Αφιέρωμα στην μεγάλη απώλεια της εθνικής ομάδας των «Ίνκας» που δεν είναι άλλος από τον αρχηγό Πάολο Γκερέρο.

Το Περού έπειτα από αρκετά χρόνια επανήλθε στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και σίγουρα το γεγονός αυτό σκόρπισε μεγάλο ενθουσιασμό στον λαό της χώρας.

Έπειτα από 36 χρόνια οι «Ίνκας» θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν τον μουντιαλικό αέρα των γηπέδων της Ρωσίας, και σίγουρα θα πάνε να παίξουν τελείως ελεύθερα με στόχο κάποιες καλές εμφανίσεις.

Ο όλος ενθουσιασμός όμως μετριάστηκε όταν έσκασε η βόμβα της απουσίας του μεγάλου ηγέτη της ομάδας. Ο Πάολο Γκερέρο δεν θα δώσει το παρόν εξαιτίας της ποινής που του επιβλήθηκε για χρήση κοκαΐνης. Ποινή που, από 6 μήνες που ήταν αρχικά, εν τέλει θα φτάσει στους 14 μήνες.

Αναμφίβολα πρόκειται για μια πρώτης τάξεως απώλεια που σίγουρα δεν ήχησε καθόλου ευχάριστα στα αυτιά των περουβιανών, που θα δουν τον αρχηγό τους να μην ακολουθεί την αποστολή της ομάδας.

Πάμε όμως να γνωρίσουμε τον λατίνο παικταρά, που αναμφίβολα θα μας λείψει από τα γήπεδα της Ρωσίας, μιας και ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τον παρακολουθούσαμε αγωνιζόμενο, συμβάλλοντας στην προσπάθεια των λατινοαμερικάνων για μια καλή παρουσία.

Ο Γκερέρο ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Αλιάντζα Λίμα στο Περού, και γρήγορα έδειξε το μεγάλο του ταλέντο.

Ταλέντο που δεν μπόρεσε να το αγνοήσουν οι άνθρωποι της Μπάγερν, και κάπως έτσι ο νεαρός περουβιανός τότε, εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής των Βαυβαρών.

Εκεί κατόρθωσε να κάνει εντυπωσιακά πράγματα σκοράροντας συνολικά 49 γκολ σε 70 εμφανίσεις, κερδίζοντας έτσι τον προβιβασμό στην πρώτη ομάδα της Μπάγερν.

Οι εμφανίσεις του όμως δεν ήταν ανάλογες, έχοντας να αντιμετωπίσει και σοβαρό ανταγωνισμό καθώς τότε μεσουρανούσε στην Μπάγερν ο τρομερός γκολτζής, Ρόι Μακάυ.

Κάπως έτσι ήρθε η μεταγραφή στην ομάδα του Αμβούργου, όπου εκεί ο Γκερέρο έδειξε το πόσο καλός «παστελωτής» ήταν, σκοράροντας 51 γκολ σε 177 εμφανίσεις, αποτελώντας ένας από τους πιο αγαπημένους παίκτες της κερκίδας.

Δεν ήταν μόνο η ικανότητα του μπροστά από την εστία, αλλά διέθετε και τρομερή τεχνική κατάρτιση.

Βέβαια ο χαρακτήρας του σαν γνήσιος Λατίνος, δεν ήταν και ο πιο ήρεμος με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από την ομάδα του, όταν σε έναν αγώνα πέταξε το μπουκάλι του με το νερό σε έναν οπαδό της ομάδας του.

Στην ομάδα του λιμανιού έμεινε για 6 χρόνια, όταν και αποφάσισε να κατηφορίσει ξανά προς την Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα για την Βραζιλία.

Εκεί αγωνίστηκε στην ομάδα της Κορίνθιανς, με την οποία μάλιστα κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων το 2013, καθώς και το Ρεκόπα Σουνταμερικάνα την ίδια χρονιά.

Πλέον αγωνίζεται στην ομάδα της Φλαμένγκο, με την οποία τα πηγαίνει εξίσου καλά.

Τα κατορθώματα με την εθνική ομάδα της χώρας του τον έχουν καταστήσει ιδιαίτερα αγαπητό στους περουβιανούς και όχι άδικα.

Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας με 32 τέρματα, και ο φυσικός ηγέτης της, καθώς την έχει εκπροσωπήσει και σε πολλά Κόπα Αμέρικα.

Επίσης είναι ο πρώτος Περουβιανός παίκτης που το 2015, ήταν μέσα στην λίστα των υποψήφιων για την Χρυσή Μπάλα.

Η απουσία του σαφώς είναι μεγάλη απώλεια για το Περού το οποίο στήριζε το βάρος της επίθεσης του σε αυτόν και τον Τζέφερσον Φαρφάν, μιας και οι δύο τους θα αποτελούσαν ένα πολύ επικίνδυνο επιθετικό δίδυμο.

Μένει να δούμε κατά πόσο θα επηρεάσει αυτή η απουσία τους Περουβιανούς, που σίγουρα μετά από τόσα χρόνια απουσίας θα θέλουν να αποδείξουν σε όλους ότι άδικα λείψανε τόσο καιρό.