Κατά πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούμε την νέα προσθήκη Halo; Είναι ένα μέτρο που αλλοιώνει τον χαρακτήρα του σπορ, ή το πηγαίνει ένα βήμα μπροστά; Το συναίσθημα απέναντι στην λογική.

Έχω καιρό την ιδέα. Αρκετό καιρό. Και όμως, κάθε φορά που έλεγα πως αυτό θα είναι το επόμενο μου θέμα, το άφηνα στην άκρη. Η αλήθεια είναι πως με δυσκόλεψε. Όχι ως προς την σύλληψη της ιδέας, όχι ως προς το τι θα περιέχει αυτό, αλλά ως προς το περιεχόμενου του αυτό καθαυτό.  Εξάλλου δεν είμαι Wikipedia-freak, γράφω περισσότερο την άποψη μου. Αυτήν την φορά, θα γράψω για την ίσως σημαντικότερη προσθήκη στο άθλημα, το περιβόητο Halo,  αρχής γενόμενης από το 2018. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γράφω αρκετό καιρό μετά την επίσημη ανακοίνωση του, αρκετό καιρό μετά το «χορό» των εκατοντάδων απόψεων, εκδοχών, αιτιών και συμπερασμάτων. Γράφω ανεπηρέαστος, αυτό που εγώ σκέφτομαι, αυτό που εγώ πιστεύω.

Αρχικά, ξεχάστε τα τεχνικά ζητήματα. Δεν θα τα αναλύσω, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου. Το μόνο που έχει αξία να αναφερθεί, είναι πως η τεχνολογία Halo, προσφέρει κάλυψη και προστασία στο ίσως μοναδικό «εκτεθειμένο» μέρος του σώματος ενός οδηγού: το κεφάλι. Από εκεί και πέρα, στόχος μου είναι να ακροβατήσω σε ένα τεντωμένο σχοινί, με άκρα του, την λογική και το συναίσθημα. Θα αναλύσω και τα δύο, διότι σαν άνθρωπος, δρω και με τα δύο. Θα ξεκινήσω με την λογική, που είναι και πιο εύκολη να αναλυθεί.

Ε ναι λοιπόν, είναι ένα λογικό μέτρο. Είναι μια ορθολογική προσθήκη, σε ένα άθλημα όπου βεβαίως ήδη η ασφάλεια βρίσκεται σε κορυφαίο επίπεδο. Όμως κορυφαίο δεν σημαίνει τέλειο, κάτι που από ότι φαίνεται είδαν οι άνθρωποι της FIA. Εξάλλου, η ανθρώπινη ζωή και η ασφάλεια είναι πάνω από κέρδη, σπόνσορες, θέαμα και αισθητική. Ποιος ξεχνάει το πολύ πρόσφατο συμβάν του Jules Bianchi, ή ακόμη και αυτό του Felipe Massa; Και δεν θα εστιάσω στον Jules, διότι παρότι μιλάμε για ένα τραγικό συμβάν, δεν συνέβη σε ακριβώς αγωνιστικά πλαίσια.

Του Felipe όμως συνέβη, και εκεί θα σταθώ. Και θα σταθώ με ρητορικές ερωτήσεις. Και αν το ελατήριο εκείνο χτυπούσε πάνω στο Halo; Αν ο Massa δεν τραυματιζόταν ποτέ; Που ξέρουμε αν τελικώς η καριέρα του είχε πάρει αυτήν την τροπή; Θα είχε αποφευχθεί μια σχεδόν τραγωδία για εκείνον. Βεβαίως με τον τρόπο που είναι σχεδιασμένο το Halo δεν βοηθάει ιδιαίτερα με τα μικροαντικείμενα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Γιατί στην τελική να αυξάνεις τις πιθανότητες σε ένα άθλημα που εμπεριέχει ήδη αρκετό κίνδυνο;

Θέλω όμως να αναλογιστείτε και το εξής. Η προσθήκη του Halo είναι λογική και επόμενη, κρίνοντας και από την πορεία  των αυτοκινητοβιομηχανιών σήμερα. Παρότι βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, η ασφάλεια τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί ραγδαία, σε βαθμό όπου πλέον έχει χαθεί κάθε τι το αυθεντικό. Αυτόνομη οδήγηση, δεκάδες ηλεκτρονικοί περιορισμοί  και άλλα πολλά  τα όσα ήδη βλέπουμε γύρω μας. Πως η F1 θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το «τούνελ ασφαλείας» όταν και η ίδια αποτελεί μέρος του; Δεν κρίνω αν τα βήματα προς την ασφάλεια είναι σωστά ή λάθος, αυτό μπορεί να το αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του. Βλέπω όμως την κίνηση λογική, από την στιγμή που το παγκόσμιο trend είναι η ασφάλεια, και αφού όλοι κινούνται προς αυτήν τη κατεύθυνση.

