Stevie is the man

Πόσοι και πόσοι παίκτες έχουν κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα στην καριέρα τους και δεν έχουν μείνει παρά μόνο μερικά χρόνια στη μνήμη του φίλαθλου κόσμου;

Πόσοι ήταν και εκείνοι που πέτυχαν κάποιο σημαντικό γκολ για την ομάδα τους σε κάποιο κρίσιμο σημείο ενός αγώνα, αλλά το μόνο που μπόρεσαν ήταν απλά να αναδειχτούν ήρωες για ένα βράδυ; Απλά για μία στιγμή.

Πόσοι ήταν εκείνοι που εκεί που κουβαλούσαν τον σύλλογο στις πλάτες τους και πραγματοποιούσαν σπουδαίες εμφανίσεις με το που είδαν μία βαλίτσα γεμάτη χρήματα και ένα συμβόλαιο που θα τους εξασφάλιζε για μία ζωή -τόσο τους ίδιους όσο και τα παιδιά τους- δεν τα έσβησαν όλα από τον σκληρό δίσκο της μνήμης τους, ώστε να υπογράψουν κάπου αλλού;

Πόσοι ήταν εκείνοι που με το πρώτο γκολ που σημείωσαν σε κάποιο ντέρμπι δεν έτρεξαν να πανηγυρίσουν έξαλλα με τους φιλάθλους της ομάδας τους, όμως, στο μέλλον τους άφησαν στα… κρύα του λουτρού, ώστε να πάνε κάπου αλλού, με αποτέλεσμα από εκεί που ήταν σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων να τους βλέπουν να καίνε τις φανέλες τους εν μία νυκτί;

Θα σκεφτεί κανείς πως έτσι είναι πλέον το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Καλώς ή κακώς. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Ότι δεν υπάρχουν παίκτες- σημαίες. Ποδοσφαιριστές που να ταυτίζονται με μία ομάδα. Με τους φιλάθλους να βλέπουν στο πρόσωπό τους το δικό τους. Τις δικές τους αγωνίες. Ωστόσο, σε κάθε κανόνα υπάρχει και μία εξαίρεση. Και αυτή έχει ονοματεπώνυμο. Στίβεν Τζέραρντ.

Ό,τι ξεκινάει κάποια στιγμή -νομοτελειακά- τελειώνει. Έτσι, είναι οι κύκλοι. Για να κλείνουν. Όπως ο κύκλος του Τζέραρντ στην ενεργό δράση με τον Άγγλο μέσο να ανακοινώνει την απόσυρσή του από τα γήπεδα. Παρόλα αυτά υπάρχουν και μερικά πράγματα -και συγκεκριμένα οκτώ, όπως ο αριθμός της φανέλας του- που θα μας θυμίζουν γιατί ο «Stevie G» υπήρξε ένας (ποδοσφαιρικός) ήρωας χωρίς μπέρτα.

Αυτή η νύχτα μένει…

Έχουν ειπωθεί πολλά για εκείνη τη βραδιά. Έχουν γραφτεί ακόμη περισσότερα. Από τους πρωταγωνιστές μέχρι κάθε… παρατρεχάμενο. Όμως πάντα θα υπάρχει η επιθυμία να να ακούσεις και να διαβάσεις ακόμη μία φορά όλα αυτά που συντέλεσαν για να υπάρξει το «θαύμα της Κωνσταντινούπολης» ή αλλιώς ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα στην Μίλαν και τη Λίβερπουλ τον Μάιο του 2005.

Για όσους πιστεύουν στο… κισμέτ αυτό ήταν «γραμμένο» να συμβεί. Όμως για όλους όσους δεν πιστεύουν σε μία αόρατη δύναμη και πιστεύουν στους ανθρώπους αυτό δεν θα είχε συμβεί χωρίς τον Στίβεν Τζέραρντ. Ωστόσο, τα «θεμέλια» για εκείνο το ιστορικό βράδυ που έχει γίνει ταινία είχαν μπει στο «Άνφιλντ» τον Δεκέμβριο του 2004 όταν η Λίβερπουλ επικράτησε 3-1 του Ολυμπιακού και πέρασε στην επόμενη φάση του θεσμού. Και τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ο Άγγλος χαφ με το σουτ- ρουκέτα δεν είχε «γράψει» το τελικό αποτέλεσμα με τους «reds» να θέλουν νίκη με δύο γκολ διαφορά.

Όμως και στη Τουρκία η ανατροπή ξεκίνησε από εκείνον και πάλι όταν με τη κεφαλιά- κανονιά του νίκησε τον Ντίντα, έκανε το 3-1 και δεν σταμάτησε να φωνάζει στους συμπαίκτες του ότι το ματς γυρίζει. Όχι επειδή ήταν… τρελός, αλλά επειδή πίστευε σε αυτούς. Και εκείνοι πίστευαν σε αυτόν. Όπως και έπραξαν. Εκτός αυτού δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως μετά το 3-3 και εφόσον οι απαιτήσεις του αγώνα ήταν τέτοιες έφτασε να παίζει μέχρι και ως… δεξί μπακ με τις κράμπες να μην τον αφήνουν να συνέλθει.

