Μία άποψη για όλους εκείνους που βιάστηκαν να πέσουν πάνω στην Κατερίνα Στεφανίδη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να γράψω για την Στεφανίδη. Και για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής δεν ήθελα ούτε να διαβάσω οτιδήποτε αφορούσε την εν λόγω αθλήτρια. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, απλώς πιστεύω ότι έφτασα στα όριά μου με όλα αυτά που είδα να γράφονται για εκείνη αφότου γύρισε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί πολύ απλά έχει καταντήσει βαρετό, όπου και να γυρνάς το κεφάλι σου να βλέπεις Ελλάδα. Και όχι δεν εννοώ αυτό που φαντάζεστε. Αναφέρομαι εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι ο καθένας βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του για έναν άνθρωπο τον οποίο δεν γνωρίζει. Αυτό ναι. Αυτό είναι τουλάχιστον κουραστικό.

Το να βγαίνουν όλοι και να στήνουν σε μία γωνία την Στεφανίδη για τις αιχμηρές της δηλώσεις εναντίον των δημοσιογράφων και τα ίδια τα Μέσα να μην αναφέρουν τίποτα απολύτως για την τρίτη θέση που κατέλαβε στο τουρνουά της Ζυρίχης λίγες ημέρες μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο είναι το λιγότερο ανόητο. Για να το απλοποιήσουμε δηλαδή, τα ελληνικά ΜΜΕ και οι περισσότεροι Έλληνες δημοσιογράφοι θεώρησαν ότι αδικήθηκαν από την «επίθεση» της χρυσής Ολυμπιονίκη και μετά από μία βδομάδα περίπου κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα για το οποίο κατηγορήθηκαν.

Ας πάμε όμως λίγο πίσω για να δούμε πως ξεκίνησαν όλα αυτά.

16 Αυγούστου 2016. Η Στεφανίδη παίρνει το εισιτήριο για τον τελικό του άλματος επί κοντώ μετά το επιτυχημένο άλμα της στα 4.60, που την κατέστησε μάλιστα ως ένα από τα φαβορί του αγωνίσματος.

20 Αυγούστου 2016. Ξημερώματα εκείνου του Σαββάτου, όλοι ξενυχτήσαμε για να δούμε την Στεφανίδη να κατακτά εν τέλει στις λεπτομέρειες το χρυσό μετάλλιο με άλμα στα 4 μέτρα και 85 εκατοστά.

Όπως ήταν φυσικό ακολούθησαν αμέτρητοι διθύραμβοι για την χρυσή Ολυμπιονίκη, την Κατερίνα μας, όπως την αποκαλούσαν πολλά ελληνικά Μέσα μετά την απίστευτη επιτυχία της που μας έφερε στην κορυφή του κόσμου σε ένα αγώνισμα που δεν είχαμε πάντοτε καλές πορείες.

Τα καλά λόγια όμως ξαφνικά… κόπηκαν μιας και τέσσερις μέρες μετά το άλμα που μας χάρισε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Ρίο, η Στεφανίδη «τόλμησε» να υψώσει το ανάστημά της και να τα… χώσει στους δημοσιογράφους για την αδιαφορία τους για τους Έλληνες αθλητές, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι το ενδιαφέρον τους εκδηλώνεται μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε περίπτωση διάκρισης.

Φυσικά, τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν θα μπορούσαν να αφήσουν να πέσει κάτω τέτοια προσβολή και συνασπισμένοι οι απανταχού δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι μεγάλων Μέσων έσπευσαν να κατηγορήσουν την Στεφανίδη για αλαζονεία ενώ δεν έλειψαν οι χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπό της όπως: «γκάου», μέχρι και «ξεκαβάλα το καλάμι σου».

Δυστυχώς, όμως, το πρόβλημα δεν είναι των δημοσιογράφων. Η Στεφανίδη μπορεί να αναφέρθηκε στους δημοσιογράφους και εκείνοι να έτρεξαν να ρίξουν τα βέλη τους εναντίον της αλλά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Και αφορά όλους τους Έλληνες.

Από μικρά κιόλας παιδιά, έχουμε μάθει καλώς ή κακώς -κακώς κατ’ εμέ- να οικειοποιούμαστε τις επιτυχίες και την δόξα του άλλου μόνο και μόνο επειδή τον γνωρίζουμε -προσωπικά ή και όχι-, είτε αυτό είναι το λαχείο που κέρδισε ένας γείτονας, είτε τα μόρια που έπιασε ο συμμαθητής μας, είτε το μετάλλιο της Στεφανίδη χωρίς όμως να ξέρουμε ή να έχουμε ενδιαφερθεί να μάθουμε για τον κόπο που έχει καταβάλλει εκείνος που τα πέτυχε. Λειτουργούμε δηλαδή σαν ετερόφωτοι οργανισμοί που όποτε πλησιάσουν έναν αστέρα με φως του κλέβουν όση περισσότερη λάμψη μπορούν, προκειμένου να καταφέρουν έστω και για λίγο να δείξουν κάτι που δεν έχουν επί της ουσίας οι ίδιοι.

Και φυσικά αυτό δεν είναι το χειρότερο της όλης υπόθεσης. Το χειρότερο είναι πως όταν γυρίσει κάποιος και μας κατηγορήσει ευθέως γι’ αυτό που κάνουμε, θα πέσουμε απευθείας να τον φάμε, χωρίς καν να σκεφτούμε ότι έχει δίκιο. Μας θίγει ουσιαστικά η αλήθεια. Δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε ότι κάποιος μας κατηγορεί για το ήθος μας. Φωνάζουμε, αντιδρούμε και φυσικά κατηγορούμε τους άλλους. Γιατί πάντα φταίει κάποιος άλλος και ποτέ εμείς.

Αυτοί είμαστε δυστυχώς και αυτοί θα μείνουμε. Το πρόβλημα είναι δικό μας όχι κανενός άλλου. Και όσο δεν το κόβουμε από την ρίζα, τόσο αυτό θα μεγαλώνει και θα μας τρώει εσωτερικά.