Το Debut.gr γυρνά τον χρόνο πίσω και θυμάται το Κύπελλο Γαλλίας του 1992 που δεν κατέληξε σε καμία ομάδα και άφησε πίσω νεκρούς.

Με ματωμένα γράμματα έχει γραφτεί στην ιστορία του Κυπέλλου Γαλλίας η 5η Μαΐου του 1992, μια μέρα αποφράδα για σύσσωμο το γαλλικό ποδόσφαιρο. Μία μέρα που έμελλε να στοιχειώσει έναν από τους σπουδαιότερους θεσμούς με μία από τις πιο απρόσμενες και θλιβερές τραγωδίες του Κυπέλλου Γαλλίας.

Όλα ξεκίνησαν όταν η κληρωτίδα του θεσμού έφερε αντιμέτωπες τις Μπαστιά και Μαρσέιγ για τα ημιτελικά του Κυπέλλου. Η ομάδα της Κορσικής αποτελούσε την έκπληξη εκείνης της χρονιάς καθώς ήταν η μοναδική ομάδα από τη δεύτερη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος, η οποία έφτασε μέχρι και τους «4».

Μια ομάδα έκπληξη που είχε κάνει τους πάντες να αναγνωρίσουν την προσπάθειά της, η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε τον αποκλεισμό των Φες λε Σατέλ, Τουλούζ, Νις και Νανσί, στον δρόμο για τα ημιτελικά. Κι όλα αυτά σε μία πορεία που χαρακτηρίστικε από το πείσμα και τη μαχητικότητα, στοιχεία με τα οποία είχε συνθέσει ο Ρενέ Εσμπραγιά το ρόστερ της ομάδας του, μετατρέποντάς την σε φόβητρο ακόμα και για τα μεγαθήρια της Ligue 1, όπως η Μαρσέιγ, με την οποία επρόκειτο εκείνη την Τρίτη να αναμετρηθεί για το εισιτήριο του τελικού. Μαρσέιγ, η οποία είχε φτάσει ένα βήμα πριν την κατάκτηση του τροπαίου, αφήνοντας εκτός συνέχειας τις Μπορντό, Ιστρ, Βαλενσιέν και Καέν.

Η μεγάλη αλλαγή

Το να φτάνει μία ομάδα της δεύτερης κατηγορίας στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Κυπέλλου σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι μικρό κατόρθωμα. Αυτό ακριβώς πίστευε και ο -τότε- πρόεδρος της Μπαστιά, Ζαν-Φρανσουά Φιλίπ. Μπορεί όλη η πόλη της Άνω Κορσικής να είχε βάλει τα γιορτινά της, οι κάτοικοι να περιπλανόνται στους δρόμους συζητώντας μόνο για το επίτευγμα της ομάδας τους, αλλά στα μάτια του ισχυρού άνδρα της Μπαστιά κάτι έλειπε. Κάτι μεγάλο και σπουδαίο.

Έχοντας την αλλαγή αυτή ριζωμένη στο μυαλό του, συγκάλεσε το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας, προτείνοντας επίσημα την κατασκευή πρόσθετης εξέδρας, η οποία και θα χωρούσε επιπλέον δέκα χιλιάδες οπαδούς της Μπαστιά. Η πρόταση βρίσκει σύμφωνους τους υπόλοιπους διοικούντες των Κορσικανών, οι φάκελοι κλείνουν και ξεκίνησαν άμεσα τα έργα.

Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και πίεζε τη διοίκηση της Μπαστιά και εκείνη με τη σειρά της την κατασκευαστική ομάδα προκειμένου να παραδώσει το ταχύτερο δυνατό την καινούρια εξέδρα. Το έργο που θα ξεχώριζε τη Μπαστιά από τις υπόλοιπες ομάδες της δεύτερης κατηγορίας. Είχε πλέον ενταχθεί στην… παρέα των μεγάλων ονομάτων του γαλλικού ποδοσφαίρου και δεν θα έπρεπε να δείχνει σε καμία περίπτωση οποιοδήποτε σημάδι μικρής και άσημης ομάδας.

