Βασίλισσα όπως παλιά

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν κατάφεραν να επιτύχουν τους στόχους τους στην Euroleague την φετινή σεζόν. Ευτυχώς όμως η ΑΕΚ έγινε πάλι βασίλισσα όπως παλιά, αφού πέρασε πρώτα από πολλά κύματα και αμέτρητες περιπέτειες τα τελευταία χρόνια. Μαζί με την ΑΕΚ επέστρεψε και το ελληνικό μπάσκετ εκεί που φαινομενικά του αρμόζει να είναι, στην κορυφή. Έστω και στη δεύτερη από πλευράς δυναμικότητας ευρωπαϊκή διοργάνωση, το “Basketball Champions League”, το μπάσκετ που μας κάνει πάντα περήφανους είναι εδώ.

Για να φτάσει η ΑΕΚ ως το τέλος έπρεπε να γίνουν μερικές σημαντικές αλλαγές το καλοκαίρι. Το ρόστερ της ομάδας δίχως να υπερβάλουμε ξηλώθηκε. Δίχως αμφιβολία οι άνθρωποι που ανέλαβαν την υλοποίηση των μεταγραφών νιώθουν δικαιωμένοι για τις επιλογές τους. Επιλογές οι οποίες βέβαια έγιναν στοχευμένα και μεθοδικά από την αρχή της σεζόν, με αμφότερους στόχους την επιστροφή της ΑΕΚ σε ένα final 4 και ένα ευρωπαϊκό τελικό κατ’ επέκταση.

Οι μεταγραφές:

Το περασμένο καλοκαίρι εντάχθηκαν στην ομάδα εννιά παίχτες. Εξέχουσας σημασίας ήταν η απόκτηση του Μάνι Χάρις. Ο Αμερικανός με θητεία στο NBA με τις φανέλες των Καβαλίερς, Λέικερς και Ντάλας Μάβερικς ήταν το μεγάλο όπλο του Ντράγκαν Σάκοτα τη φετινή σεζόν. Ο Χάρις (17.1 πόντους μ.ο) που έχει πάρει αρκετές φορές στην πλάτη του την ΑΕΚ άργησε να προσαρμοστεί στον τελικό με την Μονακό. Παρ’ όλα αυτά έβαλε πίσω το ένστικτο του σκόρερ που τον συνοδεύει και αρκέστηκε στο να παλεύει για κάθε ριμπάουντ και να βοηθάει αμυντικά τους συμπαίχτες του, μέχρι να ξεκινήσει να σκοράρει στο δεύτερο ημίχρονο. Το καλύτερο παιχνίδι του Χάρις ήταν βεβαίως η εκτός έδρας νίκη-πρόκριση επί της Νίμπουργκ, σκοράροντας 36 πόντους και μοιράζοντας τρεις ασίστ.

Η δεύτερη σημαντικότερη κατά τη γνώμη μου μεταγραφή του καλοκαιριού ήταν ο “αδικημένος” Ντελρόι Τζέιμς. Ο Αμερικανός (8.8 πόντους μ.ο) αποδείχθηκε ένας από τους πιο αθλητικούς forward της διοργάνωσης, χαρίζοντας ουκ ολίγες φορές φάσεις που εντάχθηκαν στο top 5 των αγώνων, ενώ έδινε συχνά ανάσες στον Μαυροειδή από τη θέση 5. Ο Ξανθόπουλος και ο mvp του μεγάλου τελικού Γκρίν αποτελούν άλλες δύο μεταγραφές που μαζί με τους προαναφερθέντες Τζέιμς και Χάρις συνέθεσαν τους τέσσερις από τους πέντε βασικούς του αγώνα. Οι Ξανθόπουλος (2.6 πόντους μ.ο) και Μάικ Γκρίν (11.2 πόντους μ.ο) προσέφεραν ηρεμία στην οργάνωση του παιχνιδιού της ΑΕΚ, εύκολη δημιουργία και εύκολο σκοράρισμα όσον αφορά τον Γκριν.

Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ:

Γνωστό Αεκτζήδικο σύνθημα. Το φώναζαν συχνά χθες. Όσο συχνά το φώναζαν οι Έλληνες οπαδοί στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004. Ακόμα, όσο συχνά το τραγουδούσαν οι Έλληνες στο Βελιγράδι, τη Σαϊτάμα, την Πολωνία το 2009, την Κωνσταντινούπολη φέτος με τους Λιθουανούς. Είναι σίγουρα αγαπητό σύνθημα, συνδεδεμένο ανέκαθεν με τις μεγάλες δόξες των εθνικών μας ομάδων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.

Η ΑΕΚ βασίστηκε για άλλη μια χρονιά στον ελληνικό της κορμό και ως εκ τούτου κάποιοι είχαν την τύχη να ακούσουν από κοντά αυτό το σύνθημα στα Δύο Αοράκια, αγωνιζόμενοι για την Εθνική στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Λαρετζάκης, Μαυροειδής, Σάκοτα και Βασιλόπουλος έπαιξαν με τα γαλανόλευκα, έχοντας μάλιστα σημαντικό ρόλο στην κατάληψη της πρώτης θέσης της εθνικής στα προκριματικά.

Ο Λαρετζάκης πραγματοποίησε φοβερό παιχνίδι στην εκτός έδρας νίκη επί της Μ.Βρετανίας σκοράροντας 22 πόντους, ενώ ο Σάκοτα έκανε την πρώτη του καλή εμφάνιση στον αγώνα της Κρήτης με το Ισραήλ όπου πέτυχε 11 πόντους με 3/4 τρίποντα. Ο Μαυροειδής ήταν ο αφανής ήρωας του συγκεκριμένου ματς καθώς σε 19 λεπτά σκόραρε 10 πόντους και μάζεψε έξι ριμπάουντ. Τι να πει κανείς για τον Βασιλόπουλο όμως; Χάρη στην επιμονή του, το πάθος του και φυσικά τις μπασκετικές του ικανότητες επέστρεψε στην εθνική μετά από πολλά χρόνια και της προσέφερε χρήσιμες λύσεις.

Το ματς της χρονιάς:

Μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά το ματς της χρονιάς για την ΑΕΚ δεν ήταν ούτε ο τελικός με την Μονακό, ούτε ο ημιτελικός με την Μούρθια. Το παιχνίδι της χρονιάς ήταν αυτό με την Νίμπουργκ στην Τσεχία. Οι κιτρινόμαυροι που δέχθηκαν από τους Τσέχους στο Νίκος Γκάλης σχεδόν 100 πόντους, κλήθηκαν να ανατρέψουν τη διαφορά των 10 πόντων, σε ένα ματς ζωής και θανάτου μαζί. Εν τέλει το πάθος των παιχτών του Ντράγκαν Σάκοτα σε συνδυασμό με τους 36 πόντους του Χάρις και το buzzer του Πάντερ έστειλαν την ΑΕΚ στο final 4 της Αθήνας και ένα βίντεο διαφήμιση για τη διοργάνωση στον επίσημο λογαριασμό της FIBA.

Άξιζε η ΑΕΚ να είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης;

Εντελώς καταφατικά ναι. Αποδείχθηκε πως είναι ένα καλοδουλεμένο σύνολο με ξένους πρώτης κλάσης και με έναν αξιοζήλευτο ελληνικό κορμό. Η ΑΕΚ έδειξε από την αρχή της χρονιάς πως είναι μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Παράγοντες όπως το πάθος που τη διακρίνει, οι φοβερές της δυνατότητες στο ένας vs ένας και τα ηγετικά χαρακτηριστικά του αρχηγού της Σάκοτα ήταν αρκετά για το τρίτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο.