Ένας γεννημένος γκολτζής

Όσα έζησε κι όσα κατέκτησε τα ονειρεύονται πολλοί ποδοσφαιριστές και δεν καταφέρνουν να τα φτάσουν. Μπόρεσε να σηκώσει σχεδόν κάθε κούπα που κυκλοφορεί, ενώ με τα γκολ του ήταν πολύτιμος σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκε. Στην αγαπημένη του Γιουβέντους κατάφερε να γίνει ο καλύτερος ξένος σκόρερ όλων των εποχών, επίτευγμα μοναδικό αν αναλογιστεί κανείς πόσοι καλοί ξένοι έχουν παίξει στη “Μεγάλη Κυρία”. Όμως και με την εθνική του, ήταν πάντα εκεί στις μεγάλες διοργανώσεις. Της χάρισε ένα Ευρωπαϊκό με το γκολ του στην παράταση κόντρα στην Ιταλία, ενώ ήταν και ο μοιραίος στο Παγκόσμιο του 2006, χάνοντας το μοναδικό πέναλτι του τελικού. Όλα αυτά και άλλα τόσα σας τα παραθέτουμε παρακάτω.

Πως ξεκίνησε

Αν και γεννήθηκε στη Γαλλία, μεγάλωσε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Εκεί έκανε το ντεμπούτο του στα 16 του με τη φανέλα της Πλατένσε, όμως πρόλαβε να αγωνιστεί μόλις σε πέντε παιχνίδια. Η επιστροφή στη γενέτειρα χώρα του, ήταν επιτακτική. Μονακό και Παρί Σεν Ζερμέν “σφάχτηκαν” για λίγο καιρό, μέχρι η πρώτη να τον κάνει τελικά δικό της.

Ο Ζαν Τιγκανά που ήταν τεχνικός της ομάδας του Πριγκιπάτου ενθουσιάστηκε μαζί του, βλέποντάς τον να πετυχαίνει πέντε γκολ σε αγώνες δοκιμασίας. Μένει για δύο σεζόν στη δεύτερη ομάδα όπου δεν πετυχαίνει τίποτα το εξαιρετικό, όμως στη τρίτη του σεζόν, ανεβαίνει στη μεγάλη ομάδα και γίνεται βασικός, πετυχαίνοντας 24 τέρματα σε 41 παιχνίδια. Έμεινε για άλλες δύο σεζόν στη γαλλική ομάδα, κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ανακηρύχθηκε καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής το 1998. Συνολικά πέτυχε 62 τέρματα σε 121 παιχνίδια, σε όλες τις διοργανώσεις. Μάλιστα, στο Τσάμπιονς Λιγκ πέτυχε το ταχύτερο γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης. Κι όταν λέμε ταχύτερο, ενοούμε αυτό ακριβώς. 157,3 χμ έπιασε ταχύτητα η μπάλα πριν αναπαυθεί στην εστία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ένας πιστός κύριος για την “Κυρία”

Ο Τρεζεγκέ ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε η Γιουβέντους και ο Κάρλο Αντσελότι, το καλοκαίρι του 2000. Ο Γάλλος ήταν μια εναλλακτική λύση για την επίθεση της ιταλικής ομάδας, η οποία είχε για βασικούς Ιντζάκι και Ντελ Πιέρο. Η Γιουβέντους χάνει το πρωτάθλημα από τη Ρόμα, με τον Τρεζεγκέ να αγωνίζεται σε 25 παιχνίδια πρωταθλήματος και να σκοράρει 14 γκολ.

Η αποχώρηση των Ιντζάκι, Αντσελότι, τον κάνει βασικό, με τον Μαρτσέλο Λίπι να βασίζεται στη συνεργασία των Ντελ Πιέρο-Τρεζεγκέ για τις επιτυχίες της ομάδας. Ο Γάλλος φτάνει τα 24 γκολ σε 34 αγώνες πρωταθλήματος, τερματίζοντας στη πρώτη θέση των σκόρερ με την ομάδα του να κατακτά το πρωτάθλημα. Στο τέλος της σεζόν, ανακηρύχθηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς, αλλά και καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής. Την επόμενη σεζόν, βοηθάει και πάλι την ομάδα του να κατακτήσει το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ Ιταλίας, όμως στο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι ένας από τους τρεις παίκτες των “μπιανκονέρι” που χάνουν το πέναλτι, με τη Μίλαν να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη (χαμένη) ευκαιρία του Τρεζεγκέ να σηκώσει το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά.

Η σεζόν 2003-04, πηγαίνει και πάλι καλά με τον ίδιο, αφού πρώτα χαρίζει με γκολ του το Σούπερ Καπ στην ομάδα του, τη βοηθάει εν συνεχεία να φτάσει στο τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας,όμως στο πρωτάθλημα δεν τα πηγαίνει το ίδιο καλά, τερματίζοντας στη τρίτη θέση. Στο τέλος της χρονιάς, ο Πελέ ανακοινώνει τη λίστα με τους 150 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές, συμπεριλαμβάνοντας το Γάλλο.

