Οι 5 μεγαλύτερες κυριαρχίες στην Formula 1

Η Formula 1 αποτελεί ένα άθλημα τρομερά ανταγωνιστικό. Κάθε ομάδα που συμμετέχει στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού ονειρεύεται βάθρα, νίκες, και φυσικά ακόμη και πρωταθλήματα. Το λογικό θα ήταν πως αφού μιλάμε για έναν θεσμό που επισημοποιήθηκε το μακρινό 1950, ο αριθμός των πρωταθλητριών θα ήταν μεγάλος. Αυτόν τον συνειρμό έρχεται να στηρίξει και το γεγονός πως κάθε χρονιά από το 1966 και μετά, οι ομάδες που συμμετέχουν είναι σταθερά, πάνω από δέκα.

Και όμως, συνολικά «μόνο» 16 είναι αυτές που έχουν κατακτήσει  την κορυφή. Μάλιστα από αυτές, 5 έχουν τουλάχιστον 3 σερί πρωταθλήματα. Παράξενο δεν είναι; Με τόσο ανταγωνισμό, με τόσες ομάδες, να καταφέρνει μια να κατακτήσει συνεχόμενα πρωταθλήματα. Και όμως, έχει γίνει. McLaren, Williams, Ferrari, Red Bull και Mercedes ανήκουν σε αυτό το κλειστό group. Οι δυναστείες όμως, δεν αρέσουν. Ούτε στο κοινό, ούτε στην διευθύνουσα αρχή της Formula 1. Τι μας «χαλάει» όμως; Το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, ή η ομάδα/οδηγός που το καταφέρνει;

Αρχικά, ας δούμε κάποια ιστορικά στοιχεία. Πρώτη ομάδα που κατάφερε να …μονοπωλήσει το πρωτάθλημα σε μεγάλη έκταση ήταν η McLaren από το 1988 μέχρι το 1991. Τότε, με οδηγούς τους Ayrton Senna και Alain Prost την πρώτη χρονιά πέτυχε το σχεδόν…απόλυτο νικών, κερδίζοντας 15 από τους 16 αγώνες, με τελική βαθμολογία 199 πόντων, 3 φορές παραπάνω από την 2^η στην κατάταξη Ferrari με 65. Την επόμενη χρονιά ..χαλάρωσαν, κατακτώντας «μόνο» 10/16 νίκες. Δεν πρέπει να  ξεχνάμε και την κόντρα που είχαν οι 2 οδηγοί βέβαια, που οδήγησε πολλές επαφές και εγκαταλείψεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον αγώνα του 1989 στην Ιαπωνία όπου συγκρούστηκαν, με τον Senna να αποβάλλεται και τον Prost να εγκαταλείπει. 1990 και 1991 ο Gerhard Berger βρέθηκε πλάι στον Ayrton, με τη κατάσταση να μην αλλάζει,

Για πολλούς, ένα από τα καλύτερα δίδυμα όλων των εποχών.
Alain Prost αριστερά, Ayrton Senna δεξιά.

αν και ο Berger ήταν εμφανώς κατώτερος του «καθηγητή» Alain Prost. Μεγάλο ρόλο στην επιτυχημένη αυτή πορεία,έπαιξε φυσικά η αλλαγή των κανονισμών το 1988 σχετικά με τους κινητήρες turbo, τους οποίους η Honda ..ξεζούμισε, φτιάχνοντας ένα εξαιρετικό σύνολο, το οποίο έδεσε γάντι με το σασί της McLaren.Φυσικά ρόλο έπαιξαν και οι οδηγοί που έμενε να το εκμεταλλευτούν. Για τον Ayrton τα λόγια είναι μάλλον περιττά, ο Prost από την άλλη θεωρείται από τους μεγαλύτερους οδηγούς που πέρασαν ποτέ από την F1. Χαρακτηριστική ατάκα από τον Steve Nichols περιγράφει μάλλον το ..συστατικό της επιτυχίας
 «Δεν είχαμε σούπερ σταρ στην τεχνική ομάδα. Είχαμε καλές σχέσεις μεταξύ μας, υπήρχε αλληλοσεβασμός και μας άρεσε πολύ αυτό αυτό που κάναμε».

Επόμενη back to back δυναστεία στη Formula 1 αυτή της Williams, από το 1992 έως το 1994.  Μάλιστα παραλίγο να κρατήσει μέχρι και το 1997, αν το 1995 δεν τερμάτιζε 2^η στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Εκπληκτικό θα έλεγα. Όλα ξεκίνησαν από την σχεδίαση του Adrian Newey ο οποίος παρέδωσε ένα εκπληκτικά αεροδυναμικό σασί με το τελικό μονοθέσιο να διαθέτει κάποιες καινοτομίες όπως το ημιαυτόματο σασμάν, την ενεργή ανάρτηση και το traction control, τα οποία έκαναν την Williams..ανίκητη. Χαρακτηριστικά το μονοθέσιο της επόμενης χρονιάς ήταν μια εξέλιξη αυτού του 1992. Ακόμη καλύτερο όμως, όπου μάλιστα σε κάποιους αγώνες έφτανε να είναι μέχρι και 2 δευτερόλεπτα γρηγορότερο από τον ανταγωνισμό! Η επιτυχία της Williams εκείνα τα χρόνια βασίστηκε στο ..αιώνες μπροστά τεχνολογικό υπόβαθρο των μονοθέσιων της το οποίο  δεν άφησε περιθώριο αντίδρασης στους ανταγωνιστές.

