2018: Το πρωτάθλημα που ανήκει στους θεατές

Αν μπορούμε να αποτυπώσουμε τη διαδικασία γραφής σε έναν οριζόντιο άξονα δυσκολίας, ο πρόλογος για μένα βρισκόταν πάντα σε κάποιο από τα δύο άκρα. Πολύ εύκολος ή πολύ δύσκολος.  Μια φοβερή ιδέα ή πολλές μέτριες. Τελειωμένος σε 10 λεπτά ή χωρίς να φάω μεσημεριανό. Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, είμαι στο άκρο που «φωνάζει» δυσκολία..

Αν όμως σε αυτόν τον οριζόντιο άξονα, αλλάζαμε το θέμα, και από “βαθμό δυσκολίας γραφής” , το κάναμε “ενδιαφέρον των θεατών”, που πιστεύετε θα βρισκόταν τα τελευταία χρόνια η Formula 1;

Ακριβώς το ίδιο σκεφτόμαστε. Η τελευταία φορά που είχαμε ένα πραγματικά ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ήταν το μακρινό 2010. Eκεί όπου οι Vettel, Hamilton, Alonso, Button και Webber διεκδικούσαν την κορυφή. Πέντε οδηγοί, τρεις ομάδες. Από τότε, το πρωτάθλημα μετατράπηκε σε παράσταση για έναν, οριακά δύο οδηγούς. Στο κατασκευαστών, δεν υπήρχε αντίπαλος..και έτσι το ενδιαφέρον των θεατών, χρονιά με την χρονιά, μειωνόταν..

Ειδικά οι χρονιές όπου κυριάρχησε η Mercedes ήταν από άποψη θεάματος οι χειρότερες. Ο ανταγωνισμός ήταν ανύπαρκτος, κάτι που μπορεί να αποτυπωθεί και στις νίκες της Γερμανικής ομάδας την τριετία 2014-2016: 51 νίκες σε 58 αγώνες…

Το 2017 άρχισε να διαφαίνεται η αλλαγή. Η Ferrari με  ένα τεράστιο άλμα απόδοσης, παρουσίασε ένα σύνολο ικανό να διεκδικήσει νίκες επί ίσοις όροις.  Για πολλούς όμως η Mercedes είχε σταθερότητα σε όλους τους αγώνες. Αυτό, την έκανε την ομάδα που οι άλλοι έπρεπε να φτάσουν. Όμως οι περισσότεροι έβλεπαν ότι η Scuderia είχε τα φόντα να προσπεράσει την Γερμανική ομάδα και να γίνει αυτή το (σταθερά) σημείο αναφοράς. Θα ήταν δηλαδή για την Ιταλική ομάδα μια χρονιά σαν το 2008.

Φέτος λοιπόν, παρότι βρισκόμαστε μόλις στον 8o αγώνα της σεζόν, το πρωτάθλημα παρουσιάζει μια ανταγωνιστικότητα και ένα ενδιαφέρον που έλειπε για πολλά χρόνια. Και αυτό διότι μέχρι στιγμής έχουμε δει τρεις διαφορετικούς νικητές, που θα μπορούσαν να είναι τέσσερις  αν στον αγώνα του Baku η μοίρα δεν έπαιζε άσχημο παιχνίδι στον Valteri Bottas. Μέχρι τον 6ο αγώνα οι Vettel, Hamilton και Ricciardo μοιράζονταν από δύο νίκες. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί από το μακρινό 1987!

Βλέπουμε τρεις ομάδες που είναι κοντά σε απόδοση, και όπου σε κάθε αγώνα κάποιος άλλος είναι το σημείο αναφοράς. Δεν είναι πρωτάθλημα μιας ομάδας με δύο αουτσάιντερ τα οποία να προσπαθούν να πλησιάσουν στην νίκη. Για πρώτη φορά στην υβριδική εποχή της Formula 1, η Mercedes δεν έχει το κορυφαίο σύνολο.

Ακόμη, κάθε ισορροπία έχει χαθεί. Αγώνες που για παράδειγμα παραδοσιακά ανήκαν στην Mercedes, όπως ο αγώνας του Καναδά, βλέπουμε να καταλήγουν στην Ferrari, και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση.

Για αυτό και φέτος, πιστεύω ότι το πρωτάθλημα ανήκει στους θεατές. Διότι φέτος όλα είναι ανοικτά, δεν υπάρχουν φαβορί. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις οδηγοί έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να διεκδικήσουν την νίκη, με το πρωτάθλημα κατασκευαστών να μην είναι  πλέον υπόθεση για έναν!

Είναι ένα πρωτάθλημα που μπορεί και φέτος να παρουσιάζονται, για παράδειγμα, δυσκολίες στο προσπέρασμα, όμως αποτελεί διαφήμιση. Διότι πλέον ο ανταγωνισμός είναι εκεί. Οι διαφορές έχουν εξαλειφθεί. Το ενδιαφέρον όλων έχει επιστρέψει. Η τράπουλα πλέον, μοιράζει καλά φύλλα σε τρεις ομάδες.

Ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια, παρότι η συμφωνία της Red Bull με την Honda για το 2019 μπορεί να αλλάξει τα όσα είδαμε μέχρι τώρα. Είναι μια αλλαγή που δεν άρεσε στη Renault, με την οποία και συνεργάζονταν για 12 σεζόν. Ας ελπίζουμε αυτό να μην επηρεάσει την σχέση των δύο ομάδων για φέτος, και η εξέλιξη των κινητήρων για την Red Bull να συνεχιστεί κανονικά ..