Η αξία του ηττημένου, δίνει αξία στον νικητή

Όταν ασχολείσαι με την δημοσιογραφία, με το προσπαθείς να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου και να αναλύεις δεδομένα, ιδέες και απόψεις,  συχνά πιάνεις τον εαυτό σου να «τσεκάρει» και δουλείες άλλων. Δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή να το παραδέχεσαι. Έτσι, χαζεύοντας στο διαδίκτυο, έπεσα σε ένα αθλητικού περιεχομένου άρθρο, διαφορετικού όμως αθλήματος. Μικρή σημασία έχει. Κάποιες λογικές, κάποιες θεωρίες, δεν γνωρίζουν “αθλητικά σύνορα”. Ισχύουν το ίδιο. Το άρθρο εκείνο καταπιανόταν με την κατρακύλα του Παναθηναϊκού, και το ότι η χαρά του Ολυμπιακού δεν μπορεί να είναι η ίδια απέναντι σε έναν τόσο αποδυναμωμένο αντίπαλο. Και τότε, έκανα την σύνδεση με την Formula 1.

Από μπροστά μου πέρασαν στιγμές της περασμένης δεκαετίας, στο δικό μας πλέον, άθλημα την Formula 1 Από την αγωνιστική σεζόν του 2009, σε αυτήν του 2017, στιγμές, κόντρες, νίκες, και πρωταθλήματα. Και στάθηκα φυσικά, στα τελευταία. Σε 9 σεζόν, είδαμε μονάχα 4 διαφορετικούς πρωταθλητές: Jenson Button, Nico Rosberg, Sebastian Vettel και Lewis Hamilton. Οι 2 τελευταίοι κατέκτησαν τα 7. Απόλυτη κυριαρχία. Όμως, τι άξιζε κάθε ένα από αυτά;

Μην παρεξηγηθώ. Κάθε πρωτάθλημα, ανεξαρτήτως του πως ήρθε, ανεξαρτήτως συγκυριών, ατυχιών ή θείας ..δίκης, μετράει το ίδιο. Στο μετρικό σύστημα των στατιστικών που «λένε πάντα την αλήθεια», κάθε πρωτάθλημα μετράει το ίδιο. Ταπεινή μου άποψη όμως, δεν αξίζει το ίδιο.

Και εξηγούμαι. Αυτό το οποίο τα στατιστικά δεν μπορούν –πάντα- να αποτυπώσουν είναι την αξία του αντίπαλου, την αξία του ηττημένου, αν βεβαίως υπάρχει. Διότι υπάρχουν και πρωταθλήματα, σαν αυτό του Sebastian Vettel το 2011 όπου με 11 νίκες σε 19 αγώνες, στέφθηκε πρωταθλητής με 122 πόντους διαφορά από τον δεύτερο. Μην παρεκτραπούμε όμως. Η αξία του ηττημένου, δίνει αξία στον νικητή, διότι κάνει πιο συναρπαστικό το πρωτάθλημα. Κάνει πιο δύσκολο το έργο του νικητή. Κάνει πιο αμφίβολη, πιο δύσκολη την κάθε νίκη.«Μετράει» αλλιώς στα μάτια του κόσμου. Και θεωρώ φυσικά, και στα μάτια των νικητών. Διότι ο καθένας τους θέλει να κερδίζει,  αλλά όχι χωρίς αντίπαλο. Είναι αλλιώς να κερδίζεις στο όριο, ύστερα από πιθανότατα μια μάχη, παρά κάνοντας “βόλτα”.Θέλουν να έχουν δυνατούς αντιπάλους και να τους κερδίζουν στα ίσια. Ας το πούμε «επί ίσοις όροις». Με μονοθέσια παραπλήσια. Τα τελευταία χρόνια, αυτό το έργο, το είδαμε ελάχιστα.

Οι 4 διεκδικητές για το πρωτάθλημα του 2010, μαζί με τον Jenson Button. Πηγαίνοντας στο Abu-Dhabi, πρωτοπόρος στην βαθμολογία ήταν ο F.Alonso, ο τίτλος όμως κατέληξε στον S.Vettel.

Τις περισσότερες χρονιές, ο ανταγωνισμός ήταν εσωτερικός, μεταξύ team mates. Θεωρώ, αλλη αίγλη, άλλο κύρος, άλλο σασπένς μπορεί να δώσει η αντιπαλότητα μεταξύ δύο ομάδων. Ή και τριών. Ποιος ξεχνάει το πρωτάθλημα του 2010; Παρότι η Red Bull ήταν καθαρά μπροστά σε δυναμική από Ferrari και McLaren-Mercedes, φτάσαμε στον τελευταίο αγώνα με 4(!) διεκδικητές για το παγκόσμιο στέμμα. Ε ναι, αυτό(Και ας τα ..θαλάσσωσε η Ferrari με την στρατηγική) μαζί με το πρωτάθλημα του 2012 τα θεωρώ τα καλύτερα του Vettel. Τα πιο άξια.Αντίστοιχα, κορυφαίο θεωρώ το πρωτάθλημα του 2017. Μονοθέσια σχεδόν ισάξια, μάχες δύσκολες (ελεώ των μονοθέσιων) και 2 πολύ-πρωταθλητές να μάχονται μέχρι και τους τελευταίους αγώνες. Η βαθμολογία αποτυπώνει μια τελική διαφορά 46 βαθμών. Όσοι το παρακολούθησαν όμως ξέρουν πως η μάχη ήταν πολύ πιο κλειστή και οριακή.

Βεβαίως, καλός και ο ανταγωνισμός χωρίς ταυτότητα, αλλά αυτή η τελευταία, προσθέτει πολλούς πόντους στην τελική εξίσωση. Γιατί μετράει και το ποιος είναι ο αντίπαλος. Ξεχάστε την ανταγωνιστικότητα. Εδώ κοιτάμε το όνομα, την καριέρα, τον μύθο, τις νίκες, τις ανατροπές, τα πρωταθλήματα, την ιστορία. Είτε οδηγού, είτε ομάδας. Υπάρχουν παραδοσιακοί αντίπαλοι, υπάρχουν και νέοι παίκτες. Λογικό και επόμενο είναι.

Κλείνοντας, θεωρώ πως την άποψη μου, ασπάζονται οι περισσότεροι φίλαθλοι, και όχι οπαδοί της Formula 1. Όντως, μπορεί το να έχεις dominant car να είναι πολύ διασκεδαστικό, το να είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος, είτε σαν οδηγός είτε σαν ομάδα, αλλά πιστεύω κάπου χάνεται το νόημα. Φυσικά, και η Mercedes, και η Red Bull αλλά και η Ferrari παλιότερα, απολάμβαναν τα σερί πρωταθλήματα κυριαρχίας. Αλλά νομίζω πως όλο και κάπου, αναζητούσαν έναν σοβαρό ανταγωνισμό εκτός των δικών τους τοιχίων…. και ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις, τον βρήκαν..