Όταν οι άσημοι GSW αγωνίστηκαν ως πραγματικοί μαχητές

Το ημερολόγιο έγραφε 14 Απριλίου του 2010.

Στον μαγικό κόσμο του NBA κυριαρχούσαν ακόμη οι δύο πιο ιστορικές ομάδες του πρωταθλήματος που δεν είναι άλλες από τους Λος Άντζελες Λέικερες και τους Μπόστον Σέλτικς με 16 και 17 τίτλους αντίστοιχα μέχρι σήμερα.

Σε αντίθεση με όσα ισχύουν αυτήν την εποχή στην οποία οι Γκόλντεν Στέιτε Γουόριορς έχουν φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής 2 φορές τα τελευταία 3 χρόνια, τη σεζόν 2009-2010 οι “μαχητές” αποτελούσαν σάκο του μποξ για τις υπόλοιπες ομάδες καθώς παραμονές του τελευταίου παιχνιδιού της κανονική περιόδου με ρεκόρ νικών-ηττών 25-56 τερμάτιζαν στην 13η θέση της δυτικής περιφέρειας. Έτσι, ήταν έτοιμοι να ολοκληρώσουν μία ακόμη απογοητευτική σεζόν γεμάτη τραυματισμούς συμπληρώνοντας 35 συνεχόμενα χρόνια χωρίς συμμετοχή στα playoffs του ΝΒΑ.

H τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, όμως, έκρυβε πρωτόγνωρες συγκινήσεις για την ομάδα του ρούκι, Στεφ Κάρι, και του έτερου αστέρα και καλού του φίλου, Μόντα Έλις, οι οποίοι αντιμετώπιζαν στο εχθρικό Πόρτλαντ, τους Μπλέιζερς των 50 νικών και των 31 ηττών (6η θέση).

Ειδικότερα, οι Γουόριορς λόγω των πολλών απουσιών είχαν 6 ετοιμοπόλεμους παίκτες στο γήπεδο με τον κανονισμό να τονίζει ότι για να διεξαχθεί ένα αγώνας NBA πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 8 παίκτες ντυμένοι και έτοιμοι να μπουν στον αγωνιστικό χώρο για να αγωνιστούν. Έτσι, ο τεχνικός της ομάδας, Ντον Νέλσον, συμπεριέλαβε στον πάγκο τους τραυματισμένους Ρόνι Τουριάφ και Άντονι Μόροου ελπίζοντας να μην χρειαστεί να τους δώσει εντολή να μπουν στο παρκέ.

Έτσι, ο αγώνας ξεκίνησε με την αρχική πεντάδα των “μαχητών” να συμπεριλαμβάνει τους Στεφ Κάρι, Μόντα Έλις, Άντονι Τόλιβρ, Ρέτζι Γουίλιαμς και Κρις Χάντερ και ως μοναδική πραγματική επιλογή στον πάγκο τον Έβαν Τζορτζ. Το πλάνο ήταν η συγκεκριμένη πεντάδα να αντέξει όσον το δυνατόν περισσότερο και να σταθεί όσον γίνεται με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια στο παρκέ.

Ωστόσο, 5 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του παιχνιδιού και το πλάνο είχε “πάει στα σκουπίδια”, καθώς ο Κρις Χάντερ τραυματίστηκε στο γόνατο με συνέπεια ο έκτος παίκτης της ομάδας, Έβαν Τζόρτζ, να πρέπει να τον αντικαταστήσει για τα εναπομείναντα περίπου 42 λεπτά. Αυτή η συνθήκη κατέστησε επιτακτική ανάγκη για τους παίκτες των Γουόριορς να επιχειρήσουν να ολοκληρώσουν το παιχνίδι με λιγότερα από 6 φάουλ προσέχοντας παράλληλα να αποφύγουν έναν τραυματισμό.

