Αφιερώματα

Οι «χρυσοί» παίδες του 2005

Debut Team

25.09.2017 | 08:00

Σαν σήμερα πριν από ακριβώς 12 χρόνια η Εθνική Ελλάδος κατακτούσε το 2ο Eurobasket στην ιστορία της. Το Debut.gr «γυρίζει» το χρόνο πίσω και «θυμάται» όλη την πορεία της Ελλάδας στο τουρνουά του Βελιγραδίου αλλά κι εκείνες τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε το Σεπτέμβρη του 2005.

Στις 25 Σεπτέμβρη του 2005 η Εθνική ομάδα «έγραφε» με «χρυσά γράμματα» μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού basket: την κατάκτηση του Eurobasket, που διοργανώθηκε στη Σερβία, νικώντας τη Γερμανία στον τελικό με 78-62. Η πορεία προς το χρυσό δεν ήταν, βέβαια, στρωμένη με «ροδοπέταλα», αλλά δύσβατη και γεμάτη «αγκάθια». Παρ΄όλ΄αυτά, οι παίκτες του Παναγιώτη Γιαννάκη αψήφησαν τα προγνωστικά και τα εμπόδια που βρήκαν μπροστά τους και βρέθηκαν στην κορυφή της Ευρώπης 18 χρόνια μετά τον αντίστοιχο «θρίαμβο» του 1987.

ΕΛΛΑΔΑ – ΓΑΛΛΙΑ 64-50 (16.09.2005)

Στο εναρκτήριο match του ομίλου, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πραγματοποίησε μία μεστή και ουσιαστική εμφάνιση νικώντας τη Γαλλία των Parker και Diaw με 64-50. Στο πρώτο ημίχρονο, η Εθνική εκμεταλλεύτηκε την κάκιστη επιθετική εικόνα των αντιπάλων της και, σε συνδυασμό με τη …σεμιναριακή άμυνά της, περιόρισε τους Γάλλους στους 14 πόντους! Παρά τη μεγάλη επιθετική αστοχία (16/31 βολές και 18/36 δίποντα), οι παίκτες του Γιαννάκη διαχειρίστηκαν έξυπνα τον αγώνα και, έχοντας κορυφαίο το Δημήτρη Διαμαντίδη στο 3^ο δεκάλεπτο, «κατατρόπωσαν» τους Γάλλους. Η αρχή, λοιπόν, έγινε «με το δεξί» στο τουρνουά.

ΕΛΛΑΔΑ – ΣΛΟΒΕΝΙΑ 56-68 (17.09.2005)

Στον επόμενο αγώνα η Εθνική σημείωσε τη μοναδική ήττα της σε ολόκληρο το Eurobasket απέναντι στη Σλοβενία. Σε ένα παιχνίδι, όπου 4.000 Σλοβένοι δημιούργησαν μία πολύ «καυτή» ατμόσφαιρα, η Ελλάδα είχε ελάχιστες επιθετικές «εκλάμψεις», ενώ, ταυτόχρονα, υστέρησε και αμυντικά, μια και δεν κατάφερε να περιορίσει τα επιθετικά “ατού” της Σλοβενίας (Bečirovič, Jurak, Nachbar). Παρά το θετικό 4^ο δεκάλεπτο, το match κρίθηκε στο πολύ κακό 3^ο δεκαλέπτο και η Εθνική οδηγήθηκε στην ήττα με 56-68.

ΕΛΛΑΔΑ – ΒΟΣΝΙΑ ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ 67-50 (18.09.2005)

Στο τρίτο και κρίσιμο παιχνίδι του ομίλου, η Ελλάδα «έπαιζε τα ρέστα της» για την πρόκριση στην επόμενη φάση απέναντι στη Βοσνία. Το match δεν ξεκίνησε καλά για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, καθώς βρέθηκε πίσω στο σκορ με 6-13. Στη συνέχεια, όμως, με μυαλωμένο παιχνίδι και με εξαιρετικό τον Αντώνη Φώτση, η Εθνική έκαμψε τη σθεναρή αντίσταση των Βόσνιων κι επικράτησε δίκαια με 67-50. Πλέον, είχε φτάσει η ώρα των knock-out αγώνων.

