Δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας αλλά και προσωπικότητας

Στην Τουρκία και στην “Vodafone Arena” επιβεβαιώθηκαν τα προγνωστικά που ήθελαν την Μπεσίκτας να αποτελεί το ισχυρό φαβορί για την πρόκριση στα προημιτελικά του θεσμού, καθώς ο Ολυμπιακός δε μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το 1-1 του πρώτου αγώνα και ηττήθηκε με 4-1 από τους Τούρκους.

Από μία καθαρά ψυχρή ματιά, η πορεία του Ολυμπιακού μέχρι τη φάση των “16” του Γιουρόπα Λιγκ μόνο ως αρνητική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δεδομένων των όσων συνέβησαν από την αρχής της φετινής σεζόν στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο με τις 3 αλλαγές προπονητών και τις πωλήσεις κάποιων εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στο ρόστερ (Ιντέγε, Μιλιβόγεβιτς).

Ωστόσο, στα μάτια του πάντα απαιτητικού κόσμου των Πειραιωτών ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αποκλεισμός στην Τουρκία πέρα από μία γεύση πικρίας τον άφησε για μία ακόμη φορά έντονα απογοητευμένο και εκνευρισμένο. Και αυτό διότι ενώ οι συνθήκες της αναμέτρησης επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να διεκδικήσει με μεγάλες αξιώσεις μία ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά του θεσμού οι Πειραιώτες πέταξαν στα σκουπίδια αυτήν την ευκαιρία αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων.

Ας τα πάρουμε, όμως, όλα από την αρχή. Οι ερυθρόλευκοι αν και παρατάχθηκαν τακτικά πολύ σωστά στον αγωνιστικό χώρο περιμένοντας τον αντίπαλο στο δικό τους αμυντικό μισό μπήκαν πολύ αγχωμένα στο γήπεδο με αποτέλεσμα να “πουλάνε” εύκολα τη μπάλα αδυνατώντας να την κρατήσουν για λίγα δευτερόλεπτα στα πόδια τους. Έτσι, άλλωστε, ξεκίνησε και το πρώτο γκολ της Μπεσίκτας με τον Φορτούνη για ένα ακόμη παιχνίδι να κρατάει παραπάνω από όσο χρειαζόταν τη μπάλα στα πόδια του με συνέπεια να τη χάσει και ο δεινός εκτελεστής, Μπουμπακάρ, να τιμωρήσει τον Ολυμπιακό. Σαν να μην έφτανε αυτό στο 22ο λεπτό ήρθε το δεύτερο γκολ του Μπάμπελ μετά από αντεπίθεση να αναγκάσει τους φίλους των Πειραιωτών να συμβιβαστούν με τον αποκλεισμό, ένα έργο, άλλωστε, που είχαν δει χιλιοπαιγμένο τα τελευταία χρόνια.

Παρ΄όλα αυτά, κόντρα στη ροή του παιχνιδιού ο Ιλιονούσι μείωσε σε 2-1 πετυχαίνοντας το γκολ της ζωής του αναπτερώνοντας το ηθικό των οπαδών του Ολυμπιακού, οι οποίοι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωσαν ότι το ευρωπαϊκό σενάριο ίσως είχε αίσια κατάληξη για την ομάδα τους. Έτσι, γεννήθηκε η ελπίδα, ένα συναίσθημα άτιμο, καθώς, όπως είναι εύκολο να γεννηθεί, είναι και εξίσου δύσκολο να γκρεμιστεί με τον πιο αποκαρδιωτικό τρόπο. Η πίεση των παικτών του Ολυμπιακού, μάλιστα, από το 30΄έως το 40΄, οι οποίοι επιχειρούσαν να εκμεταλλευτούν το μομέντουμ καθώς και την κόκκινη κάρτα του Μπουμπακάρ ανέβαζε ακόμα περισσότερα τα επίπεδα πίστης των φίλων του συλλόγου που περίμεναν στο δεύτερο ημίχρονο 11 παίκτες που τουλάχιστον θα έδιναν και τη ψυχή τους για την πρόκριση.