Στο αγωνιστικό σκέλος της αναμέτρησης, παραδόξως η πεντάδα του Ντον Νέλσον τα πήγαινε περίφημα με τον Στεφ Κάρι και τον Μόντα Έλις να ολοκληρώνουν το παιχνίδι με 42 και 34 πόντους αντίστοιχα και τον Άντοντι Τόλιβρ να πραγματοποιεί double double. Ωστόσο, η αποστολή των “μαχητών” να παραμείνουν με 5 παίκτες στο παρκέ έμοιαζε αδύνατη κάτι που επιβεβαιώθηκε 5 λεπτά πριν το τέλος με τον Έβαν Τζορτζ να πραγματοποιεί το έκτο του προσωπικό φάουλ και να πρέπει να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο.

Σε αυτό το σημείο επικράτησε μία χαοτική κατάσταση στο Rose Garden. Συγκεκριμένα, ο κανονισμός ανέφερε ρητά ότι σε περίπτωση που δεν υπάρχει κάποιος άλλος παίκτης να αντικαταστήσει τον καλαθοσφαιριστή που αποβλήθηκε, τότε και μόνο τότε έχει η δυνατότητα ο ίδιος παίκτης να συνεχίσει τον αγώνα με το κάθε φάουλ του να χρεώνεται ως ομαδικό. Ωστόσο, οι διαιτητές της αναμέτρησης ήταν αδιάλλακτοι και παρά τις επίμονες προσπάθειες του Ντον Νέλσον να τους αλλάξει άποψη αυτοί επέμεναν στη χρησιμοποίηση των τραυματιών Κρις Χάντερ, Ρόνι Τουριάφ και Άντονι Μόρροου που βρίσκονταν στον πάγκο. Τη στιγμή που διαδραματίζονταν όλα αυτά, το κοινό στο Πόρτλαντ αποδοκίμαζε τον Νέλσον και τους παίκτες του καθώς τρομαγμένο έβλεπε την ομάδα του προ του φάσματος της ήττας από ένα σχεδόν διαλυμένο σύνολο.

Έτσι, με την επανέναρξη του παιχνιδιού αναγκάστηκε να παίξει με τραυματισμένο το γόνατό του, ο Κρις Χάντερ, ο οποίος άντεξε μόλις 1 λεπτό προτού αποχωρήσει από το γήπεδο. Το δράμα για τους Γουόριορς δεν είχε λάβει τέλος, καθώς ήταν σειρά του Τουριάφ να αγωνιστεί 15 δευτερόλεπτα προτού επικαλεστεί και ο ίδιος τραυματισμό. Ο τελευταίος που είχε απομείνει πια στον πάγκο ήταν ο Άντονι Μόροου, ο οποίος χρειάστηκε 10 δευτερόλεπτα προτού μιμηθεί την κίνηση του Τουριάφ αφήνοντας πια την ομάδα του κυριολεκτικά μόνο με 5 παίκτες. Με 3 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα, λοιπόν, να απομένουν για τη λήξη της αναμέτρησης και το παιχνίδι να βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί οι διαιτητές δεν μπορούσαν πια παρά να εγκρίνουν την είσοδο του Έβαν Τζορτζ στο παρκέ.

Αυτή η κίνηση αποδείχθηκε καταλυτική για τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος, καθώς οι “μαχητές” είχαν “μπολιαστεί” πια με αποφασιστικότητα και πάθος για τη νίκη επιβεβαιώνοντας το προσωνύμιό τους. Έτσι, ακολούθησε ένα επιθετικό κρεσέντο του Στεφ Κάρι, ο οποίος με 11 πόντους βοήθησε τους Γουόριος να τρέξουν ένα σερί 14-6 και να πάρουν το πιο απροσδόκητο ροζ φύλλο αγώνος στην ιστορία τους επικρατώντας με 120-114.

Η συγκεκριμένη νίκη έφερε μία σειρά από διθυραμβικά σχόλια την επόμενη μέρα με τον Ντον Νέλσον να συνοψίζει με λίγα λόγια την ιστορία που γράφτηκε το βράδυ της 14ης Απριλίου του 2010: “Μετά από αυτό που πέτυχαν οι παίκτες μου θεώρησαν ότι επρόκειτο για το σπουδαιότερο παιχνίδι στο οποίο έχουν συμμετάσχει. Ξέρετε κάτι; Νομίζω ότι ίσως έχουν δίκιο”.