Όσο μπόι έλειπε από τον Κλοντ Μακελελέ, άλλο τόσο σημαντικός ήταν για τις ομάδες που αγωνίστηκε με αρκετές από αυτές να μην του το αναγνωρίζουν.

Οι πραγματικά σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έχουν μείνει στην Ιστορία αφήνοντας πίσω τους κάποιο χαρακτηριστικό στοιχείο. Ο Κλοντ Μακελελέ σίγουρα είναι ένας από αυτούς και σίγουρα αν κάποιος σκέφτεται τον παλαίμαχο αμυντικό μέσο αναφορικά για το ποια μπορεί να είναι η “υπερδύναμή” του, τότε θα έλεγε -σωστά- το ασταμάτητο τρέξιμο.

Ο μικροκαμωμένος χαφ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο σε κάθε αγώνα/ προπόνηση/ φιλικό κατάπινε τα χιλιόμετρα με την ίδια ευκολία που κάποιος πίνει… νερό (παραφράζουμε τη γνωστή ατάκα του Βασίλη Τσιάρτα).

Ωστόσο, αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Μακελελέ και τον “θόρυβο” που έκανε (Μακελελέ στη γλώσσα των Λινγκάλα σημαίνει “θόρυβος”) με το τρέξιμό του. Ένας είλωτας πολυτελείας που ανέβαζε πάντα επίπεδο τις ομάδες του.

Ναντ, Μαρσέιγ, Θέλτα, Ρεάλ Μαδρίτης, Τσέλσι, Παρί Σεν Ζερμέν ήταν οι σταθμοί στην καριέρα του βραχύσωμου παίκτη που με το στυλ παιχνιδιού του μπορούσε άμεσα να γίνει βασικός και αναντικατάστατος, όπου και αν βρισκόταν και να οδηγήσει τον κάθε σύλλογο σε διάφορες επιτυχίες.

Όπως πανηγύρισε με τη Ναντ το πρωτάθλημα της Γαλλίας το καλοκαίρι του 1995, παρά το γεγονός πως τα “καναρίνια” ήταν -και παραμένουν- μία μικρομεσαία ομάδα με τον Μακελελέ να φτάνει μαζί τους μέχρι και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ την ίδια σεζόν.

Τα “τρεξίματα” του Γάλλου ήταν αυτά που έκαναν τη Θέλτα να ρίξει “τεσσάρες” σε Λίβερπουλ και Γιουβέντους το 1999 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Όλα αυτά δεν πέρασαν απαρατήρητα από τη Ρεάλ Μαδρίτης που είχε συνηθίσει να κάνει δικό της ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην ισπανική -και όχι μόνο- πιάτσα με τον… χαμάλη μέσο να φοράει τη φανέλα της για πρώτη φορά το 2000.

Ωστόσο, είπαμε. Όσο ήπιων τόνων ήταν το παρουσιαστικό του και η δουλειά του στο γήπεδο, άλλο τόσο σημαντική ήταν, κάτι που του το αναγνώριζαν παίκτες, όπως ο Ζιντάν, ο Μακμάναμαν και ο Ιέρο. Ο Γάλλος το καλοκαίρι του 2003 ζήτησε αύξηση στις ετήσιες απολαβές του με τη διοίκηση να του την αρνείται και τον ίδιο να βλέπει πως τίποτα απ’ αυτά που είχε προσφέρει δεν είχε εκτιμηθεί (μαζί του η “βασίλισσα” κατέκτησε ένα Τσάμπιονς Λιγκ, δύο πρωταθλήματα Ισπανίας, δύο Σούπερ Καπ Ισπανίας, ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και ένα Διηπειρωτικό).

Μάλιστα, ο πρόεδρος των “μερένχες”, Φλορεντίνο Πέρεθ, είχε κάνει τη παρακάτω δήλωση που είναι ο ορισμός της φράσης “καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς”: “Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο ως παίκτης. Δεν είναι ψηλός, δεν είναι γρήγορος, δεν σκοράρει,οι πάσες του είναι το πολύ στα τρία μέτρα απόσταση. Θα έρθουν νεαροί παίκτες που θα τον αντικαταστήσουν σύντομα”.

Όμως το κενό του Μακελελέ ήταν τόσο… μεγάλο που ανάγκασε τον “Ζιζού” να πει, λίγο πριν τη μεταγραφή του Ντέιβιντ Μπέκαμ και τη φυγή του συμπατριώτη του: “Δεν χρειάζεται να περάσεις ακόμη ένα “χέρι” χρυσό χρώμα τη Μπέντλεϊ όταν χάνεις τη… μηχανή της”.

Δεν ξέρουμε αν φεύγοντας ο Γάλλος έριξε κάποια… κατάρα, όμως, η Ρεάλ έκανε πολλά χρόνια μέχρι να σηκώσει πάλι κάποιο σπουδαίο τρόπαιο. Σε αντίθεση με τον Μακελελέ που έκανε πράγματα και θαύματα με την Τσέλσι που κινήθηκε για την απόκτησή του και δεν το μετάνιωσε ποτέ.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο έδωσε τη φανέλα… βασικού στον πρώην παίκτη της “βασίλισσας” και εκείνος έκανε όλη τη “βρώμικη δουλειά” με τους μέσους που αγωνίζονταν μπροστά του απλά να πρέπει να κάνουν τα υπόλοιπα. Καλοκαίρι 2008 και η Τσέλσι έχει “ξεζουμίσει” για τα καλά τον Μακελελέ που μαζί της έφτασε σ΄έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ (κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) με τον Γάλλο να κάνει πολύ πιο πλούσια την συλλογή του από τρόπαια, αφού με τους “μπλε” πανηγύρισε: δύο πρωταθλήματα, δύο Λιγκ Καπ, ένα Κομιούνιτι Σιλντ και ένα Κύπελλο.

Λίγο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του ο Μακελελέ επέστρεψε στη μαμά- πατρίδα, δηλαδή τη Γαλλία, υπογράφοντας στη Παρί Σεν Ζερμέν με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο το καλοκαίρι του 2009, δίνοντας τέλος σε μία σπουδαία καριέρα με… πολλά χιλιόμετρα.

Με την εθνική Γαλλίας ο Μακελελέ ήταν κάτι σαν τον Μητσοτάκη. Γκαντέμης, κοινώς, αφού στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και το Euro του 2000 έμεινε εκτός αποστολής με τους “τρικολόρ” να τα κατακτούν.

Ωστόσο, όσες φορές πήγε σε τελική φάση μαζί τους (Euro 2004,2008) κουνούσε… μαντήλι από νωρίς. Μοναδική εξαίρεση το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας που έφτασε με τους “πετεινούς” ως τον τελικό, όμως, η Ιταλία ήταν πιο εύστοχη στα πέναλτι.