Marching on Together: Η «αλήτικη» ομάδα της Λιντς που μας καθήλωσε

Στην ιστορία αυτού του συναρπαστικού αθλήματος που λέγεται ποδόσφαιρο έχουμε δει πολλές ομάδες που μείνανε χαραγμένες στην μνήμη μας για διάφορους λόγους.

Ομάδες που μας πορώσανε με το αγωνιστικό τους στυλ, τις διακρίσεις τους, και τις εκπλήξεις που πολλές φορές πραγματοποιούσαν τόσο στα κύπελλα Ευρώπης, όσο και στις εγχώριες διοργανώσεις.

Σίγουρα μία από τις πιο cult ομάδες του αιώνα που διανύουμε είναι σίγουρα η Λιντς των αρχών του 2000.

Μια ομάδα που σίγουρα λείπει από το σύγχρονο ποδόσφαιρο, καθότι τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισε την ρίξανε στα τάρταρα των μικρών κατηγοριών.

Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε την ομαδάρα των «παγονιών» που μας τρέλανε.

Το παραμύθι ξεκινάει με την σεζόν 1999-2000 όταν στον πάγκο της ομάδας βρέθηκε ο άπειρος Ντέιβιντ Ο’Λίρι μαζί με τον θρύλο της ομάδας Έντι Γκρέυ.

Η ομάδα έχοντας αποκτήσει νεαρούς και φιλόδοξους παίκτες όπως ο Μίλς, ο Μπάκε και ο Μπρίτζις αποδίδει εξαιρετικό ποδόσφαιρο, και αρχίζει ήδη να δείχνει τις δυνατότητες της.

Τον κορμό της ομάδας αποτελούσαν παίκτες τρομερής ποιότητας όπως ο πολ Ρόμπινσον, ο Τζόναθαν Γουντγκέιτ, η «σφεντόνα που άκουγε στο όνομα Χάρι Κιούελ και που έμελλε να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας, καθώς και οι δύο Ιρλανδοί Κέλυ και Χαρτ στις πτέρυγες της άμυνας.

Η ομάδα στο πρωτάθλημα τερματίζει στην τρίτη θέση της Πρέμιερ Λιγκ εξασφαλίζοντας μια θέση στο Τσάμπιονς λγκ της επόμενης περιόδου, όμως η μεγάλη αναγνώριση έμελλε να έρθει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Τα «παγόνια» παίζοντας στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ κατορθώνουν να αποκλείσουν διαδοχικά τις Παρτιζάν, Λοκομοτίβ και Σπαρτακ Μόσχας, την Ρόμα, και την Σλάβια Πράγας.

Ο μεγάλος ημιτελικός απέναντι στην μετέπειτα κυπελλούχο Γαλατασαράι, τα έχει όλα. Η ένταση είναι στο κόκκινο καθώς στο πρώτο ματς στην Τουρκία δολοφονούνται δύοπ οπαδοί της ομάδας σε συμπλοκές με Τούρκους έξω από το γήπεδο.

Το γεγονός αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα, και οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι την ποιότητα συγκεκριμένων παικτών τους όπως ο Χάτζι, ο Σουκούρ και ο Ταφαρέλ, επικρατούν με 2-0.

Στο δεύτερο ματς στο Έλαντ Ρόουντ, οι παίκτες τα δίνουν όλα, όμως έχουν πέσει πάνω σε έναν εξαιρετικό Ταφαρέλ που βγάζει τα άπιαστα. Τελικό αποτέλεσμα 2-2 και αποκλεισμός από την Ευρώπη με μια γλυκόπικρη γεύση. Όμως το καλό έμελλε να έρθε την επόμενη σεζόν.

Η είσοδος στο Τσάμπιον Λιγκ σε συνδυασμό με την άνοδο 20% στα εισιτήρια και 40% στα τηλεοπτικά έσοδα φέρνει ζεστό χρήμα στο σύλλογο, όπως και επίσης ένας δανεισμός 60 εκατομμυρίων λιρών από τον τότε πρόεδρο Πίτερ Ρίντσντεϊλ που αργότερα θα ήταν η ταφόπλακα του συλλόγου.

Τα λεφτά επενδύονται σωστά, και η ομάδα γίνεται πανίσχυρη φέρνοντας τον «βράχο» στην άμυνα Ρίο Φέρντιναντ, τον πολύ καλό αμυντικό χαφ Ολιβιέ Ντακούρ, τον Ντομινίκ Ματέο, καθώς και το «θωρηκτό» στην επίθεση Μαρκ Βίντουκα.

Στο πρωτάθλημα η ομάδα συνεχίζει τις σχετικά μεγάλες πτήσεις, πέφτοντας όμως μία θέση στην κατάταξη και τερματίζοντας τελικά τέταρτη.

