Ένας κόσμος χωρίς Κόκα Κόλα

Πριν ξεκινήσω το “θάψιμο” πρέπει ο αναγνώστης να μάθει κάποια πράγματα για μένα. Χωρίς κανένα λόγο και θέμα αυτοπροβολής, πρέπει να πω πως παρακολουθώ τον Μουρίνιο και την πορεία του από την πρώτη στιγμή. Έχω διαβάσει δύο βιβλία με θέμα τις τακτικές του και το πως ξεκίνησε και μπορώ να πω πως είμαι από τους λάτρεις του. Όχι μόνο της τακτικής του αλλά και της συμπεριφοράς του στο γήπεδο και στις συνεντεύξεις.

Μπορώ να συμφωνήσω και να καταλάβω πως για πολλούς, τα όσα κάνει είναι καραγκιοζιλίκια. Πως τα κάνει εξ αρχής για να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του. Δε δέχομαι όμως από τους ίδιους ανθρώπους, να λατρεύουν τον Σιμεόνε και τον Κόντε. Ναι, αμφότεροι δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο του Πορτογάλου για να βάζουν δάχτυλο στο μάτι του βοηθού προπονητή της αντίπαλης ομάδας, ούτε προκαλούν τόσο συχνά. Αυτό που πειράζει όμως το ευρύτερο κοινό είναι ότι ο Μουρίνιο ξοδεύει και δεν καταφέρνει σχεδόν τίποτα τα τελευταία χρόνια.

Για να ξεκινήσω τα όσο θέλω να γράψω, να ξεκαθαρίσω επίσης πως δεν έχω καμία συμπάθεια ούτε για τη Τσέλσι, ούτε για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ούτε για την Ίντερ, ούτε για Ρεάλ Μαδρίτης και Πόρτο. Λάτρεψα την πορεία του Μουρίνιο και τίποτα άλλο.

Χθες βράδυ λοιπόν, οι “κόκκινοι διάβολοι” βγήκαν εκτός Τσάμπιονς Λιγκ, παίζοντας μες την έδρα τους, έχοντας να διαχειριστούν το 0-0 του πρώτου αγώνα, κόντρα στη Σεβίλλη. Τεράστιο πλήγμα για μία ομάδα που προσπαθεί τρία χρόνια τώρα να “σιδερώσει” την ευρωπαϊκή της φορεσιά και να δείξει πως συγκαταλέγεται ακόμα στα τοπ 5 αν όχι στα τοπ 3 κλαμπ της Ευρώπης. Και για αυτή την πτώση φταίει πρώτα ο Μουρίνιο και μετά όλοι οι άλλοι.

Θα μου πείτε τι φταίει όταν ο Πογκμπά που αποκτήθηκε με 105 εκατομμύρια δεν κάνει ούτε τα βασικά ερχόμενος από τον πάγκο; Τι φταίει που ο Λουκάκου δεν μπορεί να “καταπιεί” ένα κεντρικό αμυντικό με επίθετο Λενγκλέτ; Τι φταίει που ο Ράσφορντ έχει πετύχει δύο γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ κι από τότε προσπαθεί από όπου στήνεται η μπάλα να τη στείλει στα δίχτυα;

Φταίει! Δικό του ήταν το κόλλημα να πάρει τον Λουκάκου ενώ πριν τρία χρόνια τον “πέταξε” από τη Τσέλσι, δικό του είναι το κόλλημα με τον Πογκμπά τις τελευταίες εβδομάδες, δικό του είναι το κόλλημα να παίζει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση με τον Γιάνγκ ως αριστερό μπακ, όσο κι αν ο Αγγλος σε κάθε αγώνα δίνει το 100% και τον βγάζει σχεδόν πάντα ασπροπρόσωπο.

Ο Μουρίνιο έχει χαθεί στη μετάφραση. Ή απλά προσπαθεί να βγάλει όσο περισσότερα λεφτά μπορεί “κοροιδεύοντας” ουσιαστικά τις μεγάλες ομάδες. Ναι κατέκτησε τρία τρόπαια πέρσι αλλά ποιος στα αλήθεια φίλος της Γιουνάιτεντ μπορεί να συγκρίνει τα τρία αυτά τρόπαια με την εφετινή πορεία της γειτόνισσας;

