“Not bad for a Number 2 driver!”

Άλλη μια φορά που ο πρόλογος με παιδεύει. Είναι τόσο συχνό φαινόμενο που θα μπορούσα να καθιερώσω αυτήν την «γκρίνια» για να ανοίγω το κυρίως θέμα. Παίζει και να πετυχαίνει. Αυτή την φορά το άρθρο αφορά σε μια υποκατηγορία οδηγών, ένα ουσιαστικά άγραφο κανόνα που ισχύει για αυτούς, οι οποίοι οφείλουν βασικώς να πετυχαίνουν κάποιους πολύ συγκεκριμένους στόχους. Αλλά ας το πιάσω από αλλού. Λίγο πολύ, κάθε ομάδα έχει σαν στόχο να βρεθεί στην κορυφή, να κατακτήσει το πρωτάθλημα.

Όταν το κατακτάει, συνήθως παρατηρούνται δύο είδη επαίνων: αυτός προς το πρόσωπο του πρώτου οδηγού, του star της ομάδας, του ηγέτη, του big name. Ο άλλος είναι αυτός που εγώ αποκαλώ «έπαινο της αοριστίας». Τι θα πει αυτό; Πως άλλα πρόσωπα, συχνά χάνονται στο brand name που οι ίδιοι υπηρετούν, λόγου χάρη Ferrari. Μην γίνομαι όμως άδικος. Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές έχω διαβάσει για καινοτόμους αεροδυναμιστές, για διοικητικά μυαλά και για σχεδιαστικές ιδιοφυΐες. Για αυτούς που δεν διαβάζω συχνά, είναι αυτοί οι «ειδικού σκοπού» οδηγοί που ανέφερα παραπάνω. Οι λεγόμενοι και number 2 οδηγοί.

Τι είναι ένας νούμερο 2 οδηγός;

Σε άλλο άρθρο μου τους έχω χαρακτηρίσει κομπάρσους, χαρακτηρισμός που δεν με τιμάει μιας και αυτή η κατηγορία οδηγών είναι βασικότατη και πολλές ομάδες μέσα στα χρόνια έχουν διαμορφώσει μοντέλο πρώτου-δεύτερου οδηγού. Τι είναι βασικά ένας νούμερο 2 οδηγός; Ένας βοηθός. Είναι αυτός που ίσως αμεσότερα από κάθε άλλον μέσα στην ομάδα, μπορεί να βοηθήσει τον team mate του να παλέψει για το πρωτάθλημα. Ο ίδιος -συνήθως- δεν παλεύει. Σκοπός του είναι να αποκόβει βαθμούς από τους άμεσους ανταγωνιστές του ομόσταυλου του. Μέχρι εκεί. Κάνει αθόρυβα όλη την βρομοδουλειά. Σε αυτό εδώ το άρθρο θα μιλήσουμε για τις περιπτώσεις εκείνες που βοήθησαν πραγματικά τον πρώτο οδηγό να παλέψει, ακόμη και να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Οδηγών ή κατασκευαστών.

Οι περισσότερες περιπτώσεις που συναντάμε έλαβαν χώρα την δεκαετία του ’90 και του ’00, με 8 τέτοιες στο σύνολο.

Γέλια μεταξύ των 2, εικόνα που επιβεβαιώνει το πόσο καλο ήταν το κλίμα μεταξύ τους.

Gerhard Berger (Number 2 στον Ayrton Senna το ’90, ’91, ’92)

Πρώτη περίπτωση αυτή του Αυστριακού Gerhard Berger, ο οποίος κατέφθασε στην Mclaren το 1990 στην θέση του Alain Prost. Οι προσδοκίες για εκείνον ήταν μεγάλες μετά την πολύ καλή πορεία του στις Benetton και Ferrari.

Στα δοκιμαστικά τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά, όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις κατάφερε να κάνει ανάλογους αγώνες με τον Βραζιλιάνο. Στα 3 χρόνια του στην ομάδα κέρδισε μόνο 3 φορές, κερδίζοντας τον Senna στα δοκιμαστικά 8 φορές. Αυτό βέβαια που αξίζει να αναφερθεί είναι πως σε αντίθεση με όλους τους άλλους team mates του Senna, κατάφερε να γίνει φίλος με τον Βραζιλιάνο, που μάλλον οδηγεί στο συμπέρασμα πως ήταν ένας ήσυχος χαρακτήρας.

