρονάλντο και όντας αποκομμένος από τους συμπαίκτες του, ήταν πολύ δύσκολο να κάνει το θαύμα του για τρίτη φορά, με τους Ουρουγουανούς να πετάνε έξω την πρωταθλήτρια Ευρώπης, και να στέλνουν τον Ρονάλντο στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον του στην Ρεάλ.

Αργεντινή-Λιονέλ Μέσι

Στον τελευταίο της λίστας έχει πέσει ίσως το μεγαλύτερο βάρος και η αυστηρότερη κριτική για τις εμφανίσεις του.

Είναι λες και όλη η Αργεντινή περιμένει από αυτόν να την οδηγήσει στην κατάκτηση τίτλων ολομόναχος, παραγνωρίζοντας φυσικά το γεγονός πως ο Λιονέλ ήταν πάντα ένας παίκτης κυρίως συνόλου.

Στο Μουντιάλ αυτό όπως και σε κάθε άλλο η Αργεντινή πήγε με τον τίτλο του φαβορί, και όλα τα φώτα φυσικά στράφηκαν στον άσσο της Μπαρτσελόνα.

Όμως το συνονθύλευμα που φορούσε τις φανέλας της «αλμπισελέστε» σε καμία περίπτωση δεν μας έδειξε πως ήταν ικανό να φτάσει ψηλά, πολύ δε περισσότερο σε μια κατάκτηση.

Το κέντρο αποδιοργανωμένο,η άμυνα τραγική, και ένας Μέσι μπροστά να προσπαθεί να δημιουργήσει καταστάσεις με την μπάλα να φτάνει ελάχιστες φορές στα πόδια του.

Η αδυναμία να χτιστεί ένα σύνολο που να μπορεί να εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες του Λιονέλ είναι σίγουρα μια ευθύνη που βαραίνει όλο το επιτελείο της Αργεντινής χωρίς φυσικά να δικαιολογούμε απόλυτα τον ίδιο.

Η αλήθεια είναι πως και ο ίδιος έδειχνε τρομερά ξενερωμένος με την όλη φάση, και έφτανε σε σημείο να βγάζει περπατώντας πολλά ματς, κάτι τελείως αδικαιολόγητο.

Και επειδή δεν γίνεται να αλλάξουν υπηκοότητα ο Τσάβι και ο Ινιέστα, καλό θα είναι να υπάρξει μια αναδιοργάνωση στις τάξεις της Αργεντινής αν θέλει στο μέλλον να δει κάτι καλό σε εθνικό επίπεδο.

Το σίγουρο είναι πως υπάρχει ζωή και χωρίς τον Μέσι στην Αργεντινή, σε περίπτωση που ο ίδιος αποφασίσει να βάλει τέλος στην παρουσία του με την εθνική.