Αμ δε. Για μία ακόμη βραδιά επιβεβαιώθηκε ότι ο Ολυμπιακός επί εποχής Μαρινάκη όχι μόνο διαθέτει τεράστιο έλλειμμα ποιότητας αλλά το κυριότερο του πρόβλημα είναι ότι δε διαθέτει προσωπικότητες, ικανές να γυρίσουν ένα παιχνίδι. Εξάλλου, ο μοναδικός ηγέτης σε αυτήν την ομάδα, Τσόρι Ντομίνγκεζ, βρισκόταν στην Αθήνα πληρώνοντας τις αμαρτίες του Μπέντο ενώ ο άξιος συμπαραστάτης του, Εστεμπάν Καμπιάσο, σε ηλικία 36 χρονών δεν μπορεί πάντοτε να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά.

Έτσι, για πολλοστή φορά σε ευρωπαϊκή αναμέτρηση νοκ άουτ παρακολουθήσαμε έναν Ολυμπιακό, ο οποίος ήθελε να σκοράρει αλλά δεν ήξερε πως να το κάνει με αποτέλεσμα να αναλώνεται σε ανούσιες πάσες της τετράδας της άμυνας. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι φίλοι της ομάδας έβλεπαν απελπισμένοι τους παίκτες των ερυθρολεύκων να μην μπορούν να πραγματοποιήσουν τα βασικά στο χορτάρι. Αναφερόμαστε φυσικά στα τραγικά κοντρόλ του Σεμπά, του Ιλιονούσι και του Μανθάτη και στην μηδενική απειλή μέσω σεντρών από τις πτέρυγες, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός σε όλο το δεύτερο ημίχρονο να έχει απειλήσει μόλις μία φορά από μία εκτέλεση φάουλ του Φορτούνη. Όταν, λοιπόν, δεν απειλείς ούτε από τον άξονα με κάθετο ποδόσφαιρο (κάτι συνηθισμένο στο φετινό Ολυμπιακό) αλλά ούτε από τα άκρα τότε δε μπορείς και δεν αξίζει να προκριθείς στους “8” του Γιουρόπα Λιγκ. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η τραγική παρουσία του Λεάλι κάτω από τα δοκάρια, του οποίου έτρεμαν τα χέρια, τότε αποτελεί ένα θαύμα από μόνο του που έφτασες να ελπίζεις για την πρόκριση.

Εκεί είναι, λοιπόν, που οργίζεται ο οπαδός του Ολυμπιακού και τα βάζει με τους παίκτες, όπως συνέβη για παράδειγμα με τα επικριτικά σχόλια στο λογαριασμό του Νίκολα Λεάλι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δε γίνεται να είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και επί σταθερή βάση να μην μπορείς να κάνεις κοντρόλ, κίνηση στο χώρο, αξιοπρεπείς σέντρες και δύο κάθετες πάσες σε έναν ολόκληρο αγώνα.  Δε μπορώ να δεχτώ εξ΄ολοκλήρου τη συνηθισμένη δικαιολογία: “Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις”. Δεν είναι μόνο θέμα ανικανότητας αλλά αποτελεί σε μεγάλο βαθμό θέμα διάθεσης και εγωισμού του κάθε παίκτη. Στον Ολυμπιακό, η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών δεν έχουν γαλουχηθεί με το μέταλλο του νικητή και σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζουν τι σημαίνει “ξεπερνώ τα όριά μου”.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι ο φετινός αποκλεισμός δεν αποτελεί αποτυχία για τον Ολυμπιακό αλλά για μία ακόμη φορά επιβεβαιώνει τη πεποίθηση ότι οι ελληνικές ομάδες αδυνατούν να πραγματοποιήσουν την υπέρβαση και να ξεπεράσουν τα όρια τους. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι κάθε χρόνο ο πήχης κατεβαίνει ακόμα πιο χαμηλά με συνέπεια αυτή η μιζέρια και η πτώση του επιπέδου του ελληνικού ποδοσφαίρου να μοιάζει να μην έχει πάτο.

Υ.Γ.Πριν 6 χρόνια η Μπεσίκτας θα θεωρούταν βατός αντίπαλος για τον Ολυμπιακό. Σε λίγα χρόνια, η Οσμαλινσπορ θα θεωρείται ακλόνητο φαβορί σε μία ενδεχόμενη διασταύρωση.