Ένα “ευχαριστώ” στο “μάγο της μπάλας”.

Σαν βόμβα έσκασε χθες η ανακοίνωση του αδερφού και ατζέντη του, Ασίς, πως ο Ροναλντίνιο αποχαιρετά και επίσημα το ποδόσφαιρο. Και λέω σαν “βόμβα”, διότι ναι μεν ήταν αναμενόμενο, όμως είναι από εκείνα τα πράγματα στη ζωή που ενώ ξέρεις ότι θα συμβούν (εκτός απ’ το ότι το απεύχεσαι), δε μπορείς να το δεχτείς όταν γίνεται πράξη…. Εγώ προσωπικά, αλλά και σαν debut.gr, αποφασίσαμε να μην κάνουμε το κλισέ αφιέρωμα με στιγμές, ντρίμπλες, γκολ και τίτλους. Επιλέξαμε να “αφήσουμε” μια ευχαριστήρια επιστολή, προς το μεγαλύτερο χαμόγελο του αθλήματος..

«Αγαπητέ Ροναλντίνιο,

Χθες αποφάσισες να βάλεις τέλος στην πλούσια και μαγική καριέρα σου. Όντας πλέον 37 ετών, και με περίπου δύο χρόνια απουσίας από επίσημες διοργανώσεις, έπραξες το αναμενόμενο μεν, στενάχωρο (για τον ποδοσφαιρικό πλανήτη) δε.

Ήμουν μόλις 8 ετών, και έτυχε εκείνο το παιχνίδι να είναι το πρώτο που παρακολούθησα. Ναι, εκείνο το 0-3 της Μπαρτσελόνα στο “Μπερναμπέου”.  Ναι, εκεί που σκόραρες δις, εκθέτοντας τους πολυδιαφημισμένους “γκαλάκτικος”. Ναι, εκεί που ολόκληρο το γήπεδο υποκλίθηκε στο ταλέντο σου (μετά το 0-3), πράγμα που έχει συμβεί μόλις δύο ακόμη φορές στη συγκεκριμένη έδρα.

https://www.youtube.com/watch?v=7FOyyZSYRFY

Αυτό το ματς, ήταν η αρχή μιας μεγάλης λατρείας. Όχι μόνο προς εσένα, αλλά κυρίως προς το ίδιο το άθλημα. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα ήμουν φαν του ποδοσφαίρου, αν δεν συνέβαινε αυτό. Και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γι’ αυτό! Θεωρώ, πως όλα τα παιδιά της γενιάς μου, μεγάλωσαν με εσένα. Αγάπησαν τη “στρογγυλή θεά” χάρη σε εσένα. Ή καλύτερα, χάρη στα “χάδια” που της έδινες, σε κάθε σου επαφή μαζί της.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω στον πατέρα μου (μετά το τέλος του αγώνα), να κάνει κάτι ώστε να μη χάσω αγώνα σου. Από τότε, μέχρι και το “αντίο” σου από τη Μπαρτσελόνα, τα ματς που δεν παρακολούθησα είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έκανες τόσα πολλά, προσέφερες τόσες στιγμές μαγείας, τόσα απίθανα γκολ, αδιανόητες ασίστ, μοίραζες “σακούλες” με κάθε ευκαιρία, έκανες “γιογιό” τους αντιπάλους σου όποτε ήθελες. Μα πάνω απ’ όλα, αγαπούσες αυτό που έκανες. Δε λογάριαζες από χρήματα και “μόστρα”, παρά το γεγονός πως λάτρευες τα πάρτι.

Προ ολίγων ημερών, βγήκε στο φως η άρνησή σου να συμμετάσχεις έναντι σημαντικού ποσού, σε αγώνα στα κατεχόμενα, αφού όπως εξομολογήθηκες ο ίδιος, έχεις πολύ καλό φίλο που έχασε το σπίτι του και καταλαβαίνεις απόλυτα την κατάσταση. Για άλλους, απέδειξες για ακόμη μια φορά το μεγαλείο σου. Εμένα προσωπικά, δεν με εντυπωσίασε, διότι ξέρω καλά πως το μόνο που επιζητούσες πάντα, ήταν η χαρά του παιχνιδιού, και όχι τα χαρτονομίσματα.

Δεν θέλω να σταθώ σε άλλα σημεία της καριέρας σου, όχι γιατί δεν είναι αξιοσημείωτα, αλλά διότι και εσύ ο ίδιος δε θα το ήθελες αυτό. Είμαι βέβαιος, πως το μόνο που ζητάς από τον κόσμο, είναι να αγαπάει το ποδόσφαιρο, όπως το αγάπησες εσύ. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Είτε σε όμορφες, είτε σε άσχημες στιγμές. Είτε σε γκολ, είτε σε κόκκινες κάρτες!