Highlight της σεζόν η ανατροπή επί της Λίβερπουλ μέσα στο Έλαντ Ρόουντ και τελικά η νίκη με 4-3, σε ένα ματς όπου περίπου 40.000 οπαδοί της Λίντς δημιουργούν εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Ο μύθος όμως συνεχίζεται και στην Ευρώπη. Εκεί η τρομερή ομάδα της Λίντς θα προκριθεί από τους ομίλους στην επόμενη φάση τρέχοντας ένα εκπληκτικό σερί με 2 νίκες 3 ισοπαλίες και μόλις μία ήττα, έχοντας αντιμετωπίσει τα μεγαθήρια της Μπαρτσελόνα και της Μίλαν.

Ειδικά το 1-1 με την Μίλαν μέσα στο Μιλάνο αποτελεί ένα ματς όπου κάθε οπαδός της Λιντς μνημονεύει μέχρι και σήμερα, με τα «παγόνια» να ανοίγουν το σκορ μέσα στο Μεάτσα με κεφαλιά του Ματέο.

Έχοντας προκριθεί στην δεύτερη φάση των ομίλων το όνειρο δείχνει να συνεχίζεται καθώς πλέον αντίπαλοι είναι η Ρεάλ, η Λάτσιο, και η Άντερλεχτ.

Ξεχωρίζει σαφώς το 3-3 με την Λάτσιο στο Έλαντ Ρόουντ όπου το παιχνίδι πραγματικά ξεπερνάει κάθε φαντασία, με τα παγόνια να γυρίζουν δύο φορές το ματς όμως εν τέλει να μην παίρνουν την νίκη εξαιτίας ενός τρομερού γκολ-φάουλ του Μιχαήλοβιτς.

Τελικός απολογισμός: 3 νίκες, 1 ισοπαλία, και 2 ήττες, με την τρελή ομάδα της Λιντς να βρίσκεται πλέον στα προημιτελικά, και μια ολόκληρη πόλη να είναι στο πόδι.

Επόμενος αντίπαλος μια ακόμα τρομερή ομάδα της εποχής, με την οποία ίσως ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο, η Ντεπορτίβο από την Λα Κορούνια.

Ένας καθόλου εύκολος αντίπαλος που όμως έμελλε να αποκλειστεί και αυτός από την φοβερή ομάδα-έκπληξη της Αγγλίας.

Πρώτο ματς εντός έδρας, και η Λιντς είναι καταιγιστική. 3-0 τελικό σκορ με τον Χαρτ να ανοίγει το σκορ με μια εξαιρετική γκολάρα από φάουλ, τον Σμιθ να σκοράρει με κεφαλιά, και τον Φέρντιναντ να ολοκληρώνει την εξαιρετική εμφάνιση.

Το δεύτερο ματς στο Ριαθόρ είναι πραγματικά δύσκολο, όμως το θαύμα εν τέλει πραγματοποιείται. Οι παίκτης του Ο’Λίρι αντέχουν στην πίεση των γηπεδούχων και εν τέλει η ήττα με 2-0 αποδεικνύεται γλυκιά, καθώς φέρνει την Λιντς στα ημιτελικά του Τσαμπιονς Λιγκ, και την καθιέρωση στην συνείδηση του κόσμου.

Αντίπαλος η πανίσχυρη τότε Βαλένθια του Έκτορ Ραούλ Κούπερ, και τα πράγματα από την αρχή φάνηκαν πως θα είναι ζόρικα.

Το πρώτο ματς στην Αγγλία αποδείχτηκε αμφίρροπο και έληξε με το στείρο 0-0, οπότε όλα θα παίζονταν στον δεύτερο αγώνα του Μεστάγια.

Εν τω μεταξύ στο πρωτάθλημα η Λιντς έρτεχε ένα σερί 13 νικών και ήθελε οπωσδήποτε νίκη επί της Άρσεναλ προκειμένου να εξασφαλίσει την πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης περιόδου.

Η ήττα με 2-1 φάνηκε πως επηρέασε μετέπειτα την ομάδα, καθώς ήρθε και ο οδυνηρός αποκλεισμός από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λίγκ με 3-0 από την Βαλένθια.

Και κάπου εδώ έρχεται το τέλος του παραμυθιού για την τρομερή ομάδα της Λιντς καθώς τα δύο αυτά παιχνίδια έφεραν απογοήτευση στις τάξεις των οπαδών, αλλά ο οικονομικός αντίκτυπος ήταν εξίσου μεγάλος.

Η μη έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ για 1 βαθμό έφερε την οικονομική κατάρρευση καθώς η απόσβεση προβλεπόταν να γίνει μέσω της συμμετοχής στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Το αποτέλεσμα ήταν η σταδιακή αποδόμηση της ταλαντούχας ομάδος, πράγμα που έφερε και τον αγωνιστικό υποβιβασμό της ομάδας στην τρίτη εθνική κατηγορία μέσα σε 6 μόλις σεζόν, και με το χρέος να φτάνει τα 103 εκατομμύρια λίρες.

Το σίγουρο είναι πως όλοι εμείς ευχόμαστε η ιστορική ομάδα να επανέλθει στην πρώτη κατηγορία της Αγγλίας και γιατί όχι να μας ξαναπροσφέρει τέτοιου είδους ποδοσφαιρικό θέαμα.