Η μέρα του μεγάλου ημιτελικού που όλοι περίμεναν πλησίαζε. Στο άλλο ζευγάρι της σειράς, η Μονακό είχε πάρει ήδη το πρώτο εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό και πλέον περίμενε να μάθει τον αντίπαλό της. Η μοίρα όμως θα φρόντιζε να μην γίνει ποτέ αυτός ο τελικός.

Το χρονικό της τραγωδίας

Είχε ξημερώσει Τρίτη 5 Μαΐου. Η Μπαστιά ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει τη Μαρσέιγ στο μεγάλο παιχνίδι που ανέμεναν όλοι. Το στάδιο «Αρμάν Κέσαρι» στο Φουριάνι της Κορσικής είχε ανοίξει τις θύρες του και περίμενε να γεμίσουν όλες του οι θέσεις από τους φίλους της Μπαστιά, οι οποίοι θα φώναζαν για τα επόμενα 90 λεπτά ασταμάτητα, για να δώσουν δύναμη στην ομάδα τους στο δύσκολο αυτό έργο της.

Πολλοί φίλοι της ομάδας της Κορσικής είχαν μπει ήδη στο γήπεδο ενώ άλλοι βρίσκονταν ακόμα στην ουρά για να επικυρώσουν το εισιτήριό τους. Τα καθίσματα γέμιζαν σιγά σιγά, οι φίλαθλοι μεταξύ τους συζητήσουν για το επικείμενο παιχνίδι και ξαφνικά συμβαίνει. Ένας εκωφαντικός θόρυβος ακούγεται και μία σκόνη καπνού σηκώνεται. Ουρλιαχτά, κλάμματα, φωνές. Επικρατεί πανικός. Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει τι έχει συμβεί. Η σκόνη κατακάθεται και πλεόν είναι ορατό.

Το πρόσθετο κομμάτι εξέδρας που είχε πρόσφατα κατασκευασθεί για τις ανάγκες του μεγάλου ημιτελικού με τους Μασσαλούς είχε καταρρεύσει. Πίσω του άφησε τραγικό απολογισμό 18 νεκρούς και περισσότερους από 2.300 τραυματίες. Σκηνές απόγνωσης στο γήπεδο της Μπαστιά. Τα ασθενοφόρα καταφθάνουν το συντομότερο δυνατό και προσπαθούν να εντοπίσουν τους άτυχους οπαδούς ανάμεσα στα συντρίμμια. Όσοι έχουν βρεθεί μεταφέρονται άμεσα σε νοσοκομεία της περιοχής. Για κάποιους όμως η ώρα είχε περάσει. Είχαν ήδη καταλήξει πριν να εντοπισθούν ενώ κάποιος αριθμός -δεν διευκρινίζεται από τα αρχεία της εποχής- «φεύγει» όντας στο νοσοκομείο και έχοντας χάσει τη μάχη για τη ζωή.

Η επόμενη μέρα

Ο αγώνας δεν άρχισε ποτέ. Τα χαμόγελα των προηγούμενων ημερών για το μεγάλο ραντεβού με τη Μαρσέιγ, είχαν δώσει τη θέση τους στα δάκρυα για την ανείπωτη αυτή καταστροφή.

Η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Γαλλίας ακύρωσε τον τελικό εκείνης της χρονιάς με τις Μπαστιά και Μαρσέιγ να μην λύνουν ποτέ τις διαφορές τους αλλά να τους συνδέει στο εξής μία φρικτή ιστορία πόνου.

Ήταν η πρώτη χρονιά που το Κύπελλο Γαλλίας δεν κατέληξε στα χέρια καμιάς ομάδας προς τιμήν των θυμάτων της τραγωδίας του Φουριάνι.