Επιστρέφω λίγο στο παρελθόν. Και στην τεράστια αναγνώριση που εισέπραξες (και ακόμη εισπράττεις) , όχι μόνο από τον φίλαθλο κόσμο, αλλά και από συναδέλφους σου. Για κάποιο λόγο, μου έχει κάνει εντύπωση το φιλί στο χέρι, από τον τεράστιο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Είναι ευρέως γνωστή η συμπάθεια του Αργεντίνου προς το πρόσωπό σου, ωστόσο μια τέτοια κίνηση από έναν τόσο περήφανο για τον εαυτό του άνθρωπο, σημαίνει πάρα πολλά για το ποιος είσαι!

Ένα από τα μεγαλύτερα (κατ’ εμέ) επιτεύγματά σου, είναι πως κατάφερες και άλλαξες τον ρου της ιστορίας της Μπαρτσελόνα. Με τη μεταγραφή σου στους “μπλαουγκράνα”, μετέτρεψες μια ομάδα που βρισκόταν στη “σκιά” των “γκαλάκτικος”, σε αυτό που θαυμάζουμε όλοι μας σήμερα. Μετέδωσες στον σύλλογο τη θέληση για τη νίκη, αλλά πάνω απ’ όλα, την χαρά του ίδιου του ποδοσφαίρου. Και με το αξιομνημόνευτο σόου στο γήπεδο της “βασίλισσας”, ξεκινάς μια νέα εποχή. Αυτή της κυριαρχίας των “Καταλανών”.

Παραπάνω ανέφερα πως δεν θέλω να σταθώ μεμονωμένα σε στιγμές. Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, στην περίπτωση του “τσιγάρου”. Ναι, εκείνο το ευφυέστατο γκολ κόντρα στην Τσέλσι, με το “σβήσιμο του τσιγάρου”. Όταν πήρες την πάσα του Ινιέστα, και με αυτή την…αδιανόητη ενέργεια πέρασες τη μπάλα ανάμεσα από τις “μπλε” φανέλες που σε είχαν περικυκλώσει, και την έστειλες συστημένη στη γωνία του τότε κορυφαίου πορτιέρο, Πετρ Τσέχ.

Δυστυχώς, η πτώση σου, ξεκίνησε λίγο αργότερα (κατά πολλούς, από το Μουντιάλ της Γερμανίας, το 2006). Οι λόγοι δεν ήταν αγωνιστικοί, αλλά κατά βάση, εξωαγωνιστικοί. Σαν γνήσιος Βραζιλιάνος, λάτρευες τα πάρτι, τη διασκέδαση και τις όμορφες γυναίκες. Κανείς δε μπορεί να σου πει τίποτα για αυτό. Όλοι όμως λένε -και πάντα θα λένε- πως αν είχες άλλα μυαλά, το “τέλος” θα ερχόταν πολύ αργότερα.

Αν και όπως είπα σε έζησα όντας σε μικρή ηλικία, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως απόλαυσα πολλά από εσένα. Έβλεπα ποδόσφαιρο χάρη σε εσένα, ξεκίνησα ποδόσφαιρο χάρη σε εσένα, λάτρεψα το ποδόσφαιρο χάρη σε εσένα. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως, ακόμη και αυτά τα λίγα χρόνια που μεγαλούργησες, προσέφερες όσα δε προσφέρουν άλλοι σε ολόκληρες καριέρες. Και νομίζω πως την άποψη αυτή την ασπάζονται πολλοί.

Δε θα μπορούσα να μη σταθώ στην “ελάστικο”. Την πιο γνωστή και ταυτόχρονα δύσκολη κίνηση-ντρίμπλα σου. Μια προσποίηση, που αν έπιανε (9/10 αυτό συνέβαινε), έστελνες τον “άτυχο” αμυντικό για…τσιγάρα.

Δε θέλω να σε κουράσω. Σίγουρα θα βρίσκεσαι σε κάποια ξαπλώστρα σε παραλία της Βραζιλίας, περιμένοντας να τελειώσει το γράμμα και να πας να παίξεις “ποδο-βόλλεϊ”. Ακόμα και τώρα αθεόφοβε, της “μιλάς”. Ακόμα και τώρα, μακριά από τα “φλας”, παραμένεις ερωτευμένος με τον μεγαλύτερο πόθο της ζωής σου.

Για μένα, ήσουν ό,τι καλύτερο είδε το ποδόσφαιρο. Ο μεγαλύτερος εκ των μάγων του αθλήματος. Ο κορυφαίος ζογκλέρ, ο πανέξυπνος παίκτης, ο κορυφαίος πρεσβευτής της χαράς του αθλητισμού. Η λάμψη σου, δε θα σβήσει ποτέ. Το όνομά σου, το χαμόγελό σου, θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη όλων των ποδοσφαιρόφιλων. Μακάρι να μπορέσω να βρεθώ από κοντά στην τελευταία σου παράσταση. Για μένα, ήσουν και θα είσαι για πάντα το απόλυτο είδωλο.Για μένα, είσαι το ποδόσφαιρο.

Σε ευχαριστώ για όλα,

Θα μας λείψεις…»