ΕΛΛΑΔΑ – ΙΣΡΑΗΛ 67-61 (20.09.2005)

Στο πρώτο παιχνίδι των knock-out, η ομάδα του Γιαννάκη έπρεπε να ξεπεράσει το «εμπόδιο» του αξιόμαχου Ισραήλ. Όπως και στα προηγούμενα matches, έτσι κι εδώ η Εθνική βασίστηκε στην εξαιρετική ομαδική της άμυνα και, σε συνδυασμό με την επιθετική δυστοκία των Ισραηλινών (14 πόντοι σε δύο δεκάλεπτα!), πήρε το προβάδισμα στο ημίχρονο. Παρά τη βελτίωση των Ισραηλινών στο δεύτερο ημίχρονο, η Ελλάδα διατήρησε το προβάδισμα καθ΄όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και, με εξαιρετικούς τους Ζήση και Διαμαντίδη, πήρε τη νίκη με 67-61 και την πρόκριση στους «8».

ΕΛΛΑΔΑ – ΡΩΣΙΑ 66-61 (22.09.2005)

Στην προημιτελική φάση του Eurobasket, η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με τη δυνατή και πάντοτε υπολογίσιμη Ρωσία των Kirilenko, Savrasenko, Holden και Khryapa. H Εθνική δεν ξεκίνησε καθόλου καλά τον αγώνα (13-2 το σκορ ένα λεπτό πριν το τέλος του 1^ου δεκαλέπτου!), όμως βελτιώθηκε αισθητά στο 2^ο δεκάλεπτο. Για 1,5 ημίχρονο οι Ρώσοι είχαν την υπεροχή, όμως κάπου εκεί οι παίκτες του «Δράκου» πήραν την κατάσταση «στα χέρια τους» και, μέχρι το τέλος, διαχειρίστηκαν άψογα το match. Το τελικό score «έγραψε» 66-61 υπέρ της Ελλάδας και η πρόκριση στα ημιτελικά ήταν γεγονός. Κορυφαίοι στο συγκεκριμένο παιχνίδι για την Ελλάδα ήταν οι Ντικούδης, Παπαλουκάς και Χατζηβρέττας.

ΕΛΛΑΔΑ – ΓΑΛΛΙΑ 67-66 (24.09.2005)

Και φτάνουμε αισίως στο match που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στο θυμικό των Ελλήνων: στο συγκλονιστικό ημιτελικό εναντίον (ξανά) της Γαλλίας. Το παιχνίδι ήταν ανταγωνιστικότατο και ψυχοφθόρο μέχρι το φινάλε, μια και η διαφορά στο score δεν ξέφευγε πάνω από 2-3 πόντους για την εκάστοτε πλευρά. Ένα λεπτό και κάτι πριν από τη λήξη, οι Έλληνες παίκτες βρέθηκαν «με την πλάτη στον τοίχο», όταν οι Γάλλοι πήραν προβάδισμα με 51-58. Κι εκεί που όλα φαίνονταν να έχουν κριθεί, ήρθαν, αρχικά, ο Παπαλουκάς και, ακολούθως, ο Διαμαντίδης, με εκείνο το ιστορικό τρίποντο στη λήξη, να «σφραγίσουν» μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία της διοργάνωσης: η επτάψυχη Ελλάδα προκρίθηκε στον τελικό με 67-66! Το αλησμόνητο «Βάλ’το, αγόρι μου!» του Βασίλη Σκουντή ηχεί στα αφτιά των Ελλήνων ακόμη και σήμερα, προκαλώντας ανατριχίλα και θαυμασμό για το τρομερό εκείνο επίτευγμα της ομάδας του Γιαννάκη!

