Αντίο Μαέστρο!

Να ξεκαθαρίσω αρχικά πως το 90s δεν εννοώ τη δεκαετία που γεννήθηκε αλλά αυτήν που τον είδαμε για πρώτη φορά. Δεν έχουν μείνει πολλοί που έπαιξαν στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Σίγουρα, ο Πίρλο είναι ένας από τους σπουδαιότερους και για πολλούς ένας από τους καλύτερους Ιταλούς μέσους όλων των εποχών. Κάποιοι θα πουν ο καλύτερος playmaker που εμφανίστηκε στο παιχνίδι και κάποιοι άλλοι για το πόσο αδικημένος ήταν. Όλοι πάντως έχουν να πουν κάτι καλό. Ειλικρινά δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να πει ούτε πάνω στον χαβαλέ “μισώ τον Πίρλο ή τον τρόπο που παίζει”.  Όσο αιρετικός κι αν είναι…

Προσωπικά μιλώντας, είναι από τους ποδοσφαιριστές που σε μία 20ετία θα λέω σε όλους πόσο κρίμα που δεν τον πρόλαβαν. Ένας από τους ποδοσφαιριστές που με έκαναν να δω αλλιώς το παιχνίδι. Του ταιριάζει ο χαρακτηρισμός μαέστρος για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όλες οι ορχήστρες θέλουν έναν για να τους συντονίσει. Μίλαν και Γιουβέντους είχαν τον Πίρλο και τον “χάρηκαν” διαφορετικά αλλά και ίδια αμφότερες.

Με τη Μίλαν κατέκτησε τα πάντα! Και μάλιστα ως βασικό μέλος της. Άλλοι έρχονταν, άλλοι έφευγαν όμως αυτός με τον Γκατούζο έμεναν πάντα εκεί. Μαζί και με τον Ζέεντορφ σύνθεσαν μια τριάδα στο κέντρο που ήταν ασυναγώνιστη την εποχή τους. Πήραν δύο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως βρίσκονταν και στην Κωνσταντινούπολη που τόσο θέλουν να διαγράψουν από τη μνήμη τους.

“Δυστυχώς” για τον Πίρλο, αγαπήθηκε αλλά ως στρατιώτης. Ως ένας ποδοσφαιριστής με καλό πόδι που κοντρολάρει το ρυθμό του παιχνιδιού. “Δυστυχώς” και πάλι, έτυχε σε μία ομάδα με υπερόπλα στην επίθεση, τα οποία πάντα έκλεβαν τις εντυπώσεις. Σεφτσένκο, Κακά, ακόμα και οι Μαλντίνι-Νέστα, τραβούσαν πιο πολύ τα βλέμματα στο ρόστερ από τον Πίρλο. Στη Γιουβέντους η αξία του φάνηκε και με το παραπάνω.

Κατάφερε να κάνει “μάγκες” παίκτες όπως οι Βούτσινιτς, Μάτρι, ενώ μαζί με Μαρκίζιο-Βιντάλ και αργότερα με την είσοδο του Πογκμπά στην ενδεκάδα, εκτόξευσαν τη “Μεγάλη Κυρία” με τέσσερα σερί πρωταθλήματα(έχουν γίνει έξι πλέον). Αυτοί ήταν η δύναμη της Γιουβέντους. Όταν έφυγαν σχεδόν όλοι τους(πέρα από Μαρκίζιο), αναγνωρίστηκε καλύτερα η τριάδα των Μπονούτσι-Μπαρτσάλι-Κιελίνι.

Δυστυχώς ξανά, έτυχε πάνω σε μία διαστημική Μπαρτσελόνα και δεν μπόρεσε να αφήσει την Ευρώπη όπως θα ήθελε. Με ένα ακόμα Τσάμπιονς Λιγκ. Εκείνο το κλάμα του στο τέλος ήταν τόσο έντονο που το ένιωσε κάθε “μπιανκονέρι” ψυχή πάνω στη Γη. Τολμώ να πω πως ήταν πιο βαρύ από την περσινή τεσσάρα κόντρα στη Ρεάλ. Γιατί ο Πίρλο ήταν πάντα η δύναμη. Ήρεμη, αλλά δύναμη. Κι όταν βλέπεις έναν τέτοιο ποδοσφαριστή να ξεσπά σε κλάματα, καταλαβαίνεις πως είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι.

Ο Αντρέα Πίρλο έγραψε τη δική του ιστορία. Από τη Μπρέσια ξεκίνησε και σταμάτησε στη Νιου Γιορκ Σίτι. Έγραφε κάθε μέρα. Θες με ασίστ, θες με φάουλ, θες με κύπελλα και πρωταθλήματα; Το μοναδικό του μειονέκτημα; Ήταν αργός. Αλλά ήταν τόσο γρήγορος στη σκέψη που δεν υπήρχε μειονέκτημα πάνω του.

Αν τον συγκρίνω με κάποιον ποδοσφαιριστή του σήμερα, αυτός θα είναι ο Κρόος. Ίσως και ο Βεράτι, με τον Ιταλό να έχει την ευκαιρία να γεμίσει τα παπούτσια του Αντρέα στην εθνική Ιταλίας. Μία εθνική που ο Πίρλο δεν απαρνήθηκε ποτέ! Ακόμα και πριν λίγο καιρό, τα δημοσιεύματα τον είχαν υποψήφιο για μια θέση στην 23αδα. Κι όταν λέω πριν λίγο καιρό, εννοώ πριν ένα μήνα.

Πως να αρνηθείς άλλωστε ένα κάλεσμα; Μετά από όσα έχεις πετύχει. Ήταν ο πρώτος που έπιασε η κάμερα μετά την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Γκρόσο στο Μουντιάλ του 2006. Πέρασαν κι όλας 11 χρόνια…Έτρεχε με τα χέρια ψηλά, ζητωκραυγάζοντας. Ο χρόνος είναι ανίκητος και το απέδειξε και κόντρα στον Πίρλο.

Να είναι καλά μόνο. Είτε συνεχίζοντας από άλλο πόστο, είτε πίνοντας τα κρασάκια του και παίζοντας στο playstation. To πάρτυ τελείωσε εδώ…Άσε τη μπαγκέτα σου και ξεκουράσου…

https://www.youtube.com/watch?v=EO4K0xVDCss