Μπάσκετ χωρίς Γιάννη…

Πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που έχει κόψει τα σχοινιά που τον εμπόδιζαν να πετάξει, έχει κλείσει τα στόματα που τον αμφισβητούσαν και έχει κατακτήσει με την αξία του την κορυφή, να κατεβαίνει για λίγο στον κόσμο των «θνητών» και να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση με το ήθος που επιδεικνύει ακόμα και σε κάποιες δύσκολες στιγμές;

Πόσο δύσκολο είναι να έχει μοχθήσει κάποιος για κάτι, να το έχει πετύχει κόντρα στα όποια «πιστεύω» τον ήθελαν να αποτυγχάνει και παρ’ όλα αυτά να παραμένει το ίδιο ταπεινός και προσγειωμένος όσο ήταν πριν κατακτήσει το οτιδήποτε;

Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σίγουρα είναι εξαιρετικά εύκολο. Ή τουλάχιστον το κάνει να φαίνεται υπερβολικά εύκολο. Το ποιόν του Γιάννη λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι. Είτε τον έχουμε γνωρίσει είτε όχι, ξέρουμε τι εστί Αντετοκούνμπο. Συνεπώς, δεν μας προξενεί κάποια ιδιαίτερη εντύπωση που στην τελετή επιλογής του από τους Μιλγουόκι Μπακς -ή κοινώς draft στα… μπασκετικά- κουβαλούσε μαζί του την ελληνική σημαία. Ή που λίγα χρόνια αργότερα, αρνήθηκε να υπογράψει πάνω σε αυτή τη σημαία γιατί παρά τα όσα είχε καταφέρει σκέφτηκε «ποιος είμαι εγώ να υπογράψω πάνω στη σημαία;».

Κάθε φορά όμως μας γεννάται έστω και ψιθυριστά η απορία «πόσο μεγάλη ψυχή μπορεί να έχει αυτό το παιδί;» Γιατί πράγματι πρέπει να έχει κανείς μεγάλη ψυχή για να αντιμετωπίζει τα πάντα με καλή πρόθεση και ευγένεια. Είναι θα λέγαμε ένα χαρακτηριστικό που συναντάται σε ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων και σε ακόμη λιγότερες όταν μιλάμε για ανθρώπους… φτασμένους όπως λέμε λαϊκά.

Γιατί ένας τέτοιος είναι και ο Γιάννης. Αλλά για τους άλλους. Για τους συμπαίκτες του, για τους αντιπάλους του και για τους φαν του. Για την οικογένειά του, τους φίλους του και κυρίως για τον ίδιο του τον εαυτό, ο Γιάννης παραμένει το παιδί από τα Σεπόλια, ο πιτσιρικάς της γειτονιάς που τρέχει πίσω από τον μεγάλο του έρωτα. Αυτή την… σπυριάρα μπάλα που τον κέρδισε από την πρώτη στιγμή που την άγγιξε.

Αυτή τη φορά ο Γιάννης απέδειξε πόσο σπουδαίος άνθρωπος είναι εκτός από μπασκετμπολίστας, με το να πάρει θέση και επί της ουσίας να λήξει το όλο ζήτημα που είχε δημιουργηθεί το τελευταίο εικοσιτετράωρο με αφορμή ερώτηση γνωστού Έλληνα δημοσιογράφου στον προπονητή των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, Στιβ Κερ, η οποία παρεξηγήθηκε φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον ίδιο τον δημοσιογράφο, που στήθηκε στο «απόσπασμα» από αρκετούς συναδέλφους του μετά την παράθεση του σχετικού ερωτήματος.

Όπως ανέφερε όμως ένας εκ των μάνατζερ του Αντετοκούνμπο, Γιώργος Πάνου, ο εν λόγω δημοσιογράφος ζήτησε προσωπικά συγγνώμη από τον Έλληνα διεθνή σούπερ σταρ των Μιλγουόκι Μπακς, ο οποίος τον αγκάλιασε και τον παρότρυνε να ξεχάσει το συμβάν.

Και εδώ ακριβώς γεννάται το ερώτημα αν το να είναι κανείς άνθρωπος με αξίες και ήθος είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που μπορεί να έχει.

Γιατί αν μη τι άλλο ένας ακόμη λόγος που ο Γιάννης έχει καταξιωθεί τόσο γρήγορα στο ΝΒΑ είναι ότι πέρα από το αδιαμφισβήτητο αγωνιστικό του ταλέντο, έχει κερδίσει τους πάντες με το πάθος του και το κεφάλι του που το κρατάει σκυμμένο όσοι διθύραμβοι κι αν γραφτούν για αυτόν.