ΕΛΛΑΔΑ – ΓΕΡΜΑΝΙΑ 78-62 (25.09.2005)

Στον τελικό της 25^ης Σεπτέμβρη η Εθνική αντιμετώπισε τη Γερμανία του NBAερ Dirk Nowitzki. Από νωρίς, όμως, η Ελλάδα απέδειξε πως ο αγώνας θα ήταν τελικός μόνο στα «χαρτιά». Έχοντας MVP τον εξαιρετικό Θοδωρή Παπαλουκά, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κυριάρχησε μέσα στο παρκέ και δεν απώλεσε ποτέ το προβάδισμα στο σκορ. Αυτή τη φορά η επίθεση λειτούργησε υποδειγματικά (πρώτη φορά που η Εθνική σκόραρε πάνω από 70 πόντους στο τουρνουά!) και ο φωτεινός πίνακες «έδειξε» στο τέλος 78-62. Τα 12 «παιδιά» του Παναγιώτη Γιαννάκη στέφθηκαν πανάξια και θριαμβευτικά πρωταθλητές Ευρώπης, κάνοντας υπερήφανους όλους τους Έλληνες.

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΝΕΙΑ

Η Εθνική ομάδα του 2005 κατόρθωσε να κερδίσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο όχι επειδή διέθετε αστέρες στο roster της ούτε γιατί έπαιξε θεαματικό basket (άλλωστε είχε μία από τις χειρότερες επιθέσεις στο τουρνουά). Μπόρεσε να το κατακτήσει, διότι διέθετε ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξεως. Τα «χρυσά» παιδιά του «Δράκου» ήξεραν να παίρνουν αποτελέσματα ακόμη και στην πιο κακή αγωνιστική τους μέρα (τρανή απόδειξη: ο αγώνας με τη Ρωσία). Κι αυτό το πετύχαιναν χάρη στην ψυχή, το πάθος και τη στοχοπροσήλωσή τους. Στην ομάδα υπήρχε απόλυτη αφοσίωση στο πλάνο του προπονητή και φοβερή αμυντική πειθαρχία (η καλύτερη άμυνα στη διοργάνωση) που απέδιδε τα αναμενόμενα (η Εθνική δε δέχτηκε πάνω από 70 πόντους σε κανένα παιχνίδι!). Παράλληλα, δεν έλειπαν εκείνοι οι παίκτες-ηγέτες, οι οποίοι θα “έπαιρναν” την ομάδα από το “χέρι” στα δύσκολα: παίκτες με «μυαλό» (βλ. Παπαλουκάς), παίκτες με προσήλωση (βλ. Διαμαντίδης), παίκτες με «ολύμπια ψυχραιμία» (βλ. Ζήσης) και παίκτες-πολυεργαλεία (βλ. Χατζηβρέττας και Φώτσης), όλοι «έβαλαν το λιθαράκι» τους στο «δρόμο» για την επιτυχία.

Αναμφίβολα, η παρακαταθήκη εκείνης της χρονιάς ήταν τεράστια (όπως και εκείνη του 1987). Έκτοτε, όπως είναι λογικό, έχουν αλλάξει πολλά και η πορεία είναι φθίνουσα (η κρίση «έπαιξε» κι εκείνη το ρόλο της). Το ζητούμενο, όμως, από’ δώ και πέρα, δεν είναι ούτε να νοσταλγούμε υπερβολικά το παρελθόν ούτε να απαισιοδοξούμε «για το μέλλον του ελληνικού basket». Πολύ περισσότερο, οφείλουμε να αναστοχαστούμε στο παρόν, να δούμε το τί τελικά αποκομίσαμε από την επιτυχία αυτή (όπως κι από άλλες) και το πώς θα διορθώσουμε τα κακώς κείμενα του ελληνικού basket και, εν γένει, του ελληνικού αθλητισμού· κοντολογίς, να μεριμνήσουμε – επιτέλους – για το πώς θα «πάμε μπροστά». Κι αυτό θα γίνει μόνο με αλλαγή νοοτροπίας, ισχυρή βούληση, οργάνωση, υπευθυνότητα και σοβαρότητα.