Ένας εφιάλτης με ανοιχτά τα μάτια

Η χειρότερη στιγμή στην καριέρα του Στίβεν Τζέραρντ δεν είναι κάποιο αυτογκόλ. Ούτε κάποιος τραυματισμός. Ούτε κάποιος χαμένος τελικός. Αλλά ένα παιχνίδι πρωταθλήματος. Φυσικά και αναφερόμαστε στο εντός έδρας παιχνίδι της Λίβερπουλ με την Τσέλσι με τον Άγγλο μέσο να δέχεται μία μπαλιά στα πόδια του, όμως, πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε γλίστρησε, δίνοντας έτσι στον Ντεμπά Μπα να βάλει μπροστά τους «μπλε» στο σκορ που εν τέλει επικράτησαν με σκορ 2-0 αν και αδιάφοροι, στερώντας έτσι από τους «reds» και από τον αρχηγό τους τη μοναδική ευκαιρία για να κατακτήσουν την κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια.

«Κάθισα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια, αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν κάτι που με σκότωνε. Ήμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου. Ένιωθα σαν να χανόταν από μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτό το σύλλογο. Δε προσπάθησα καν να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.

Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν… Πήγα να βρω τη μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στην κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά. Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα.

Χάσαμε 2-0 και η Μάντσεστερ Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ: στις προπονήσεις, σε σχεδόν 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω τη μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.

Το «Kop» και όλο το «Άνφιλντ» τραγουδούσαν το «You’ll Never Walk Alone» αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα.Σου υπενθυμίζει να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Σου υπενθυμίζει να περπατάς μέσα από τον αέρα και τη βροχή μέχρι να πεταχτούν και να καούν τα όνειρά σου και να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά. Δεν αισθανόμουν, όμως, ότι μου είχε μείνει άλλη ελπίδα. Αντίθετα, έψαχνα να βρω έναν τρόπο για να κρατηθώ στη ζωή και να μην αυτοκτονήσω», ήταν τα λόγια και τα συναισθήματα του Στίβεν Τζέραρντ, μετά το περίφημο «γλίστρημα».

Και όλα αυτά σαν τραγική ειρωνεία όταν ο Τζέραρντ έβγαζε μερικές μέρες νωρίτερα τον επικό λόγο μετά τη νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι λέγοντας πως «αυτό το πρωτάθλημα δεν γίνεται να μας… γλιστρήσει».

They will never walk alone… 

Όταν είσαι από τους καλύτερους μέσους του κόσμου, όταν είσαι ηγέτης, όταν είσαι ένα… κέντρο μόνος σου, όταν είσαι από τους πληρέστερους παίκτες της Γης, όταν σημειώνεις τόσα γκολ όσα θα μπορούσε να σημειώσει ένας ποιοτικός επιθετικός, όταν κάνεις τάκλιν που θα ζήλευε και ο ποιο ντελικάτος στόπερ, όταν βγάζεις πάθος λιονταριού, τότε μόνο αδιανόητο δεν είναι να σε προσεγγίσουν κορυφαίες ομάδες και να σου δώσουν τον… ουρανό με τ’ άστρα, ώστε να απαρνηθείς τη μεγάλη σου αγάπη.

Ωστόσο, ο Στίβεν Τζέραρντ χρειάστηκε να ρίξει αρκετές «χυλόπιτες» σε σπουδαίους συλλόγους. Όπως η Τσέλσι το καλοκαίρι του 2005 που προσπάθησε να τον δελεάσει με τα… ρούβλια του Ρόμαν Αμπράμοβιτς και τον Ζοσέ Μουρίνιο να του κάνει… πλύση εγκεφάλου, ώστε να πάει στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Μόνο και μόνο στην ιδέα ότι η Λίβερπουλ θα έχανε τον ηγέτη της οι φίλοι του συλλόγου κινητοποιήθηκαν. Μάλιστα, τα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής έκαναν λόγο πως ο Άγγλος χαφ μία μέρα βρήκε ένα φάκελο έξω από την πόρτα του σπιτιού του που είχε μέσα δύο σφαίρες και την σημείωση πως αν έφευγε από τη Λίβερπουλ η σωματική του ακεραιότητα θα βρισκόταν σε κίνδυνο, όπως και της οικογένειάς του.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς ο Τζέραρντ παρέμεινε στη Λίβερπουλ και συνέχισε το… βιολί του με τα ωραία μακρινά σουτ-γκολ και τις ηγετικές εμφανίσεις. Έτσι, φτάνουμε στο 2006 όταν η Ρεάλ Μαδρίτης προσπάθησε να τον κάνει δικό της με τον Φλορεντινό Πέρεθ να έχει τον Ζινεντίν Ζιντάν σε ρόλο… σύμβουλου να του αναφέρει πόσο σημαντική θα ήταν μία τέτοια προσθήκη. Και πάλι η απάντηση του «Stevie G» ήταν αρνητική, ευχαριστώντας τους Μαδριλένους για το έντονο ενδιαφέρον και δείχνοντας έμπρακτα την πίστη του και την αγάπη του στους φίλους του συλλόγου του Μερσεϊσάιντ και ότι δεν είχε πρόθεση να τους αφήσει.

