Το μυστικό της επιτυχίας; Να είσαι διαφορετικός από τους άλλους.

Όσο περισσότερο διεισδύω στον δημοσιογραφικό χώρο, τόσο καταλαβαίνω πως κάποια θέματα σε τραβάνε περισσότερο. Θέλεις με ανυπομονησία να ξεκινήσεις να γράφεις, δεν βλέπεις την ώρα να αποτυπώσεις στο χαρτί τις σκέψεις σου και να αρχίσεις να τα διαβάζεις όταν «ανέβουν» δημοσιευμένα. Και αυτό δεν είναι κακό. Δεν μπορείς να έχεις  για κάθε θέμα που γράφεις τα ίδια συναισθήματα ή το ίδιο ενδιαφέρον. Τότε θα ήταν όλα πεζά…Εν προκειμένω, «γουστάρω» πριν καν ξεκινήσω. Νομίζω πως βοήθησε και το απόφθεγμα του Woody Allen στον τίτλο, όμως κυρίως,  η παρακίνηση μου πηγάζει από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του οδηγού που θα γράψω. Της διαφορετικότητας του Kimi Räikkönen.

Δεν έχω σκοπό να αναφερθώ -τόσο- σε στατιστικά, μεγάλους αγώνες, ρεκόρ και πρωταθλήματα. Αυτά υπάρχουν και στην Wikipedia. Αυτό που θα προσπαθήσω, είναι να γράψω για το τι πρεσβεύει αυτός ο οδηγός. Το πως στέκεται, και τελικώς ξεχωρίζει μέσα σε ένα πλήθος γεμάτο από νόρμες και κομφορμισμούς και το ότι δεν το κάνει για να είναι cool και αντικείμενο συζήτησης, αλλά επειδή είναι έτσι, είναι αυθεντικός, είναι ο εαυτός του. Εξάλλου, όταν παλεύεις να δείξεις το ότι είσαι διαφορετικός τότε είναι που είσαι πραγματικά ένα με το πλήθος.

Ο Κimi-Matias Räikkönen γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1979 στο Έσποο της Φινλανδίας. Όπως οι περισσότεροι οδηγοί ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας καρτ στα 10 του χρόνια. Στην συνέχεια πέρασε από πρωταθλήματα όπως η Formula Ford Euro Cup και η Βρετανική Formula Renault με τεράστιες επιτυχίες προτού το 2001 κερδίζει μια θέση οδηγού στην Sauber και τον μαγικό κόσμο της Formula 1. Ο Kimi, ή “Ice-Man” όπως είναι το παρατσούκλι του, έχει οδηγήσει για τις μεγαλύτερες ομάδες του σπορ, όπως είναι οι McLaren, Ferrari και Lotus(πρώην Renault) κατακτώντας το πρωτάθλημα του 2007 με την Ferrari. Έχει κατακτήσει συνολικά 20 νίκες, έχει ανέβει 85 φορές στο βάθρο, κάνοντας 45 φορές τον ταχύτερο γύρο αγώνα.

Παραλίγο να ξεκινήσω αναφορά στην καριέρα του, ξέρετε, ήταν στην Sauber, μετά πήγε στην McLaren, πήρε την πρώτη του νίκη τότε και πάει λέγοντας. Όχι. Το θέμα είναι να γίνει κατανοητό το γιατί διαφέρει. Το γιατί είναι το κάτι διαφορετικό.

Πρώτα από όλα, διαφέρει στον τρόπο που εκφράζεται. Ή που δεν εκφράζεται. Με τον προφορικό λόγο ο Kimi έχει μια σχέση όπως οι περισσότεροι έχουν με το αφεντικό τους. Καθαρά επαγγελματική. Δεν ανοίγεται, δεν του παίρνει τον αέρα, δεν έρχονται πολύ κοντά. Είναι γενικώς λιγομίλητος, δίνει κοφτές και σύντομες απαντήσεις σε κάθε τύπου ερώτηση. Ακόμη και όταν ο ίδιος αναλαμβάνει να μιλήσει δεν είναι πολυλογάς, είναι μετρημένος.. έως βαριεστημένος. Δεν του αρέσουν αυτά. Δεν του αρέσει ούτε να του μιλάνε συνεχώς στο team radio, ούτε να τον πυρπολήσουν συνεχώς με ερωτήσεις στην συνέντευξη τύπου. Το πιθανότερο είναι να τα θεωρεί κομμάτι ενός συστήματος που ο ίδιος δεν θέλει να υπηρετήσει. Αυτό της κοινωνικότητας, των παιχνιδιών μεταξύ ομάδων και οδηγών, της δημοσιότητας.