Από την άλλη όμως, υπάρχει και το συναίσθημα.. Το οποίο αφήνω για το τέλος, όντως δύσκολο στην κατανόηση του και ακόμη πιο δύσκολο στην αποσαφήνιση του.

Αλήθεια, γιατί βλέπουμε Formula 1; Τι είναι εκείνο που μας συναρπάζει, εκείνο που μας καθηλώνει, εκεί που μας εντυπωσιάζει και μας προκαλεί θαυμασμό και δέος; Είναι η ταχύτητα; είναι ο ανταγωνισμός; Είναι οι μάχες ρόδα με ρόδα; Είναι το σασπένς; Είναι μήπως, η τεχνολογία που περιέχουν αυτά τα μοναδικά κατασκευάσματά; Εγώ θα πω, είναι όλα τα παραπάνω, και πιθανόν πολύ περισσότερα από αυτά. Προσθέτω σίγουρα και την ίσως δύσκολη κατανόηση του πόσο αρμονικά μπορεί να δεθεί άνθρωπος και μηχανή ώστε να πετύχει αποτελέσματα όντας στο όριο. Επίσης, την αίσθηση κινδύνου, στην οποία και θα σταθώ. Το DNA της F1, εμπεριέχει τον κίνδυνο. Αυτός ο κίνδυνος, παρακινεί πολλές φορές τους οδηγούς αλλά φυσικά και τους θεατές. Όπως είχε πει ο μοναδικός James Hunt: Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στον θάνατο, τόσο πιο ζωντανός νιώθεις.

Ο κόσμος αγκάλιασε το σπορ, διότι στα μάτια του ήταν και είναι κάτι το εξωπραγματικό. Κάτι το μοναδικό. Οδηγοί που αψηφούν  τους νόμους της φυσικής, αψηφούν την ίδια τους την ζωή μπροστά στις νίκες, στα έπαθλα, μπροστά στο Hall Of Fame. Άνθρωποι που προέρχονται από τον ίδιο κόσμο, μα με λογική πέραν αυτού. Ζουν για να τρέχουν στο όριο, να διεκδικούν νίκες, να ανταγωνίζονται και να κερδίζουν. Ο ρομαντισμός για το άθλημα μπορεί πλέον να έχει σβήσει, αλλά γεννήθηκε διότι κάποιοι ήρωες, μπόρεσαν να δαμάσουν μηχανές-τέρατα. Ή έστω προσπάθησαν. Διότι κάποτε, με κατώτερης λογής μονοθέσιο, μπορούσαν να αποδείξουν ποιοι είναι και τι αξίζουν.

Διότι η Formula 1 κάποτε δεν ήταν στείρα, δεν ήταν εγκλωβισμένη σε ένα τεχνολογικό, άκρως ασφαλές και αυστηρό καλούπι. Κάποτε, ήταν ελεύθερη, ήταν το διάλειμμα από την κανονικότητα των ανθρώπων, οι οποίοι έβλεπαν την κανονικότητα των οδηγών και ψυχαγωγούνταν. Αυτός ο ρομαντισμός μπορεί να έσβησε, μα ήταν και είναι αυτός που κάνει πολλούς θεατές συντονισμένους κάθε Κυριακή στους δέκτες τους. Δεν είναι ούτε η οικονομία στα καύσιμα ούτε το όριο των κινητήρων ανά χρονιά.

Φυσικά, η ασφάλεια οφείλει να υπάρχει. Όμως η γραμμή μεταξύ ασφάλειας και περιορισμού, μεταξύ ασφάλειας και αποστείρωσης, είναι λεπτή. Αυτό, οι ανώτεροι οφείλουν να το εξετάσουν, ώστε ο χαρακτήρας της  Formula 1 να μην  αλλοιωθεί, όπου η μόνη σχέση που θα έχει με τα παλιότερα χρόνια θα είναι η ονομασία…Επίσης, χαρακτηριστικό του αθλήματος ήταν πως ο άνθρωπος, δάμαζε την μηχανή.. πως αυτός ήταν ο κυρίαρχος, αυτός ήταν το αφεντικό.. τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η μηχανή παίζει  μεγαλύτερο ρόλο.. κάτι που επίσης οφείλουμε να μην αντιστρέψουμε τελείως κάνοντας την μηχανή τέλεια, και βάζοντας τον άνθρωπο στο περιθώριο..

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