Η επόμενη αυτοκρατορία δεν άργησε να χτιστεί, αν και οι δρώντες της απείχαν από τους τίτλους…15 χρόνια. Φυσικά αναφέρομαι στην Scuderia Ferrari, η οποία είχε να κατακτήσει πρωτάθλημα κατασκευαστών από το 1983. Το 1999 τελικώς δεν έμελλε να είναι μόνο η χρονιά επιστροφής της, μα και η πρώτη σεζόν απόλυτης υπεροχής, η οποία

Ο Rubens Barrichello ήταν άξιος συμπαραστάτης του Γερμανού, έχοντας και ο ίδιος τις στιγμές του. Για πολλούς, ο καλύτερος νούμερο 2 οδηγός που πέρασε από την Formula 1

συνεχίστηκε μέχρι και το 2004. Η ομάδα, όπως έχει περιγραφεί και εδώ περνούσε μια άσχημη περίοδο πριν τις αρχές του 1990, με κακές διοικητικές αποφάσεις που έφερναν το ένα λάθος μετά το άλλο. Η κατάσταση άλλαξε όταν ο  Luca Di Montezomolo  έγινε πρόεδρος της Ιταλικής ομάδας, και εκκίνησε προσπάθεια αναγέννησης, προσλαμβάνοντας σε πρώτο χρόνο τον Jean Todt, ο οποίος έφερε τον Michael Schumacher και αυτός με την σειρά του τους Ross Brawn και Rory Byrne. Η ομάδα ακολουθώντας το μοντέλο 1^ου– 2^ου οδηγού, είδε την τροπαιοθήκη της να αυξάνεται, και τον μύθο της να μεγαλώνει. Χαρακτηριστικότερη επικράτηση από όλες ήταν την σεζόν του 2004, όπου η F2004 κατέκτησε 15 νίκες σε 18 αγώνες, γεγονός που την κάνει ένα από τα πιο επιτυχημένα μονοθέσια όλων των εποχών.

Η εποχή της Ferrari πέρασε, και η ίδια ψάχνει ακόμη τα βήματα της, μα οι δυναστείες δεν τελειώσανε. Το 2010 ήταν η Red Bull, μια ομάδα που εμφανίστηκε μόλις το 2005 (όντας η εξαγορασμένη Jaguar ) μα έμελλε να κατακτήσει τα πάντα. Το 2010 μπορεί να είχε το πιο δυνατό μονοθέσιο μα τα βρήκε σκούρα από τον πολύ ταλαντούχο Fernando Alonso, ο οποίος προσπάθησε αλλά το μονοθέσιο του δεν τον βοήθησε.

Ο Webber(δεξιά) παραλίγο να κερδίσει τον Vettel το 2010, με τις σχέσεις τους από εκεί και πέρα να χαλάνε και τον ίδιο να αναλαμβάνει ρόλο 2ου οδηγού. Η καριέρα του στην Formula 1 τελείωσε στα τέλη του 2013.

Το 2011 τα πράγματα ήταν κάτι σαν ..περίπατος για την Red Bull η οποία κατέκτησε 12 νίκες, 11 εκ των οποίων με τον Sebastian Vettel. Γενικότερα εκείνη την σεζόν δεν εξουσίασε μόνο η Red Bull μα και ο Vettel, ο οποίος πήρε το πρωτάθλημα με διαφορά 153 βαθμών. Το 2012 θύμισε …2010, με την Ferrari να προσπαθεί, μα τελικά και πάλι την Red Bull να κερδίζει.

Βεβαίως οφείλω να τονίσω πως η Red Bull δεν είχε αντίπαλο στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Ο Massa δεν τα πήγαινε καλά, οπότε η όποια κόντρα αναφέρθηκε αφορά αποκλειστικά πρωταθλήματα οδηγών. Το 2013 έμελλε να είναι και η τελευταία χρονιά επικράτησης της Αυστριακής ομάδας. Ο Vettel  «έκανε πλάκα» κατακτώντας 13 νίκες, η Red Bull  κέρδισε με διαφορά..236 βαθμών. Νούμερο μεγαλύτερο από την συγκομιδή που είχε εκείνη την χρονιά ο Mark Webber, team mate του Vettel, ο οποίος είχε 199! Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ο Vettel και μόνος του να έτρεχε, πάλι θα έπαιρνε το πρωτάθλημα η Red Bull!

