Με αφορμή το "κλάμα" του ΝεΪμάρ στο πρόσφατο παιχνίδι της Βραζιλίας ενάντια στην Κόστα Ρίκα, ο Μανώλης Μακρόπουλος γράφει για την πίεση του να είναι κάποιος το "νο1" της ομάδας του, ο παίκτης από τον οποίο όλοι περιμένουν...τα πάντα!

Πραγματικά, βλέποντας το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής (22/6), τον Νεϊμάρ να κλαίει σα μικρό παιδί, μετά τη νίκη της χώρας του επί της Κόστα Ρίκα (2-0), η στεναχώρια και η…πίεση που τον είχε καταβάλει, κατάφερε να επηρεάσει και εμένα, έναν απλό Έλληνα τηλεθεατή.

Παρένθεση. Πραγματικά, γελάω με όσους κοροϊδεψαν ή “έκραξαν” τη συγκεκριμένη κίνηση του Βραζιλιάνου. Τα σχόλια που είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν -στην καλύτερη των περιπτώσεων- να χαρακτηριστούν ΕΜΕΤΙΚΑ. Αλλά ναι, ξέχασα. Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, ο Κώστας από τα Πετράλωνα, “αραχτός” στον καναπέ του, ξέρει καλύτερα από τον Νεϊμάρ τι σημαίνει αυτή η διοργάνωση, τι έχει περάσει ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής ώστε να καταφέρει να συμμετάσχει. Εμείς τα ξέρουμε όλα. Επιπλέον, το πιο αστείο απ’ όλα, το οποίο γράφεται συνεχώς, είναι το “ναι μωρέ, κλαίει το παιδάκι, που βγάζει μόνο 90 μύρια το χρόνο!”. Μα γιατί να κλάψει; Έχουν αισθήματα οι εκατομμυριούχοι; Άνθρωποι είναι; Κλείνει η παρένθεση.

https://www.youtube.com/watch?v=D_SvjK5Pv-w

Ήταν 26 Φεβρουαρίου του 2018, σε ένα ματς κόντρα στη Μαρσέιγ, όταν ο Βραζιλιάνος σταρ τραυματίστηκε στο μετατάρσιο του δεξιού ποδιού, σε μια -η αλήθεια είναι- ανύποπτη φάση. Ο τραυματισμός αυτός, του στοίχισε τη συμμετοχή του από τις εναπομείναντες υποχρεώσεις της Παρί μέχρι και το τέλος της σεζόν. Ωστόσο, οι φόβοι για μη συμμετοχή του στο Μουντιάλ της Ρωσίας, ήταν μεγάλοι, και, όσο ο “Νέι” δε “πατούσε χορτάρι”, τόσο αυτή γινόταν περισσότερο αμφίβολη.

Ο ίδιος, δήλωσε “ευλογημένος” και “τυχερός” που τελικά κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο, και να δώσει το παρών στην αποστολή της “Σελεσάο”. Καιρό πριν, λίγο μετά τον τραυματισμό του, άτομα από τον στενό του κύκλο, παραδέχονταν πως ο 26χρονος εξτρέμ, “ένιωθε πως περνάει τον εφιάλτη του 2014” (όταν είχε τραυματιστεί στα προημιτελικά του Μουντιάλ από χτύπημα του Σούνιγκα, το οποίο παραλίγο να τον αφήσει ανάπηρο!).

Ο Νεϊμάρ, πάλεψε, έκανε υπομονή, και τελικά βρίσκεται να ηγείται της χώρας του, στην προσπάθεια της να επιστρέψει στην κορυφή του κόσμου. Ύστερα λοιπόν από την επικράτηση της Βραζιλίας (όπου μάλιστα πέτυχε το τελικό 2-0), επί της Κόστα Ρίκα, -μια νίκη που την έβαλε σε θέση οδηγού του ομίλου-, ο Νεϊμάρ Τζούνιορ, κάθισε στο χορτάρι του γηπέδου, και “ξέσπασε” σε κλάματα, με  συμπαίκτες και αντιπάλους να προσπαθούν να τον ηρεμήσουν.

Λίγες ώρες αργότερα, ακολούθησε ένα “ποστ” του ίδιου στα social media, όπου με λίγες λέξεις προσπάθησε να εξηγήσει την κίνησή του : “Κανείς δε γνωρίζει τι πέρασα για να βρίσκομαι εδώ. ‘Εκλαψα από χαρά, που προήλθε από την τεράστια επιθυμία μου για νίκη. Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν εύκολα στη ζωή μου. Το όνειρο συνεχίζεται. Όχι το όνειρο…ο σκοπός! Συγχαρητήρια για την εμφάνιση παιδιά, ήσασταν φοβεροί!”

Τώρα εγώ, δε μπορώ να πω πολλά παραπάνω από αυτή την ανάρτηση. Τι να εξηγήσω; Το αυτονόητο; Ότι δηλαδή για να αποκτήσει τα τόσα εκατομμύρια πάλεψε πάνω στο ταλέντο του; Ότι έχει ακούσει τόσα και τόσα, ενώ είναι ένας απίθανος ποδοσφαιριστής; Πως έχει τραυματιστεί σοβαρά κ’ άλλες φορές στην καριέρα του, αλλά ποτέ δε τον πήρε από κάτω, και επανήλθε ακόμη καλύτερος; Αυτά, είναι αυτονόητα. Ή μάλλον, θα έπρεπε να είναι.

Αυτό που εγώ θέλω να τονίσω μέσω του συγκεκριμένου κειμένου δε σχετίζεται με ποδοσφαιρική ικανότητα. Όχι, δεν ήθελα να κλάψουν κ’ άλλοι για το Νεϊμάρ, όμως αυτή η στάση του κόσμου με το “κράξιμο”, εκτός από μηδενική παιδεία, δείχνει και άφθονο ζήλο.  Δηλαδή τι; Επειδή ο Βραζιλιάνος έχει λεφτά για…να ζήσει στο φεγγάρι, δε μπορεί να στεναχωριέται; Ή μήπως δε πάλεψε για αυτά; (το ότι τα ποσά που παίρνουν οι αθλητές είναι υπέρογκα, δεν ισχύει μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ή, επειδή πήγε στην Παρί από τη Μπαρτσελόνα, έγινε κακός παίκτης (για τους φίλους της “Μπάρσα”) ; Και φυσικά, όταν -και αν- μεταγραφεί στη Ρεάλ, από “δελφίνι” θα γίνει “παιχταράς”, ‘ηγέτης” κτλ κτλ.

Η κακομοιριά, η κακία, η ζήλια (και πολλά ακόμη) ΔΥΣΤΥΧΩΣ δε μας επιτρέπουν να απολαύσουμε το Μουντιάλ, ούτε το Τσάμπιονς Λίγκ, ούτε το ποδόσφαιρο, ούτε τίποτα. Και ναι, ξέρω, φυσικά και υπάρχουν αρκετά άτομα που σκέφτονται λογικά, και δε σχολιάζουν με κάθε ευκαιρία στα φέιςμπουκ και τα τουίτερ, όμως ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η πλειοψηφία ανήκει στους “ηλίθιους”. Και ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στις μέρες μας, η δύναμη των social media κυριαρχεί, καταφέροντας να χαλάσει ακόμα και την πιο όμορφη στιγμή….

Απολαύστε -όσο σας αφήνουν- το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, και πριν σχολιάσετε…βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του άλλου…..