Ο άνθρωπος που έκανε τη Βαρκελώνη να κλάψει

Πίσω στις 25 Απριλίου του 2014, σύσσωμη η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα δάκρυσε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου ενός ανθρώπου που είχε συνδέσει το όνομα του με την πρόσφατη ιστορία της Μπρατσελόνα. Ο λόγος για τον “Τίτο” Βιλανόβα ο οποίος έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια άνισης μάχης με τον καρκίνο, τελικά “λύγισε” και άφησε την τελευταία του πνοή καταπονημένος στα 45 του.

Η πόλη που αγάπησε όσο καμία, η Βαρκελώνη βυθίστηκε στο πένθος.Ποδοσφαιριστές, τεχνικό τιμ και διοίκηση των «μπλαουγκράνα», καθώς επίσης και ο στενός οικογενειακός κύκλος του άτυχου άνδρα βρίσκονται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Το ίδιο και ο πρώην συνεργάτης και προσωπικός φίλος του, ο Πεπ Γκουαρντιόλα (τότε προπονητής της Μπάγερν), ο όποιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην συνέντευξη Τύπου, μετά την αναμέτρηση της Μπάγερν κόντρα στην Βέρντερ, στο τραγικό συμβάν.

Η αντίδραση του ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστική και κατά την επίτευξη του τρίτου γκολ των Βαυαρών, όταν αντί να πανηγυρίσει την ανατροπή της ομάδας του (3-2) κοιτούσε αποσβολωμένος προς το… άπειρο (προφανώς συναισθηματικά φορτισμένος).

Άλλωστε ο ίδιος ήταν που πριν από μερικούς μήνες τον έχριζε ουσιαστικά διάδοχο του στην «Μπάρτσα». Όταν ο Πεπ την… έκανε για άλλες πολιτείες και ο Τίτο έμεινε πίσω για να “τραβήξει από τον Απρίλιο του 2012 μόνος του το κουπί”. Οι δυο άντρες χώρισαν τα… τσανάκια τους έπειτα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια συνεργασίας, με κοινή προπονητική αφετηρία την δεύτερη ομάδα των Καταλανών το 2007-08 (ο “Τίτο” είχε προλάβει να προπονήσει και την άσημη Παλαφρουζέλ -ομάδα 3ης κατηγορίας- την περίοδο 2003-04), παίρνοντας μαζί προαγωγή για την πρώτη ομάδα την επόμενη σεζόν. Από το 2008, έως και το καλοκαίρι του 2012 η ομάδα κατέκτησε 14 τίτλους, ενώ τη σεζόν 2012-13 ο “Τίτο” ως πρώτος προπονητής πλέον, έφτασε στην κορυφή της Λα Λίγκα.

Παρόλα αυτά τα χαμόγελα της κατάκτησης του πρωταθλήματος μετριάστηκαν από την αναγκαστική αποχώρηση του κόουτς στα μέσα Ιουλίου, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Το χρονικό της… άνισης μάχης

Ήταν τέλη Νοεμβρίου του 2011, όταν η ζωή του “Τίτο” Βιλανόβα έμελλε να αλλάξει ριζικά. Ήταν η μέρα που διαγνώστηκε με καρκίνο στην παρωτίδα, -το μεγαλύτερο σιελογόνο αδένα του σώματος- πράγμα που σήμαινε πως έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα και κατόπιν να υποβληθεί σε ακτινοβολία και χημειοθεραπεία. Μέσα σε δύο εβδομάδες, όχι μόνο είχε ξεμπερδέψει με τα παραπάνω, αλλά επέστρεψε και στα γήπεδα.

