Έλα μωρέ, ποιος… Αντσελότι;

Υπάρχει ένας κανόνας στο ποδόσφαιρο. Αυτός που ήταν καλός ποδοσφαιριστής δεν πάει να πει πως “αυτόματα” θα είναι το ίδιο καλός και ως προπονητής.

Άλλωστε αν κάποιος δει τη σχετική λίστα θα αντικρίσει πολλά τέτοια παραδείγματα. Ντίεγκο Αρμάντο Μαραντόνα, Μάρκο Φαν Μπάστεν είναι μόνο δύο από τα πιο τρανταχτά ονόματα που επαληθεύουν του λόγου το αληθές

Ωστόσο, όπως σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις έτσι και αυτός δεν θα μπορούσε να μην έχει μερικές τέτοιες. Παρόλα αυτά υπάρχει μία ιδιάζουσα περίπτωση που δεν ξέρω σε ποια κατηγορία να τη βάλω φίλε αναγνώστη.

Και έχει όνομα και επίθετο. Κάρλο Αντσελότι. Ο Ιταλός τεχνικός είχε μία πλούσια καριέρα σε τίτλους τόσο ως ποδοσφαιριστής, φορώντας μεταξύ άλλων τις φανέλες τριών μεγάλων ονομάτων της γειτονικής χώρας: της Πάρμα, της Ρόμα και της Μίλαν.

Μπορεί ο γράφων να μην ζούσε εκείνη την εποχή όταν ο “Καρλέτο” μεσουρανούσε ως αμυντικός χαφ, αλλά, έχει παίξει μπάλα και ξέρει έχει ακούσει πως ήταν από τους παίκτες που ξεχώριζαν και ήταν μπροστά από την εποχή του για την εν λόγω θέση.

Σίγουρα για να κάνεις σπουδαία πράγματα εκτός από πνευμόνια θες και μυαλό. Το δεύτερο ήταν πάντα το δυνατό σημείο του Αντσελότι. Γι’ αυτό το λόγο και ως προπονητής κατάφερε να περάσει από σπουδαίες ομάδες, όπως μεταξύ  άλλων η Πάρμα, η Γιουβέντους, η Μίλαν, η Τσέλσι, η Παρί Σεν Ζερμέν, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάγερν Μονάχου και να κατακτήσει τόσους τίτλους.

Ωπα. Στοπ. Κάπου εδώ πέρα. Αυτό το κείμενο έχει στόχο να “κράξει” και όχι να αποθεώσει τον άνθρωπο που έχει κατακτήσει τρία Τσάμπιονς Λιγκ με δύο διαφορές ομάδες (δύο με Μίλαν και ένα με Ρεάλ Μαδρίτης). Αυτό το κείμενο έχει ως στόχο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, όσον αφορά τον Ιταλό “τσαρλατάνο”!

Η δική μου… αλήθεια για τον Αντσελότι

Τα νούμερα λένε την αλήθεια. Λέει γνωστό ρητό. Δεν κρατάω μεγάλες αποστάσεις από αυτό. Ο Αντσελότι έχει κατακτήσει πολλούς τίτλους με όλες τις ομάδες που προπόνησε. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω πως αυτό το κατόρθωμα ότι ανήκει στην κατηγορία με τα “θαύματα του κόσμο”. Ο Ιταλός τεχνικός πάντα πήγαινε σε ομάδες που είτε είχαν σπουδαίο υλικό, ώστε να το αξιοποιήσει, είτε του έδιναν… λευκές επιταγές για να κάνει δικό του, όποιο παίκτη ήθελε.

Το να κάνεις μερικούς σπουδαίους παίκτες να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούν δεν σε κάνει καλό προπονητή. Σε κάνει καλό διαχειριστή (πολυκατοικίας). Για να μην ξεχάσουμε το μεγαλύτερο… Βατερλώ του (feeling Ναπολέων στη τοποθεσία Μιλάνο) που ήταν με τη Μίλαν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 με τη Λίβερπουλ.

Και δεν σταματάω εδώ φίλε αναγνώστη. Συνεχίζω τα κροσέ μου στην “εικόνα” του Αντσελότι. Μόλις ξεκίνησα! Παρόλα αυτά στους “ροσονέρι” έμεινε από το 2001 ως το 2009 (είπαμε είχε πάει το prιλίκι σε άλλο επίπεδο ο άνθρωπος μας). Κάτι που σίγουρα πολλοί δεν αναφέρουν είναι το πόσο έμενε σε κάθε ομάδα. Αν εξαιρέσουμε το πέρασμά του από τη Μίλαν που κράτησε οκτώ χρόνια σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες έμεινε μάξιμουμ δύο χρόνια. Ξέρετε τι κρατάει περισσότερο; Ακόμη και κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον ΓΑΠ με το πρώτο Μνημόνιο αντέχει περισσότερο.

…συνεχίζοντας τις αλήθειες!

Τυχαίο; Δε νομίζω λοιπόν! Όλοι μόλις καταλάβαιναν τι… τσαρλατάνο είχαν του έδιναν τα παπούτσια στο χέρι. Κάτι άλλο για τον “Καρλέτο”. Καμία από τις ομάδες που έδινε οδηγίες δεν κατάφερε ποτέ (βαρύ ε;) ή σχεδόν ποτέ (τώρα καλύτερα;) να παίξει ποδόσφαιρο και να έλεγες μετά από 90 λεπτά: “Το ‘φχαριστήθηκα ρε φίλε”. Καμία. Σίγουρα σύλλογοι, όπως η Μίλαν,η Παρί Σεν Ζερμέν και η Ρεάλ Μαδρίτης μπορούσαν να σκοράρουν πολλά γκολ. Αλλά -στα δικά μου μάτια- αυτό ήταν κάτι που γινόταν λόγω των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που είχαν και όχι λόγω του έργου… Αντσελότι.

Τελευταίο “καρφί”. Και πιο μυτερό. Η ανάπτυξη των νεαρών ποδοσφαιριστών σίγουρα δεν είναι από τα “ατού” του Ιταλού (ωπ, ρίμα). Ο Αντσελότι συνήθως στηριζόταν σε έμπειρους ποδοσφαιριστές που εκτός από… μεγάλη (εμπειρία), είχαν και πλούσιο ταλέντο και έβγαζαν τα “κάστανα από τη φωτιά”. Που είναι το κρου με τους πιτσιρικάδες κυρΑντσελότι μου;