Το fun fact όμως είναι πως τελικώς οι απαντήσεις που συνήθως δίνει είναι καλύτερες ακόμη και από κανονικές, ολοκληρωμένες απαντήσεις. Και αυτό γιατί διαφέρουν. Όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε ποια θεωρεί συναρπαστικότερη στιγμή ενός αγωνιστικού τριημέρου, αυτός απάντησε «η εκκίνηση του αγώνα». Όταν τον ρώτησε ποια είναι η πιο βαρετή, απάντησε «αυτή η στιγμή». Στον αγώνα του Abu-Dhabi το 2012 και ενώ προηγούταν στον αγώνα, του έδωσαν πληροφορίες για τους οδηγούς που ακολουθούσαν, χρήσιμες για έναν normal οδηγό. Ο Kimi όμως τους είπε «Αφήστε ήσυχο, ξέρω τι κάνω!».

Σε μια συνέντευξη τύπου, ίσως ότι χειρότερο για τον Räikkönen , τον ρώτησαν ποιος θέλει να ξεκινήσει πρώτος, απευθύνοντας του τον λόγο. Εκείνος είπε « όχι, δεν θέλω να ξεκινήσω» ..θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες ατάκες, να γράψω άρθρο μόνο για αυτές. Όλες, μα όλες του οι ατάκες, που είναι πέραν για πέραν αληθινές, μπορούν να συνοψιστούν σε μια και μόνο δικιά του φράση “Η οδήγηση είναι το μόνο πράγμα που αγαπώ στην Formula 1.”

Ο Ice-Man αγαπάει να τρέχει, να αγωνίζεται, στην πιο pure μορφή του αγωνίσματος. Στην πιο καθαρή. Μακριά από χορηγούς, από νόρμες, από συγκεκριμένες και τυπικές συμπεριφορές, μακριά από το να προσπαθεί να γίνει αγαπητός με το να προβάλλεται. Εκφράζει αυτό που νιώθει, ακόμη και η απάντηση που θα δώσει απέχει από τον αψεγάδιαστο δημοσιογραφικό παράδεισο που θέλουν τα Μέσα. Ο Kimi δεν νοιάζεται διότι είναι αυτός που είναι. Αυθεντικός. Όταν το 2006 έχασε την ομιλία του Pele στο Βραζιλιάνικο Grand Prix και κρίθηκε να απαντήσει στους δημοσιογράφους το τι έγινε..δήλωσε πως έχ*ζε. Έτσι, χωρίς κανέναν δισταγμό.

Ο Kimi πρεσβεύει το διαφορετικό, το αυθεντικό και το αυθόρμητο. Στο ντεμπούτο του το 2001 στο Αυστραλιανό Grand Prix, 30 λεπτά πριν τον αγώνα, κοιμότανε. Στον αγώνα ξεκινώντας από την 13^η θέση έφτασε μέχρι την έκτη. Αυτό θα πει ταλέντο. Στον πρώτο σου αγώνα, και ενώ το όνομα σου ακούγεται έντονα λόγω του ότι απέκτησες αγωνιστική άδεια ενώ είχες εμπειρία μόνο από 23 αγώνες με κανονικό αυτοκίνητο, χωρίς άγχος, ξυπνάς και εντυπωσιάζεις τους πάντες.

Μαλαισία 2009. Ο αγώνας διακόπτεται λόγω δυνατής βροχής όμως ο Kimi δεν πτοείται και πετάγεται στο garage της Ferrari για παγωτό.

Αυτά που για όλους εμάς φαίνονται περίεργα, για τον ανέκφραστο Räikkönen φαίνονται πολύ φυσιολογικά. Το να μην μιλάει πολύ, να μην εκφράζει συναισθήματα. Όπως το 2007, όπου κερδίζει τον πρώτο και μοναδικό του τίτλο μέχρι στιγμής, και ενώ όλοι περιμέναμε έναν έξαλλο πανηγυρισμό, αυτός απλώς σήκωσε τα χέρια του, σαν να ήταν μια αδιάφορη βαθμολογικά νίκη. Είναι ίσως ένας από τους ψυχρότερους οδηγούς που έχουν περάσει από την F1, όντας βέβαια Φιλανδός, χώρα για την οποία φημίζονται τέτοιες συμπεριφορές.