Ακολουθούν δύο σεζόν όπου πετυχαίνει συνολικά 32 τέρματα σε 50 αγωνιστικές, με την ομάδα του να κατακτά δύο σερί πρωταθλήματα, τα οποία αργότερα θα της αφαιρεθούν λόγω Καλτσιόπολι. Η ομάδα υποβιβάζεται με τα αστέρια της να φεύγουν. Ο Τρεζεγκέ παραμένει πιστός στην ομάδα που τον έκανε αστέρι και μαζί της ανεβαίνει αμέσως την κατηγορία, με τον ίδιο να σκοράρει 15 φορές.

Στην επιστροφή του στη μεγάλη κατηγορία βγαίνει δεύτερος σκόρερ της κατηγορίας με 20 τέρματα, πίσω μόνο από το συμπαίκτη κι αρχηγό του Ντελ Πιέρο. Οι δυο τους ήταν ένα από τα καλύτερα επιθετικά δίδυμα όλα αυτά τα χρόνια, με τη συγκεκριμένη χρονιά να κάνουν ρεκόρ τερμάτων, βοηθόντας τη Γιουβέντους να επιστρέψει στο Τσάμπιονς Λιγκ μέσω της τρίτης θέσης.

Η επόμενη σεζόν ξεκινάει άσχημα για τον ίδιο αφού τραυματίζεται σοβαρά μένοντας για πέντε μήνες εκτός, όμως στην επιστροφή του φορά για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο της ομάδας του. Το Δεκέμβριο του 2009 στην εντός έδρας ήττα με 1-4 από τη Μπάγερν Μονάχου για το Τσάμπιονς Λιγκ, πετυχαίνει το μοναδικό γκολ της ομάδας του, με το οποίο προσπερνά τον Σίβορι στη λίστα των ξένων σκόρερ στην ιστορία της Γιουβέντους, φτάνοντας τα 168. Στο τέλος της σεζόν, φτάνει την τέταρτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών της “Μεγάλης Κυρίας” και τον Αύγουστο του 2010 η διοίκηση αποφασίζει να τον αφήσει ελεύθερο, 12 μήνες πριν το συμβόλαιό του λήξει.

Συνολικά με την ιταλική ομάδα πέτυχε 171 γκολ σε 318 αγώνες όλων των διοργανώσεων, κατακτώντας τέσσερις φορές τη Σέριε Α(οι δύο αφαιρέθηκαν), μία φορά τη Σέριε Β και δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας.

“Ηρακλής”, Εμιράτα, επιστροφή στην εφηβεία και τέλος

Αμέσως μετά την αποχώρησή του από τη Γιουβέντους, συμφωνεί να συνεχίσει την καριέρα του στη Χέρκουλες της Ισπανίας. Εκεί πετυχαίνει 12 γκολ σε 31 αγώνες, όντας ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του, όμως δεν καταφέρνει να τη σώσει από τον υποβιβασμό. Ακολουθεί μια μίνι περιπέτεια στα Ηνωμένα Εθνικά Εμιράτα, όπου παίζει μόλις σε τρία παιχνίδια, πριν επιστρέψει στη χώρα που μεγάλωσε.

Η Ρίβερ Πλέιτ μόλις είχε πέσει κατηγορία και τον αποκτά με τον ίδιο να τη βοηθά να ανέβει αμέσως, με 13 τέρματα σε 19 παιχνίδια. Η δεύτερη σεζόν δεν πηγαίνει το ίδιο καλά, αφού υπάρχουν κάποιοι τραυματισμοί που τον αποσυντονίζουν, όμως σε 16 παιχνίδια πετυχαίνει τέσσερα τέρματα. Δίνεται δανεικός στη Νιούελς Όλντ Μπόις όπου πετυχαίνει άλλα 9 τέρματα σε 20 συμμετοχές.

Το τέλος της πολύχρονης καριέρας του έρχεται στην Ινδία όπου με τη φανέλα της Πουν Σίτι, πετυχαίνει δύο τέρματα σε εννιά αγώνες. Πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε την αποχώρησή του για να ενταχθεί στην προπονητική ομάδα της Γιουβέντους.

Εθνική Γαλλίας

Όπως είπαμε στην εισαγωγή, ήταν ο άνθρωπος που έδωσε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο στη χώρα του το 2000, πετυχαίνοντας το χρυσό γκολ στην παράταση του τελικού με την Ιταλία, όμως έξι χρόνια αργότερα στο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα και πάλι στην Ιταλία, ήταν ο μοιραίος που έχασε το πέναλτι στη διαδικασία αυτή, “χαρίζοντας” το τρόπαιο στους Ιταλούς.

Ήταν επίσης μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998 στη Γαλλία. Συνολικά φόρεσε το εθνόσημο 71 φορές, σκοράροντας 34 τέρματα.