Riccardo Patrese (Number 2 στον Nigel Mansell το ’91 και ’92)

O Nigel Mansell γύρισε στην Williams το 1991 για να βρει εκεί τον Riccardo Patrese, με την ομάδα να στοχεύει τότε και στους 2 τίτλους. Ο Ιταλός κέρδισε 2 αγώνες σε Μεξικό και Πορτογαλία αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν απείλησε τους Mansell και Senna. Το 1992 η κυριαρχία της Williams ήταν ολοκληρωτική με τον Patrese να συνεχίζει να είναι νούμερο 2, μάλιστα στο Γαλλικό Grand Prix της ίδιας χρονιάς έκανε στην άκρη δίνοντας την θέση του στον Mansell. Τελικός απολογισμός ήταν 1 νίκη έναντι 9 του ομόσταυλου του.
Martin Brundle (στον Michael Schumacher το ’92)

Ίσως ο πιο ανταγωνιστικός ομόσταυλος που συνάντησε ποτέ ο Schumacher. Σε 4 περιπτώσεις ήταν γρηγορότερος του στον αγώνα, μάλιστα στο Καναδέζικο Grand Prix προσπερνώντας τον, βρέθηκε στην 2^η θέση πιέζοντας και για την πρώτη, πριν μείνει από βλάβη στην μετάδοση. Σε επίπεδο κατατακτηρίων δεν κατάφερε να πλασαριστεί ποτέ μπροστά από τον 7κις παγκόσμιο πρωταθλητή, παρόλα αυτά οι επιδόσεις του ήταν πολύ καλές δίπλα σε έναν πραγματικά πολύ δυνατό team mate. Την επόμενη χρονιά βρέθηκε εκτός ομάδας..γεγονός που προσωπικά με γεμίζει ερωτηματικά μιας και μάλλον στην ομάδα δεν περίμεναν να είναι τόσο…ανταγωνιστικός.

Damon Hill (Number 2 στον Alain Prost το ’93)

O Hill φρόντισε πολύ γρήγορα να κάνει γνωστό το όνομα του, αφού το 1993, στην 2^η του χρονιά στην F1 βρέθηκε να οδηγεί για την κορυφαία Williams, πλάι στον ήδη 3 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Alain Prost. Σε αυτήν του την χρονιά, βοήθησε τον Γάλλο «καθηγητή» να κατακτήσει τον 4^ο και τελευταίο τίτλο της καριέρας του, ενώ παράλληλα ανέβηκε 10 φορές στο βάθρο, μια  εξαιρετική επίδοση. Βεβαίως ο Hill ήταν προσωρινά..βοηθός, αφού 3 χρόνια αργότερα βρέθηκε αυτός να ηγείται της ομάδας και κατέκτησε τον τίτλο του 1996.

David Coulthard (Number 2 στον Mika Hakkinen το ’98 και ’99)

Εδώ θα με συγχωρέσετε, προσπερνάω χρονικά έναν οδηγό, ο οποίος όμως επειδή αποτελεί την αρχή ενός μεγάλου κεφαλαίου για εκείνη τη ομάδα, θα αναφερθεί στο τέλος, μαζί με τον οδηγό που τον διαδέχθηκε. Για την ώρα θα μιλήσουμε για τον Σκωτσέζο David Coulthard, ο οποίος πήγε με μεγάλες αξιώσεις στην McLaren, πολλοί μάλιστα πίστεψαν πως θα υπάρξει μάχη μεγάλων διαστάσεων μεταξύ αυτού και του Mika Hakkinen.

Τα πρώτα προβλήματα για τον Coulthard ήρθαν νωρίς, όταν στο Αυστραλιανό Grand Prix του 1998, άφησε τον Hakkinen να περάσει κατακτώντας έτσι την νίκη. Όπως έγινε γνωστό οι 2 τους είχαν συμφωνήσει πριν τον αγώνα πως όποιος στρίψει πρώτος  στην πρώτη στροφή του αγώνα θα «πρέπει» να είναι και ο νικητής του. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε κατακριτέα, οδηγώντας σε αντιδράσεις. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ο Hakkinen έχασε την πρωτοπορία όταν μπήκε απρόσμενα στα Pits, χωρίς να σταματήσει για αλλαγή ελαστικών, και ξανά-βγήκε κανονικά συνεχίζοντας τον αγώνα. Η συνέχεια βρήκε τον Coulthard σε ρόλο υποστηρικτή, κερδίζοντας μόνο μια φορά το 1998, με το 1999 να παραμένει ..βοηθός του Φιλανδού.

The Ferr…Schumacher’s company.

Eddie Irvine

Ο οδηγός που δεν ανέφερα πριν δεν είναι άλλος από τον Eddie Irvine, ο οποίος “ξεκίνησε” μια παράδοση για την Scuderia Ferrari η οποία συνεχίστηκε για πολλά πολλά χρόνια με πρώτο βιολί φυσικά, τον Michael Schumacher.

