Μια σκιά που θα καλύψει τα πάντα

Ο Λουίς Ενρίκε αποφάσισε πως ο τρίτος χρόνος πρέπει να είναι κι ο τελευταίος του στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει(ακούγοντας τα ίδια του τα πιστεύω)και ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Εκτός από το ότι και οι δύο έκατσαν στον πάγκο της ομάδας της οποίας τίμησαν τη φανέλα και ως ποδοσφαιριστές, αμφότεροι έχουν κι άλλο κοινό. Το ότι (σχεδόν) κανείς δεν τους…έκλαψε.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Τα όσα πέτυχε ο Γκουαρντιόλα στη Μπαρτσελόνα τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Ένας από τους καλύτερους προπονητές και μία από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες στον χώρο του αθλήματος. Παρ’αυτα, κανείς δεν βγήκε στους δρόμους, κανείς δεν έκλαψε, κανείς δεν είπε, “τι κάνουμε τώρα;”. Θα βρισκόταν επόμενος. Όπως θα βρεθεί και τώρα. Κυρίως γιατί οι ίδιοι οι Καταλανοί πιστεύουν πρώτα στο Μέσι, μετά στον Γκαουδί και τέλος στο Θεό. Αυτόματα έτσι, η ύπαρξη του Μέσι “σκεπάζει” όποιον κάθεται στον πάγκο των “μπλαουγκράνα”.

Ο Γκουαρντιόλα έχτισε ό,τι έχτισε, ωστόσο στη τελευταία του σεζόν είδε τη Ρεάλ να του παίρνει το θρόνο και την Τσέλσι να τον πετάει εκτός τελικού Τσάμπιονς Λιγκ. Μια εντελώς αποτυχημένη σεζόν, στα μάτια τα δικά του αλλά και σε όσους συνήθισαν στην πρωτιά.

Ο Λουίς Ενρίκε θα αποχωρήσει έχοντας την ευκαιρία για το νταμπλ, ωστόσο αν όπως διαφαίνεται αποκλειστεί στους ’16’ της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, θα αποτελεί μια μίνι ντροπή για τον ίδιο αλλά και το σύλλογο.

Ο Μέσι θα δικαιολογηθεί γιατί δεν είχε την κατάλληλη βοήθεια, τι κι αν ο Σουάρεζ δε σταματάει να σκοράρει και οι ίδιοι οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα φώναζαν πριν την έναρξη της σεζόν για το πιο πλήρες ρόστερ της τελευταίας δεκαετίας.

Αυτή είναι η διαφορά. Ο Μέσι είναι ο Μέσι. Κι όπως έχουν έρθει τα πράγματα η δική του αποχώρηση θα είναι αυτή που θα πονέσει όσο τίποτα άλλο τους φίλους των “μπλαουγκράνα” αλλά και τον ίδιο το σύλλογο. Γιατί όσο ο Μέσι είναι εκεί, όποιος προπονητής κι αν έρθει, θα υπάρχει πίστη.

Αντίθετα, αν ο Μέσι έφευγε για οποιονδήποτε προορισμό και έμενε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα ο Ενρίκε, δε θα υπήρχε τίποτα. Πόσοι τον έβγαλαν άχρηστο άλλωστε; Μυρωδιά, άμπαλο; Προσέξτε…Έναν άνθρωπο που κατάφερε να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα κάνοντας τρεμπλ την ίδια σεζόν και που κράτησε την ομάδα στο επίπεδο που ήταν. Έπαιξε και παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, παίρνει τίτλους και μάλιστα αν γίνει κανα θαύμα μπορεί να τελειώσει τη σεζόν και πάλι με τρεμπλ. Γιατί είναι ο Μέσι στην ομάδα όμως. Όχι επειδή είναι ο Ενρίκε προπονητής.

Δεν προσπαθώ να τον βγάλω Σερ Άλεξ, ούτε να πω ότι ο Μέσι παίρνει πάνω του περισσότερη προσοχή από ότι του πρέπει. Αυτά είναι τα δύο άκρα. Και η λύση συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση. Ο Ενρίκε πόνεσε, πάλεψε και εξαντλήθηκε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα και αυτό και μόνο έπρεπε να κάνει πολλούς να τον σέβονται. Είμαι σίγουρος ωστόσο πως κανείς δεν πρόκειται να τον τοποθετήσει ούτε καν στο τοπ 6 των κορυφαίων προπονητών για τη τελευταία τριετία. Ποιο πιθανό είναι να βάλουν τον Ζιντάν του ενός χρόνου στον πάγκο.

Το ακόμα πιο “κρίμα” για τον ίδιο τον Ενρίκε είναι άλλο. Ότι όπως φαίνεται δεν απασχολεί κανέναν από τους μεγάλους συλλόγους της Ευρώπης. Η Άρσεναλ μπορεί να αλλάξει προπονητή, η Γιουβέντους το ίδιο όπως κι άλλες που θα βγουν στο τέλος της σεζόν. Σε καμία δεν είναι φαβορί για τη θέση. Ούτε καν ακούγεται. Ευτυχώς που έζησε αρκετά σε αυτά τα τρία χρόνια γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια της καριέρας του. Θα ξέρει σίγουρα πάντως πως είχε για τρία χρόνια την πιο εύκολη και ταυτοχρόνως την πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο. Γιατί φαίνεται τόσο εύκολο σε όλους να προπονείς μία ομάδα που έχει τον Μέσι, τον Νεϊμάρ και τον Σουάρεζ, ωστόσο αν δεν τα καταφέρεις φταις πάντα εσύ.

Ο Ενρίκε δε θα αφήσει καμία σκιά πάνω από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Ό,τι αποτελέσματα κι αν φέρει ο επόμενος προπονητής που θα κάτσει, απλά θα είναι ένας ακόμα μυρωδιάς. Κανείς δε θα ζητήσει πίσω τον Ενρίκε. Αντίθετα, στην περίπτωση του μάγου από την Αργεντινή, η σκιά θα είναι τόσο μεγάλη που θα σκεπάσει όλα τα έργα του Γκαουδί στην πόλη της Βαρκελώνης…