Ξέρετε γιατί τον λάτρεψα; Γιατί κατάφερε να κατακτήσει σχεδόν τα πάντα με την Πόρτο. Μια παρέα, όπως την έχει χαρακτηρίσει, που μπόρεσε να σοκάρει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Κατάφερε να οδηγήσει τη Τσέλσι σε πρωτάθλημα ύστερα από 50 χρόνια. Μπόρεσε να κάνει την Ίντερ (την ΙΝΤΕΡ, που όσο ήταν στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας, από όλα τα άλλα γκρουπ ήθελαν αυτήν στην κλήρωση) πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Όλα αυτά χωρίς ανούσια κατοχή, χωρίς ιδέα του να “κλέψει” το αποτέλεσμα και με ρεκόρ τερμάτων σε κάθε πρωτάθλημα. Ακόμα και στο ισπανικό που υπήρχε μια ασταμάτητη Μπαρτσελόνα, κατάφερε να πάρει πρωτάθλημα και να την οδηγήσει τρεις σερί χρονιές στα ημιτελικά. Kι αν αυτό φαίνεται αποτυχία για τη “βασίλισσα”, να σας θυμίσω πως πριν τον Μουρίνιο η Ρεάλ είχε αποκλειστεί έξι συνεχόμενες χρονιές από τη φάση των 16, από Γιουβέντους, Άρσεναλ, Μπάγερν, Λυών, Ρόμα και Λίβερπουλ. Σε αυτούς τους έξι σερί αποκλεισμούς της Ρεάλ, ο Μουρίνιο είχε κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ.

Όταν επέστρεψε στο νησί και με τον Σερ Άλεξ να αποσύρεται, προσωπικά σκέφτηκα πως θα πάρει κάμποσα σερί πρωταθλήματα. Όχι γιατί δεν υπήρχαν άλλοι ικανοί προπονητές αλλά κυρίως γιατί πήγε σε ένα μέρος που ήξερε καλά. Πήρε ένα πρωτάθλημα κι απολύθηκε την επόμενη χρονιά κάνοντας το χειρότερο ξεκίνημα πρωταθλήτριας ομάδας στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ.

Εκείνο το πρωτάθλημα και η δύναμη που ένιωθε να έχει, του άλλαξε τα πάντα. Εκεί ο “σπέσιαλ 1” “πέθανε”. Γιατί το πήρε έχοντας ένα καινούριο σκεπτικό. Νίκησε όλα τα παιχνίδια με τις σχετικά εύκολες ομάδες και στα ντέρμπι κυνηγούσε το μηδέν. Ήξερε πως έτσι θα παίρνει πρωτάθλημα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Την επόμενη χρονιά όμως αυτό δεν πέτυχε. Και παρά το γεγονός αυτό, συνεχίζει ακόμα και τώρα να το κάνει. Πάει σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια για το μηδέν στην άμυνα κι ό,τι γίνει μπροστά.

Η Σεβίλλη δεν ψήθηκε για παράταση, η Μάντσεστερ Σίτι δεν ψήνεται γενικά για ισοπαλίες και ο Μουρίνιο δεν έχει πια δικαιολογίες. Έχει ξοδέψει πολλά λεφτά κι όμως δεν μπορεί ούτε τη δεύτερη θέση να κατακτήσει άνετα. Ναι όλοι ξοδεύουν πλέον. Και ο Πεπ και ο Κλοπ και όλοι. Μέχρι κι ο αγαπημένος του Βενγκέρ. Αλλά όλοι τους, μέχρι κι ο Βενγκέρ, έχουν τη δύναμη να παίξουν  για το ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο παίζει εδώ και δύο χρόνια για τη θέση του.

Δε λέω φυσικά πως η Γιουνάιτεντ δε βλέπεται. Υπάρχουν πολλές φορές που παίζει πολύ καλά και οι αυτοματισμοί μοιάζουν δουλεμένοι στην προπόνηση. Ωστόσο δεν επιτρέπεται μία ομάδα που κατάφερε να θεωρείται το κορυφαίο κλαμπ του πλανήτη, να παίζει με σκοπιμότητα. Με υπερβολική σκοπιμότητα. Κόντρα στη Σεβίλλη!

Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδιανόητο ο Μουρίνιο να κάτσει πάνω από τρεις σεζόν στο Μάντσεστερ. Έχει του χρόνου άλλη μια ευκαιρία λογικά. Και έχει άπλετο χρόνο να κάτσει να σκεφτεί και να ξαναγίνει ο “σπέσιαλ 1”. Στη τελική ας πέσει με ψηλά το κεφάλι. Χθες βράδυ το είχε χαμηλά. Ούτε λάμψη στα μάτια, ούτε “ατάκες” στη συνέντευξη Τύπου. Ούτε καν με τη διαιτησία δεν ασχολήθηκε. Μου επιβεβαίωσε μέσα μου αυτό που είχα διαπιστώσει.

Από κει κι έπειτα όμως θα ήθελα να τον ξαναδώ σε πάγκο ομάδας όπως η Ίντερ(που είναι στα ίδια επίπεδα περίπου που ήταν πριν πάει ο Πορτογάλος εκεί) ή της Τσέλσι. Όμως Ζοσέ…Χωρίς σκοπιμότητες. Και μακάρι να με κάνεις να ντραπώ όσο τίποτα άλλο για όλα αυτά που γράφω. Το εύχομαι να έχω άδικο σε όλα. Γιατί ο Μουρίνιο είναι η Κόκα Κόλα του ποδοσφαίρου. Υπάρχουν διάφοροι που μπορούν να τον αντικαταστήσουν και ίσως είναι και καλύτεροι…Όμως…Φαντάζεστε έναν κόσμο χωρίς Κόκα Κόλα;