Επόμενη και τελευταία δυναστεία, αυτή της Mercedes AMG, η οποία ξεκίνησε το 2013 και ακόμη..συνεχίζεται. Οι κανόνες εκείνη την σεζόν άλλαξαν, με τους ατμοσφαιρικούς V8 να δίνουν την θέση τους σε Turbo V6. Αυτό έκανε την Mercedes ουσιαστικά κυρίαρχη, αφού εξέλιξε το δυνατότερο μοτέρ και λόγω των περιορισμών στην εξέλιξη του κινητήρα οι ανταγωνιστές της…έμειναν στάσιμοι. Η Γερμανική ομάδα βεβαίως είχε ένα συνολικά καλύτερο αυτοκίνητο αυτήν την 3ετία, με τις νίκες να θεωρούνται ..Γερμανική υπόθεση, αφού έχασε 8 αγώνες στους 59! Εύλογα όπως καταλαβαίνετε, κατέκτησε τα πρωταθλήματα με τεράστια διαφορά.

Και τώρα επανέρχομαι, τελικώς τι μας χαλάει; Οι αυτοκρατορίες ή αυτός που τις χτίζει; Μας πειράζει το γεγονός να κερδίζει μόνο μια ομάδα; Ή το ποια είναι αυτή η ομάδα; Σαν οπαδοί έχουμε απαιτητικά γούστα, μερικές φορές και κάπως αλληλοσυγκρουόμενα. Η εικόνα που έχει διαμορφωθεί όμως είναι πως τουλάχιστον με βεβαιότητα οι εποχές McLaren- Ferrari ήταν επικές. Της Williams είναι κάπου στην μέση, και αυτές των Red Bull- Mercedes τείνουν αμφισβήτησης. Πολλοί  μιλάνε για βαρετούς αγώνες, χωρίς ενδιαφέρον, ακόμη και για μικρότερης σημασίας πρωταθλήματα. Μήπως λοιπόν, ρόλο παίζει η ομάδα; Και εξηγούμαι.

Οι McLaren και Ferrari είναι δύο από τις ιστορικότερες ομάδες στην Formula 1, με μια σπουδαία αγωνιστική ιστορία που μάλλον τις κάνει πιο ..αγαπητές στο κοινό. Είναι και ο μύθος που τις περιβάλλει τέτοιος, που εύλογα, δεν θα μπορούσε κανείς να πει κακή κουβέντα για τις τότε δυναστείες τους. Οι οπαδοί το βλέπουν και αλλιώς. Σκέφτομαι το τι κέρδισαν: Επί McLaren έβλεπαν έναν «Θεό» στις πίστες, ο οποίος γνωρίζει καθολικής αποδοχής.

Από της Ferrari; Την επιστροφή μιας τεράστιας ομάδας στην κορυφή. Με την Williams, που χάνει μέρος των επιτευγμάτων της λόγω του διαστημόπλοιου που έφτιαξε χάρις στην ενεργητική ανάρτηση, ο κόσμος κέρδισε σε θέαμα, κέρδισε σε καινοτομίες. Οι ομάδες μετά το 2010 έπεσαν σε συγκυρίες που μάλλον οι ίδιες δεν ..έφταιγαν. Οι κανονισμοί είχαν αλλάξει, οι ανεφοδιασμοί είχαν καταργηθεί. Τα μονοθέσια γινόντουσαν χρόνο με τον χρόνο λιγότερο ..εμφανίσιμα. Το βασικότερο από όλα όμως, θεωρώ πως ήταν το γεγονός ότι οι ομάδες που πετύχαιναν αυτές τις επιτυχίες, ήταν καινούργιες.

Και αυτό «πονάει» τον φίλαθλο, του βαράει άσχημα. Διότι εκτός του ότι είναι καινούργιες ομάδες, κατατροπώνουν και πιθανότατα την αγαπημένη του οπαδού(βλ. Ferrari-McLaren-Williams) . Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν θέλει, και εύλογα σχηματίζει ένα αρνητικό πέπλο πάνω από αυτές τις χρονιές(2010-2016) . H 7ετία που μοιράστηκαν Red Bull και Mercedes, έπεσε πάνω σε μια στιγμή που το άθλημα μαράζωνε. σε μια εποχή που οι οπαδοί χάσανε το ενδιαφέρον τους, όπου οι τεχνικοί κανονισμοί τους έκλεισαν τις τηλεοράσεις, τους «ώθησαν» μακριά. Οι δυναστείες αυτές ήρθαν σαν κερασάκι στην τούρτα, και δεν ήταν καν από μια παραδοσιακή δύναμη. Ήταν από καινούργιες. Για αυτό και, κατά την ταπεινή άποψη, παρότι η φύση των αυτοκρατοριών είναι ίδια, τείνουμε να τις διαχωρίζουμε σε αγαπητές, και σχεδόν….μη αγαπητές.
Εικόνες: Google