Βέβαια, κακά τα ψέματα. Κάθε τι από αυτόν τον πραγματικά ξεχωριστό χαρακτήρα, αν δεν είχε συνδεθεί με επιτυχίες και μεγαλεία εντός πίστας, θα έχανε αίγλη. Και από τέτοια ο Kimi, άλλο τίποτα.

Τι να πρώτο-γράψεις για αυτόν τον οδηγό. Το 2005, σε μια χρονιά που τερμάτισε 2^ος, έδωσε ίσως μια από τις συγκλονιστικότερες παραστάσεις του. Έτσι βέβαια τις βλέπουμε εμείς, αυτός θεωρεί πως έκανε την δουλειά του. Στο Ιαπωνικό Grand prix λόγω της βροχής στα δοκιμαστικά, ξεκινούσε μόλις 17^ος, πίσω από τον Alonso. Ξεκινώντας επίθεση από νωρίς, αναρριχήθηκε γρήγορα, φτάνοντας στους τελευταίους γύρους να παλεύει για την πρώτη θέση, με τον ίδιο τελικώς να τη κερδίζει μόλις στον τελευταίο γύρο. Ήταν ένας αγώνας που έμεινε στην ιστορία, με τις στρατηγικές των pit stops να παίζουν τον δικό τους ρόλο.

Γενικώς, μιλάμε για έναν οδηγό που δε φοβάται να ρισκάρει. Μόλις στη 2^η του χρονιά βρέθηκε να οδηγεί για την McLaren, και παρότι δεχόταν πίεση, αμέσως έδειξε το γιατί θεωρούντο μεγάλο ταλέντο. Μάλιστα, το 2003 και το 2005 έφτασε πολύ κοντά στην κατάκτηση του τίτλου. Η αξιοπιστία της Βρετανικής ομάδας του στέρησε σίγουρα πράγματα, με συνολικά 29 εγκαταλείψεις στα χρόνια που έμεινε. Το 2007 δέχτηκε την πρόταση της Ferrari, και στον πρώτο του αγώνα ξεκίνησε και τερμάτισε πρώτος, κάνοντας και τον ταχύτερο γύρο αγώνα, ενώ στο τέλος της χρονιάς ανακηρύχθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής.

Το 2009, και αφότου είχε προηγηθεί μια κακή χρονιά για την Scuderia, ο ίδιος, δεχόμενος και μάλλον πιέσεις από την Ιταλική ομάδα, έφυγε παρότι είχε συμβόλαιο και για το 2010, με τον Alonso να παίρνει την θέση του. Βέβαια,  Συνέχιζε να πληρώνεται κανονικά και για το 2010 παρότι ο ίδιος…προτίμησε να ασχοληθεί με το WRC. Κίνηση που συζητήθηκε, αλλά τελικά τα αποτελέσματα του παρότι όχι εντυπωσιακά, ήταν σίγουρα πολύ καλά για κάποιον που έχει συνηθίσει να τρέχει με μονοθέσιο. Δοκίμασε μέχρι και με ..nascar, προτού το 2012 γυρίσει και πάλι στην Formula 1.

H παραπάνω παράγραφος δεν είναι αναλυτική, και δεν ήθελα να είναι. Αυτό που προκύπτει είναι πως ο ίδιος αγαπάει να τρέχει και το να είναι ανταγωνιστικός. Αυτή είναι η δικιά του παρακίνηση. Όταν το 2009  δεν ήθελε άλλο, άλλαξε. Δοκίμασε κάτι άλλο. Και κάτι άλλο. Και μετά ξαναγύρισε. Πιο φρέσκος, πιο ορεξάτος. Αγωνίζεται ακόμη και σήμερα στο υψηλότερο επίπεδο, ήδη από το 2014 για λογαριασμό της Ferrari. Κάνει αυτό που γουστάρει, αυτό τον εκφράζει καλύτερα. Να τρέχει. Ένα τεράστιο ταλέντο, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες και καλύτερους οδηγούς της σύγχρονης F1. Η ιστορία ίσως να τον αδίκησε, μιας και ένας τίτλος δεν μπορεί να χωρέσει όλη την ταχύτητα, την εξυπνάδα, την αντίληψη, την τεχνική και διαφορετικότητα του. Βέβαια, ίσως και τον ίδιο να μην νοιάζει τόσο. Νομίζω πως για τον Räikkönen η απόλαυση μετράει περισσότερο από τις διακρίσεις. Αυτός ήταν ο άλλος τίτλος που είχα σκεφτεί…