Schumacher & Irvine

O Irvine βρέθηκε στην Ferrari το ’96-’99.Τελικός απολογισμός αυτών των χρόνων ήταν 3 χαμένα πρωταθλήματα οδηγών και 1 κερδισμένο κατασκευαστών το 1999. Αυτό που ίσως έχει μείνει στην ιστορία είναι μια δήλωση του Irvine όπου φέρεται να είπε: «Δεν είναι μόνο ο καλύτερος οδηγός στον κόσμο, είναι επίσης και το καλύτερο νούμερο 2 στον κόσμο», αναφερόμενος στον Schumacher όταν αυτός επέστρεψε μετά το σπάσιμο του ποδιού του στο Μαλαισιανό Grand Prix του 1999 όπου και βοήθησε τον Irvine να κατακτήσει την νίκη που θα τον έβαζε για τα καλά στο παιχνίδι του τίτλου. Ατυχής δήλωση βέβαια, μιας και ο Eddie ήταν ξεκάθαρο νούμερο 2…

Rubens Barichello

Το βάθρο μετά το Αυστριακό Grand Prix του 2002.

Επόμενη και ίσως χαρακτηριστικότερη περίπτωση νούμερο 2 οδηγού είναι ο Rubens Barrichello. Νομίζω πως ο Βραζιλιάνος αποτελεί συνώνυμο του νούμερο 2, είναι ο ορισμός του! Ήρθε στην Ferrari το 2000 για να πλαισιώσει τον Schumacher και κυριολεκτικά συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε o team mate του και η ομάδα να κατακτήσουν αμφότεροι 5 τίτλους μέχρι και το 2004. Schumacher και Barrichello είχαν μια πολύ αρμονική σχέση καθόλα τα χρόνια, με την ίσως πιο μαύρη στιγμή τους να αποτελεί ο αγώνας της Αυστρίας του 2002, στον οποίο ο Βραζιλιάνος, καθ οδόν για την νίκη, δέχθηκε εντολή να αφήσει τον Schumacher να περάσει στην τελευταία ευθεία του αγώνα. Στο podium, ο Γερμανός δείχνοντας το «ποιόν» του, παραχώρησε το πρώτο σκαλί του βάθρου στον Rubens, δίνοντας του και το τρόπαιο του νικητή. Από την επόμενη χρονιά τα team olders όπως και λέγονται απαγορεύτηκαν, και οι ομάδες έπρεπε να βρουν πιο..κομψούς τρόπους να δίνουν εντολές.

Mark Webber(Number 2 στον Sebastian Vettel το ’10-‘11’-’12-’13)

Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των 2 στο Τουρκικό Grand Prix του 2010.

Από τις πιο ιδιάζουσες περιπτώσεις πετυχημένων δεύτερων οδηγών. Ο Αυστραλός  Mark Webber πάλεψε για το πρωτάθλημα του 2010 το οποίο τελικώς έχασε στον τελευταίο αγώνα. Νωρίτερα μέσα στην σεζόν είχαν προηγηθεί μια σύγκρουση μεταξύ αυτού και του νεαρού ομόσταυλου του Sebastian Vettel, η οποία αποτέλεσε και την αιτία ψύχρανσης των σχέσεων τους, όμως αυτή ήταν μόνο η αρχή. Στο Silverstone, η Red Bull αποφάσισε να δώσει την νέα εμπρός αεροτομή του Webber στον Γερμανό, ο οποίος είχε σπάσει την δικιά του στις ελεύθερες δοκιμές. Στον αγώνα, ο Vettel ξεκίνησε πρώτος, όμως ο Αυστραλός ήταν αυτός που είδες πρώτος την καρό σημαία, δηλώνοντας μάλιστα στο team radio αμέσως μετά : “Όχι και άσχημα για έναν νούμερο 2 οδηγό.”

Πικάντικο σκηνικό συνέβη και 3 χρόνια αργότερα στο Μαλαισιανό Grand Prix, όταν ο Vettel παρέλειψε την εντολή της ομάδας να μην προσπεράσει τον team-mate του, παίρνοντας τελικώς την νίκη, με τον Webber να διαμαρτύρεται έντονα αφού και οι 2 οδηγοί κατά την διάρκεια του αγώνα είχαν λάβει κωδικοποιημένο μήνυμα(Multi 21), το οποίο σήμαινε πως το αυτοκίνητο νούμερο 2(Webber) θα έπρεπε να μείνει μπροστά από το 1. Ουσιαστικά μόνο την πρώτη χρονιά ο Webber κατάφερε να ανταγωνιστεί τον Γερμανό. Από εκεί και πέρα έπεσε..απότομα, και σε ελάχιστες περιπτώσεις κατάφερε να συναγωνιστεί τον ομόσταυλο του, ο οποίος σε αυτό το διάστημα κατέκτησε 4 τίτλους.

Αυτοί λίγο πολύ, ήταν οι οδηγοί που θεωρούνται πετυχημένοι όντας δεύτεροι. Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι. Περιπτώσεις οδηγών όπως ο Giancarlo Fiscicella το 2005 και το 2006 στον Alonso, ο Felipe Massa στον Schumacher και αργότερα στον Alonso..κατά την ταπεινή μου άποψη όμως, οι συγκεκριμένοι δεν βοήθησαν ιδιαίτερα τον ομόσταυλο τους, για αυτό και δεν έγινε εκτενής αναφορά στο πρόσωπο τους.