Γιατί να αποκλειστεί;

Σπάνια παίρνω από κάπου αφορμή για να γράψω. Ειδικά όταν πρόκειται για κάποιο ματς ή εν προκειμένω διοργάνωση. Ο καθένας έχει την άποψή του και σε τέτοιες περιστάσεις ειδικά οι απόψεις είναι πολλές οπότε μάλλον ανώφελο είναι να προσθέσεις ακόμα μία που απλά θα ακουστεί και θα πέσει στο κενό. Αλλά η αλήθεια είναι πως για την Αργεντινή ήθελα να γράψω κάτι. Ίσως είναι τα ακραία συναισθήματα που υπάρχουν για την εν λόγω Εθνική ομάδα, ίσως η μεγάλη ήττα από την Κροατία την οποία συνόδευσαν πολλά απαξιωτικά σχόλια που με ωθούν να γράψω δυο αράδες για την «αλμπισελέστε».

Ξεγραμμένη; Ποια;

Ας αρχίσουμε όμως από τα βασικά. Με ενόχλησε εξαιρετικά πολύ το γεγονός ότι από την πρώτη κιόλας αγωνιστική (ίσως και πριν βγει στο χορτάρι) η Αργεντινή παρουσιαζόταν ως ξεγραμμένη. «Έλα μωρέ που να πας με τέτοιους αμυντικούς», «Μόνος του δε μπορεί να κουβαλήσει ο Μέσι» και άλλες πολλές απόψεις σαν κι αυτές ακούγονταν από τα στόματα ουκ ολίγων φιλάθλων.

Ξεγραμμένη όμως γιατί; Την τελευταία πενταετία έχει συμμετάσχει σε τρεις κορυφαίες διοργανώσεις και έχει πάει σε ισάριθμους τελικούς. Τρεις στους τρεις χαμένους, φυσικά, αλλά δεν σβήνονται έτσι οι πορείες. Δύο Κόπα Αμέρικα και ένα Μουντιάλ δεν τα λες και λίγα για να έχει φτάσει δεύτερη. «Ο δεύτερος είναι ο πρώτος χαμένος». Ναι, συμφωνώ, αλλά επαναλαμβάνω δε μπορείς να σβήνεις έτσι την πορεία και να κρίνεις μόνο από τον τελικό. Που στο κάτω κάτω και στους τρεις τελικούς έχασε στο νήμα, δε διασύρθηκε ούτε από τη Χιλή ούτε από τη Γερμανία.

Άρα τα έχεις με τον Μέσι

Το πρόβλημα συνεπώς υπάρχει με τον Μέσι. Η κόντρα με τον Κριστιάνο, η «ετσιθελική» σύγκριση με τον Μαραντόνα. Μονίμως να προκύπτει κάτι για να μειώνεται η προσπάθεια κάποιου ποδοσφαιριστή με τόσο μεγάλη προσφορά και επιτυχία. Ότι ο Μέσι θέλει να παίζουν στην Εθνική μόνο οι φίλοι του, ότι δεν είναι ηγέτης, ότι στα δύσκολα κρύβεται. Μερικές μόνο από τις πολλές μομφές που ακούγονται όταν ο σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα φοράει το εθνόσημο.

Μία ακούραστη προσπάθεια να περιμένουν στη γωνία έναν εκ των κορυφαίων όλων των εποχών για να βγάλουν την κακεντρέχειά τους. Να λειτουργήσουν σαν ετερόφωτοι οργανισμοί που ψάχνουν μία αφορμή να πλησιάσουν ένα αστέρι και να του κλέψουν όσο περισσότερο φως μπορούν. Ένα φως που δε θα είναι ποτέ δικό τους και όταν εκλείψει θα επιστρέψουν στο σκοτάδι τους. Ενώ το αστέρι εκείνο θα συνεχίσει να στέκεται λαμπερό στον ουρανό.

Δεν είναι παράλογο ούτε κατακριτέο να μη συμπαθείς κάποιον ποδοσφαιριστή. Να μη σου αρέσει ο τρόπος που παίζει, να θεωρείς πως δεν είναι καλύτερος κάποιου άλλου. Αλλά, ναι, είναι παράλογο έως και ανόητο να βλέπεις τα όσα έχει πετύχει ένας ποδοσφαιριστής και να παίρνεις αφορμή από κάτι μικρό για να σβήσει όλα αυτά. Με λίγα λόγια, δεν κάνει αποτυχημένο τον Μέσι το γεγονός ότι δεν έχει κατακτήσει το Μουντιάλ. Είναι απλά ένα τρόπαιο και βασικά το μοναδικό που δεν έχει κατακτήσει. Δεν είναι φυσιολογικό να βλέπει κανείς μία γεμάτη τροπαιοθήκη και αντί να θαυμάσει τα επιτεύγματα κάποιου, να ψάχνει να βρει τι λείπει από αυτά.

Ναι μεν, αλλά…

Ναι, σαφώς, η εικόνα της Αργεντινής δεν αρμόζει στη φανέλα που φορούν οι διεθνείς της. Ναι, σαφώς, ο Μέσι δεν κάνει το καλύτερο τουρνουά της ζωής του -άσχετα αν μόλις τελείωσαν οι όμιλοι και υπάρχει δρόμος ακόμα μπροστά-. Ναι, σαφώς, ο Σαμπάολι δεν είναι ικανός να οδηγήσει αυτή την Εθνική πουθενά και ακόμα και αν η τελευταία φτάσει μέχρι ένα σημείο στο τουρνουά δε δικαιούται ούτε ένα απειροελάχιστο ποσοστό από το μέγεθος της επιτυχίας.

