Το βαρόμετρο του κέντρου

Το ματς της Αργεντινής με την Κροατία πριν λίγες μέρες μας έδειξε κάτι που πολλοί το βλέπανε εδώ και καιρό αλλά κανείς δεν διόρθωνε.

Την γύμνια της εθνικής ομάδας της Αργεντινής σε συγκεκριμένες θέσεις, που αργά η γρήγορα θα φαινόταν εφόσον η ομάδα θα είχε να ανταγωνιστεί με υψηλού επιπέδου αντιπάλους.

Και δεν θα αναφερθώ τόσο στον εγωισμό που κουβαλάνε πολλοί παίκτες της Αργεντινής, παρότι και αυτό το θεωρώ πολύ κρίσιμο στην γενικότερη αγωνιστική της παρουσία.

Κακά τα ψέματα οι Κροάτες παίξανε για την ομάδα και τη χώρα τους, ενώ οι Αργεντίνοι ο καθένας για τον εαυτό του.

Θα σταθώ όμως στον νευραλγικό τομέα του κέντρου. Εκεί από όπου ξεκινήσουν όλα τα προβλήματα για την παρέα του Μέσι, και αντίστροφα όλα τα θετικά για τους Κροάτες.

Η Κροατία ευτύχισε να διαθέτει στο κέντρο δύο παίκτες που πραγματικά τα κάνουν όλα. Αναφέρομαι στον Μόντριτς και τον Ράκιτιτς. Βέβαια για να μην είμαι τελείως άδικος θα αναφέρω και τον Μπρόζοβιτς που προσφέρει εξίσου πολλές λύσεις στο κέντρο της ομάδας.

Ασφαλώς κάθε εθνική θα ήθελε να έχει την πολυτέλεια να διαθέτει στις τάξεις της, τα βασικά γρανάζια του κέντρου της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα.

Η Κροατία ευτύχισε να διαθέτει και τους δύο και αυτό είναι μια από τις συνταγές της επιτυχίας της.

Οι δύο τους προσέφεραν στην Εθνική κάτι πολύ σημαντικό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ρυθμό και ισορροπία.

Είναι αυτοί που ξέρουν πολύ καλά πως να προωθούν επιθετικά την ομάδα, και πως να ελέγχουν τον ρυθμό του αγώνα όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Απέναντι σε αυτούς οι Αργεντίνοι είχαν να παρατάξουν ένα πλήρως άτεχνο και αμυντικογενές κυρίως κέντρο αποτελούμενο από τους Μασεράνο και Έντσο Πέρεζ.

Ακριβώς εκεί ήταν η αχίλλειος πτέρνα της Αργεντινής από τα προκριματικά ακόμη.

Φυσικά σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει ο προπονητής με τις επιλογές που έκανε. Άποψη μου είναι πως δεν γίνεται να αφήνεις μια ομάδα με πλούσιο επιθετικό ταλέντο, χωρίς ικανούς κεντρώους να τους πλαισιώνουν.

Και πιστέψτε με υπήρχαν τέτοιοι παίκτες για την Αργεντινή.

Η εικόνα τους αγώνα για την Αργεντινή απέναντι στους Κροάτες υπό αυτές τις συνθήκες ήταν απολύτως τραγική.

Οι Κροάτες διέθεταν ένα κέντρο που εκτός του ότι έχει πολλά τρεξίματα, διέθετε και τους μπαλαδόρους που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στην άμυνα της «αλμπισελέστε».

Κάτι σημαντικό που πρέπει να τονίσουμε για τους δύο βιρτουόζους της Κροατίας. Είναι και οι δύο εξαροοκτάρια. Πολύ βασικό στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Το να έχεις δηλαδή ένα παίκτη που να μπορεί όχι μόνο να κάνει τη δουλεία του κόφτη, αλλά ταυτόχρονα να μοιράζει και να συντονίζει το παιχνίδι της ομάδας.

Ε λοιπόν η Κροατία είχε δύο τέτοιους, και φυσικά ένα Μπρόζοβιτς να τρέχει πάνω κάτω στο κέντρο.

Κάπως έτσι το γήπεδο έγερνε όλο και περισσότερο με τους Αργεντίνους σταρ στην επίθεση πραγματικά αποκομμένους.

Το ματς αυτό πραγματικά ήταν ένα πρώτης τάξεως χαστούκι για τους ακριβοπληρωμένους παίκτες της Αργεντινής, και μια απόδειξη ότι χωρίς καλό κέντρο δεν πας πουθενά πλέον.

Η υπεροπλία της Αργεντινής στην επιθετική γραμμή δυστυχώς δεν συνδυάστηκε με ορθές επιλογές στο χώρο του κέντρου, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επίθεσης.

Για να μην αναφερθούμε και στο τρέξιμο των δύο ομάδων.

Καλώς ή κακώς η Κροατία έδειξε πως αγωνίζεται σαν σύνολο, και πως όλοι παίζουν για όλους, και πρώτα από όλα για την Εθνική τους.

Αντίθετα οι Αργεντίνοι δείχνουν σε κάθε παρουσία τους πως τα περιμένουν όλα από τον Μέσι, ο οποίος δείχνει απόλυτα ξενερωμένος με την εθνική του, και πολλά ματς τα βγάζει περπατώντας.

Ο Σαμπάολι όφειλε να εκτιμήσει καλύτερα την κατάσταση και να καλούσε παίκτες που θα δίνανε λίγο ρυθμό στο κέντρο της ομάδας.

Δυστυχώς επιλογές όπως ο Μπίγλια και ο Μασεράνο κάνουν πλέον πολύ αργό το κέντρο της Αργεντινής, και δεν του προσδίδουν φαντασία παρά μόνο κάποια κοψίματα.

Επίσης τραγική επιλογή η μη χρησιμοποίηση του Μπανέγα, καθώς είναι ίσως ο μόνος που διαθέτει στοιχεία που ταιριάζουν στα χαρακτηριστικά του Μόντριτς και του Ράκιτιτς.

Οι Κροάτες δείξανε πως με αυτό το κέντρο, που δυστυχώς το βίωσε στο πετσί της και η δική μας εθνική ομάδα, μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά.

Η Αργεντινή από την άλλη καλείται να δώσει ένα ματς-τελικό με την Νιγηρία, και εκεί να κυνηγήσει τις όποιες πιθανότητες έχει.