C’est solo un capitano…

Η Ρώμη πριν από αρκετούς αιώνες υπήρξε το κέντρο του κόσμου. Κάτι τέτοιο συνέβη και το απόγευμα της Κυριακής (28/5) στον αγώνα ανάμεσα στην τοπική ομάδα με τη Τζένοα στο «Ολίμπικο» και αυτό γιατί στο εν λόγω ματς είδαμε για τελευταία φορά τον Φραντσέσκο Τότι να φοράει τη φανέλα που του είχε γίνει δεύτερο… δέρμα επί 28 συναπτά έτη.

Ο Τότι της… Αναγέννησης

Από που να πιάσει κανείς την ιστορία του Φραντσέσκο Τότι με τη Ρόμα. Άλλωστε δεν υπάρχει ανάγκη. Όπως δεν υπάρχει σε κάθε μεγάλη αγάπη κάτι τέτοιο. Να μπαίνεις σε λεπτομέρειες, καθώς έτσι χάνεται η… μαγεία. Εκτός αυτού το αποτέλεσμα μετράει και αυτό είναι που κάνει τον τελευταίο «μονομάχο» τόσο ξεχωριστό τόσο στα μάτια των Ρωμαίων, όσο και στα μάτια του υπόλοιπου ποδοσφαιρικού πλανήτη.

Μιχαήλ Άγγελος, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Καρπάτσο, Βερονέζε. Όλοι τους καλλιτέχνες που κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης έκαναν τη Ρώμη και γενικότερα την Ιταλία ξακουστή στα πέρατα του κόσμου. Τα έργα τους μέχρι και στις μέρες μας παραμένουν διαχρονικά και αυτό θα συνεχίσει να υφίσταται και στο μέλλον. Βλέποντας κανείς τα έργα τους σίγουρα ανατριχιάζει και νιώθει δέος μέσα του. Σίγουρα σε αυτή τη λίστα θα μπορούσε να μπει και το όνομα του «καπιτάνο», ο οποίος με τα ποδοσφαιρικά του έργα, με τις πινελιές του στο χορτάρι σαν άλλος καλλιτέχνης της Αναγέννησης μας χάρισε πολλά αριστουργήματα κατά τη διάρκεια της καριέρας του με τη φανέλα των «τζιαλορόσι» που σίγουρα θα μείνουν ανεξίτηλα στο χρόνο.

Ωστόσο, θα μπορούσε να πει κανείς πως το μεγαλύτερό του ήταν το «κύκνειο άσμα» του. Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό πρέπει να μιλήσουμε και για τις δυσκολίες που είχε το ταξίδι του «καπιτάνο» μέχρι την δική του Ιθάκη και ας μην είχε φύγει ποτέ από αυτή, όπως ο Οδυσσέας. Παρόλα αυτά ο Τότι πέρασε πολλές δοκιμασίες πριν κάνει όλο το «Ολίμπικο» να δακρύσει. Πέρασε από τις δικές του «Σειρήνες» όταν εκείνες με τη μορφή πρότασης της Ρεάλ Μαδρίτης προσπάθησαν να τον ξελογιάσουν. Κακά τα ψέματα. Όλα φάνταζαν ιδανικά για να αφήσει την «οικογένειά» του για τη φήμη, τη δόξα και τα πλούτη των Μαδριλένων. «Έχετε δει ποτέ κανέναν να αφήνει την οικογένειά του που είναι φτωχή και τον έχει ανάγκη να πηγαίνει να μένει με πλούσιους ξένους;» θα δήλωνε μερικά χρόνια αργότερα.

Αλλά και στα αποδυτήρια της Ρόμα υπήρχαν αρκετοί που έπαιρναν κατά καιρούς τη μορφή του «Βρούτου» με σκοπό να διαλύσουν μία σχέση αγάπης που μπορεί να είχε πολλές στιγμές έντασης, αλλά στο τέλος πάντα νικούσε εκείνη.

Άρτος και… κλάματα!

Κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καθιερώθηκε το «άρτος και θεάματα» με τους αυτοκράτορες να θέλουν έτσι να διασκεδάζουν το κοινό και τις εντυπώσεις στο «Κολοσσαίο». Αυτό έκανε και επί αρκετά χρόνια με τη Ρόμα ο Τότι. Σχεδόν πάντα ήταν το επίκεντρο του παιχνιδιού των «τζιαλορόσι» που περίμεναν πολλά από εκείνον και τις περισσότερες φορές τα έπαιρναν. Είτε γκολ, είτε ασίστ, είτε ηγετική ικανότητα. Ο Ιταλός μεσοεπιθετικός ήταν από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που είχε την ποιότητα να τα κάνει όλα μέσα στο γήπεδο και πάντα με μεγάλη ευκολία, αλλά και επιτυχία.

Μάλιστα, οι Ιταλοί δημοσιογράφοι για χάρη του εμπνεύστηκαν τη λέξη «trequartista», ώστε να περιγράψουν με τον καλύτερο τρόπο όλη τη… δουλειά του μέσα στο γήπεδο. Αυτή άλλωστε ήταν από τους βασικούς λόγους που ήρθε το «σκουντέτο» του 2001. Γι’ αυτή τον λάτρεψαν και τον έκαναν σύνθημα στα χείλη τους οι φίλοι της Ρόμα.

Όλα αυτά μέχρι και το απόγευμα της Κυριακής (28/5). Όταν και ο «άρτος και τα θεάματα» μετατράπηκαν σε άρτος και… κλάματα στο τελευταίο παιχνίδι του Τότι με τη φανέλα της ομάδας που τον ανέδειξε. Με τη φανέλα της ομάδας που έγραψε ιστορία και αγαπήθηκε όσο κανείς αυτοκράτορας της «αιώνιας πόλης». Δεν θα μπορούσε λοιπόν το «αντίο» του να μην είναι αντάξιο της… διακυβέρνησής του.

C’est solo un capitano…

O Φραντσέσκο Τότι στην σπουδαία αυτή καριέρα αντιμετώπισε σπουδαίους αμυντικούς. Μερικούς σπουδαίους τερματοφύλακες. Σχεδόν πάντα έφευγε νικητής. Όμως όσο και αν πάλεψε με τον εαυτό του για να μη… χάσει τη μάχη των δακρύων όταν αντίκρισε τον κόσμο της Ρόμα να φωνάζει το σύνθημα «C’est solo un capitano» (υπάρχει μόνο ένας αρχηγός) ακόμη και αυτός ο γεννημένος αυτοκράτορας του ιταλικού ποδοσφαίρου λύγισε. Έσπασε. Δάκρυσε. Μαζί του δάκρυσε όχι μόνο το «Ολίμπικο», όχι μόνο κάθε φίλος της Ρόμα, όχι μόνο κάθε Ιταλός, αλλά ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.

Όχι γιατί έχασε ακόμη έναν αρτίστα. Όχι γιατί έχασε ακόμη έναν ποδοσφαιριστή με σπάνιες αρετές. Αλλά γιατί έχασε τον τελευταίο πραγματικό αρχηγό της σύγχρονης εποχής του ποδοσφαίρου που απαρνήθηκε πολλούς πειρασμούς για χάρη της «αιώνιας πόλης» και της «αιώνιας» αγάπης του προς τη Ρόμα απλά και μόνο για να ακούει όσο περισσότερο γίνεται το αγαπημένο του ήχο που ξεκινάει με το «C’est solo un capitano».