Αλλά γιατί να αποκλειστεί η Αργεντινή; Κόντρα στην Ισλανδία ήταν σαφώς ανώτερη και οι «Βίκινγκς» σώθηκαν από την εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία τους ενώ αν δεν ήταν η Αργεντινή τόσο μέτρια ανασταλτικά, δε θα είχαν πανηγυρίσει την ισοπαλία που τους κράτησε ζωντανούς για την πρόκριση μέχρι και την τελευταία αγωνιστική.

Στο ματς με την Κροατία είδαμε ξανά μία πολύ καλή Αργεντινή στο πρώτο μέρος, που έχασε μάλιστα και κλασικές ευκαιρίες για να βρεθεί μπροστά στο σκορ. Προδόθηκε από το παιδαριώδες λάθος του Καμπαγέρο και όπως διατάζει ο ποδοσφαιρικός νόμος και η ποδοσφαιρική λογική βγήκε μπροστά για να ισοφαρίσει. Φυσικά κάτι τέτοιο κόντρα σε αυτή την Κροατία δεν ήταν εφικτό και οδήγησε σε αυτόν τον πλασματικό διασυρμό. Εκείνο το παιχνίδι χάθηκε από τη στιγμή που η Αργεντινή δεν έπαιξε σκληρά. Ήξερε ότι θα χάσει το κέντρο, ήξερε ότι ανασταλτικά έχει θέματα και έπρεπε να επιβάλει όπως όπως τον ρυθμό της. Δεν το έκανε και αργά ή γρήγορα θα έτρωγε γκολ. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ήταν άτυχη στο πως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Κι αυτό γιατί θα μπορούσε πολύ άνετα να διεκδικήσει την ισοπαλία αν μετά από κάποιο χρονικό σημείο έβλεπε πως δε μπορεί να βρει δίχτυα.

Και πάμε στο χθεσινοβραδινό ματς. Για ακόμα ένα παιχνίδι, η Νιγηρία στο πρώτο ημίχρονο θύμιζε ακαδημίες παρά Εθνική ομάδα. Ένα φοβισμένο σύνολο παικτών, υποταγμένο στους Αργεντινούς, περιμένοντας απλά πότε θα δεχθεί το γκολ. Στο δεύτερο μέρος -όπως στο παιχνίδι με τους Ισλανδούς- ανέβασε στροφές, ισοφάρισε και μετά κλείστηκε στην άμυνά της. Αν δεν γίνονταν εκ μέρους της «αλμπισελέστε» κάποια αμυντικά λάθη, η Νιγηρία δύσκολα θα πέρναγε το κέντρο στο δεύτερο 45λεπτο. Και μαθηματικά, κατ’ επέκταση, θα δεχόταν το δεύτερο γκολ. Όπως και έγινε.

Είναι αναγκαίο, συνεπώς, να γίνει μία διάκριση ανάμεσα στα δύο «δεν άξιζε να περάσει» της Αργεντινής. Αν το δούμε σφαιρικά, ναι, δεν άξιζε να περάσει με αυτή την εικόνα που έδειξε. Και αν ήταν σε άλλον όμιλο, ίσως να μην πέρναγε. Αλλά σε αυτό τον όμιλο, με αυτές τις ομάδες και συγκεκριμένα όσον αφορά τις διεκδικήτριες του δεύτερου εισιτηρίου των «16», η Αργεντινή άξιζε την πρόκριση. Και αυτή η πρόκριση είναι που μετράει. Όχι γενικά αλλά ειδικά. Έπαιζε σε αυτό τον όμιλο, με αυτές τις ομάδες, άρα με αυτές μόνο μπορεί να συγκριθεί. Ήταν καλύτερη από Νιγηρία και Ισλανδία στον όμιλο και πέρασε δίκαια.

Ερώτηση αντί επιλόγου

Όπως προανέφερα δεν είναι το καλύτερό μου να σχολιάζω ή να γράφω άρθρα γνώμης για κάποιο παιχνίδι ή κάποιον παίκτη. Ένας λόγος που έγραψα το κείμενο αυτό ήταν και για τον Μέσι. Δεν τίθεται θέμα ότι ο Μέσι δεν παίζει καλά -φυσικά δεν έχει και συμπαραστάτες κάτι για το οποίο ευθύνεται αποκλειστικά ο προπονητής του-, αλλά γιατί τόσο μένος για τον Αργεντινό;

Τόση αγάπη και διθυραμβικά σχόλια για τον Κριστιάνο των τεσσάρων γκολ εκ των οποίων τo ένα με πέναλτι και ένα πνιγμένο σουτ από τον Ντε Χέα. Ούτε ένα άρθρο για την Πορτογαλία του ακατανόητου ποδοσφαίρου, του «ταμπουριού» έναντι του Μαρόκου και του παρ’ ολίγο αποκλεισμού από το Ιράν (για να μη μιλήσουμε για τον τρόπο που πήρε το Euro αλλά και τη συνεισφορά του Κριστιάνο σε αυτό). Δηλαδή η Πορτογαλία με αυτή την εικόνα άξιζε να προκριθεί αλλά η Αργεντινή όχι;

Ο γράφων δεν έχει καμία διάθεση για σύγκριση, του αρκεί που τους βλέπει να παίζουν παράλληλα στο ίδιο Μουντιάλ απλά διατυπώνει μία απλή ερώτηση. Γιατί σε Εθνικό επίπεδο τουλάχιστον -γιατί σε συλλογικό δέχονται και οι δύο κριτική- ο Κριστιάνο είναι στο απυρόβλητο και ο Μέσι μόνιμα στο στόχαστρο;