...Nothing last forever

Η σεζόν 2014- 2015 δεν έχει ξεκινήσει καλά για τη Λίβερπουλ, αλλά και για τον Στίβεν Τζέραρντ. Από εκεί που ήταν βασικός και αναντικατάστατος έφτασε να αγωνίζεται ελάχιστα ή ακόμη- ακόμη να μην αγωνίζεται καθόλου με τον τεχνικό της ομάδας, Μπρένταν Ρότζερς, να τον αφήνει στον πάγκο.

Βέβαια, ο έμπειρος προπονητής όσο και αν ήθελε να χρησιμοποιεί συνεχώς τον Άγγλο μέσο, εκείνος αντιμετώπιζε συχνά- πυκνά μικροπροβλήματα τραυματισμών και έτσι ο Ρότζερς δεν τον εμπιστευόταν, όπως έκανε μία χρονιά νωρίτερα.

Ωστόσο, ένα εκτός έδρας παιχνίδι με τη Ρεάλ Μαδρίτης που ήθελε όσο τίποτα άλλο ο Τζέραρντ να αγωνιστεί με τον Ρότζερς να τον αφήνει στον πάγκο -φημολογείται- ότι «ράγισε» το γυαλί στις σχέσεις των δύο ανδρών, όπου με τον καιρό ο έμπειρος παίκτης κατάλαβε πως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, όπως είχε συνηθίσει, στο υψηλότερο επίπεδο παίρνοντας την απόφαση στο τέλος της σεζόν να αποχωρήσει.

«This is Anfield»

Αυτή είναι η ταμπέλα που αντικρίζουν όλοι οι ποδοσφαιριστές πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο του «Άνφιλντ». Αυτή ακούμπησε για τελευταία φορά στις 16 Μαΐου του 2015 ο Στίβεν Τζέραρντ κάτι που έκανε συχνά επί 18 χρόνια.

Η Λίβερπουλ υποδεχόταν την Κρίσταλ Πάλας. Ωστόσο, κανείς μα κανείς δεν είχε κατά νου του στο αγωνιστικό τα βλέμματα όλων ήταν στον αρχηγό του συλλόγου του Μερσεϊσάιντ που πάτησε για τελευταία φορά το χορτάρι του αγαπημένου του γηπέδου για τελευταία φορά.

Όμως είχε να πει μερικά λόγια πριν παίξει το τελευταίο του ματς στο «σπίτι» του… Εκεί που ζήτησε να τον θάψουν όταν φύγει από τη ζωή: «Όταν πεθάνω να με φέρετε στο «Άνφιλντ» και όχι σε κάποιο νοσοκομείο. Εκεί γεννήθηκα και εκεί θέλω να πεθάνω», είχε πει κάποτε σε συνέντευξή του.

Η πρώτη τους φορά

Οι δρόμοι της Λίβερπουλ με τον Τζέραρντ συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1988 όταν ο οκτάχρονος τότε Στίβεν πέρασε το κατώφλι του «Άνφιλντ» με την ελπίδα πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα φόραγε τη κόκκινη φανέλα με την πρώτη ομάδα. Έστω και για μία φορά.

«Αυτό που ήθελα πιο πολύ απ’ όλα στη ζωή μου ήταν να φορέσω τη φανέλα της Λίβερπουλ έστω και για μία φορά, ώστε να κάνω υπερήφανους τους γονείς μου. Αυτό έγινε. Ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια ήταν απλά ένα μπόνους» είχε δηλώσει κάποτε. Ταπεινός τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Αυτός ήταν ο Τζέραρντ που έβλεπε σαν μπόνους το πρώτο του γκολ που σημείωσε τον Δεκέμβριο του 1999.

Ήταν ο ίδιος παίκτης που τον Οκτώβριο του 2003 ο Σάμι Χίπια του έδωσε  για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, παρά το γεγονός πως ήταν μόλις 23 ετών και έκτοτε δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Μέχρι που έφυγε. Δικαίως λοιπόν οι φίλοι της Λίβερπουλ του χάρισαν το προσωνύμιο, «Captain Fantastic».

Well said, enough said…

Λένε πως «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή» και μπορεί πολλές φορές ο Στίβεν Τζέραρντ να τέθηκε αντιμέτωπος κόντρα σε καταξιωμένους αντιπάλους μερικοί εκ των οποίων ήταν οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου και μπορεί να ηττήθηκε κάμποσες φορές από εκείνους, όμως, όλοι μα όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τον αρχηγό της Λίβερπουλ τόσο κατά τη διάρκεια των «μαχών» τους, αλλά και όταν ο Άγγλος μέσος έκανε γνωστό πως κρεμάει τα παπούτσια του.