Πάνω λοιπόν που όλοι πίστευαν πως το πρόβλημα είχε φτάσει στη λύση του, μέσα σε ένα χρόνο ο καρκίνος επανήλθε. Στα 44 του χρόνια αναγκαζόταν να επιβληθεί εκ νέου σε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπείες. Αναγκάστηκε μάλιστα να απουσιάσει για πολλά παιχνίδια της ομάδας από τον πάγκο, αφήνοντας την θέση του πρώτου προπονητή κενή…

Όταν πια επέστρεψε με το καλό στα γήπεδα, -περί τα τέλη Μαρτίου του 2013-, μετά από απουσία σχεδόν τριών μηνών, όμως γνώριζε ότι δεν είχε μέλλον στην ομάδα και αυτό λόγω της κατάστασης του -που είχε πλέον υποτροπιάσει-, και όχι για αγωνιστικά κριτήρια. Όπως δήλωσε άκρως παραστατικά και ο ίδιος: «η θεραπεία μου δεν είναι συμβατή με την ιδιότητα μου ως επαγγελματίας προπονητής», πόσο μάλλον όταν εκείνος εργάζεται για ένα σωματείο με τις απαιτήσεις της «Μπάρτσα»… συμπληρώνουμε εμείς.

Στη συνέχεια θα μεταβεί στη Νέα Υόρκη, όπου θα επιβληθεί σε νέα χειρουργική επέμβαση και μια εμφάνισή του λίγο καιρό μετά στο «Καμπ Νόου» θα σοκάρει τους πάντες.

Εξουθενωμένος και φανερά αδυνατισμένος από τη συνεχή μάχη με την επάρατη νόσο ο Βιλανόβα ήταν πλέον άλλος άνθρωπος. Μέχρις ότου φύγει από τη ζωή πριν από λίγες μέρες με καρκίνο του λάρυγγα ο “Τίτο” ταλαιπωρούταν αφάνταστα και αναζητούσε την ανάπαυση του μακριά από τον κόσμο μας. Πλέον τη βρήκε στους ουρανούς, κατοικώντας στην γειτονία των αγγέλων…

Όταν ο Τίτο “κάρφωσε” τον Μουρίνιο

Ο Φράνσεσκ “Τίτο” Βιλανόβα, καταγόταν από ένα μικρό χωριουδάκι της Καταλονίας, που αποτελείτε από μόλις 600 ψυχές, ονόματι Μπελκέρε ντε Μπόρντα, και από μικρός συνήθιζε να είναι ντροπαλός, μετρημένος και να μην προκαλεί.

Στα 13 του χρόνια έκανε το σπουδαιότερο βήμα για τον εαυτό του, αφού έγινε αποδεκτός από την πασίγνωστη ακαδημία της Μασία. Εκτός του ότι διαπαιδαγωγήθηκε ποδοσφαιρικά, γνώρισε τον κατά δυο χρόνια μικρότερο του Γκουαρντιόλα και έγιναν αχώριστοι. Πλην όμως της επαγγελματικής συμπόρευσης και της χρόνιας φιλίας οι δυο τους, είχαν αποκτήσει και το παρατσούκλι «λαίμαργοι» στις ακαδημίες της Μπάρτσα, το οποίο θα τους συνόδευε για όσο καιρό ήταν μέλη της ακαδημίας και που ήταν απόρροια των μεγάλων μερίδων που κατανάλωναν στα γεύματα.

Σε ότι αφορά την καριέρα του, καθιερώθηκε στη θέση του κεντρικού μέσου, ενώ ο σπουδαιότερος σύλλογος που αγωνιστικέ (σποραδικά είναι η αλήθεια), ήταν η Θέλτα Βίγκο, στην οποία παρέμεινε για τρεις σεζόν (1992-95). Επιπλέον έχει αγωνιστεί για λογαριασμό των Φιγκέρες, Μπανταγιόθ, Μαγιόρκα, Έλτσε, Γκραμένετ και Λέιντα, με την φανέλα της οποίας μάλιστα σκόραρε το 1998 στο Κόπα Καταλούνια εναντίον της Μπάρτσελόνα που εκείνη την σεζόν καθοδηγούταν από τον Ζοσέ Μουρίνιο (βοηθό προπονητή του Λουίς Φαν Γκάαλ)!