Η δική μας Δουνκέρκη

Όσο στραβά ξεκίνησε η προετοιμασία του Ευρωμπάσκετ, τόσο στραβά τελείωσε. Ο Τσόρτσιλ της ελληνικής ομοσπονδίας, Γιώργος Βασιλακόπουλος, αποφάσισε πως η εθνική δεν καίγεται για προπονητή κι έδωσε το χρίσμα τέλη Μαΐου στον Κώστα Μίσσα. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στη διοργάνωση και εν συνεχεία ακολούθησαν μερικές ψιλές ή οποίες ωστόσο ξεπεράστηκαν στα μάτια του κόσμου, χάρη στο χαβαλέ των παικτών μέσω instagram.

Η εθνική έφυγε από τη Φινλανδία ως τέταρτη όμως κακά τα ψέμματα, δεν βρέθηκε στη τετράδα λόγω των πολλών άστοχων βολών. Εκ του ασφαλούς θα πούμε ότι δε θα περνούσαμε τη Σερβία, ωστόσο οι μόλις τρεις νίκες, με τις δύο να είναι απέναντι σε Ισλανδία και Πολωνία, κάνουν τον απολογισμό να είναι στο μείον.

Όλοι περίμεναν στη γωνία για την αποτυχία. Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας άκουσε πολλά(λογικό), ο προπονητής της εθνικής χαρακτηρίστηκε ταβερνιάρης(άδικα) κι ο “Γιάννης μας” προδότης(χωρίς σχόλιο). Κάποιοι πιστεύω μάλιστα παρακαλούσαν για αποκλεισμό από τους ομίλους. Η εθνική είχε όλα τα φόντα για να πάθει τέτοιο στραπάτσο που θα έκανε ακόμα και τους θερμούς της υποστηρικτές να της γυρίσουν την πλάτη με όσα άκουγαν και έβλεπαν στον πρώτο γύρο.

Μετά ήρθε η πρόκριση επί της Λιθουανίας και ξαφνικά γίναμε φαβορί για τη τετράδα. Ο αποκλεισμός στους οχτώ είναι στα μάτια μου αποτυχία. Κι όμως πολλοί θέλησαν να την παρουσιάσουν ως παρ’ ολίγον αποτυχία. Νικήσαμε παιχνίδι νοκ-άουτ άλλωστε, που είχαμε να το κάνουμε από το 2009. Η δική μας Δουνκέρκη είναι αυτή ακριβώς. Μια ήττα που “βαφτίζεται” νίκη για το κοινό καλό.

Ο Γιώργος Πρίντεζης ως άλλος Άλεξ(Χάρι Στάιλς)(στην ιστορία που παρουσίασε ο Κρίστοφερ Νόλαν), θα έμεινε με ανοιχτό το στόμα διαβάζοντας για επιτυχία της εθνικής την οκτάδα, με τον ίδιο να περιμένει απογοητευμένος την κριτική.

Ο Κώστας Παπανικολάου στο ρόλο του Μαρκ Ράιλανς, προσπάθησε να σώσει ό,τι σώνεται σε άμυνα και επίθεση. Ο Νίκος Παππάς στη θέση του Κίλιαν Μέρφι, ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης μπορούσε αλλά ο τραυματισμός του στο χέρι τον άφησε πίσω, ως Τζορτζ.

O Θανάσης ήταν ο Γκίμπσον(Αneurin Βarnard). Προσπαθούσε σα τρελός, έβαλε το κορμί του μπροστά όποτε χρειαζόταν, ήταν καθοριστικός σε αρκετές στιγμές και κάποια στιγμή θεωρήθηκε μέχρι και “προδότης” με τις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι με τη Φινλανδία.

Ο Κώστας Σλούκας “ντύθηκε” Σ-λούκι Λουκ, ωστόσο στη Δουνκέρκη του Νόλαν θα έπαιζε τον πρωταγωνιστή ουσιαστικά, Τόμμυ(Φίον Ουιτέτ). Πάλεψε, έτρεξε, σκόραρε.

Στο ρόλο του Φαρίερ(Τομ Χάρντι) δε θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα από τον Νίκ Καλάθη. Ακόμα κι όταν τελειώσαν τα καύσιμά του, εκείνος συνέχισε να σκοράρει, να μοιράζει, να διεκδικεί το ματς.

Στη Δουνκέρκη σώθηκαν 330 χιλιάδες στρατιώτες, με τους Άγγλους να κάνουν υποχώρηση ώστε να κερδίσουν τις επόμενες μάχες. Στη Κωνσταντινούπολη σώθηκαν σίγουρα λιγότεροι, αλλά ας ελπίσουμε πως μαζί με κάποιους ακόμα, θα κερδίσουν μία από τις τόσες σημαντικές μάχες που έρχονται. Η ιστορία έχει αποδείξει άλλωστε πως συνήθως μετά από τόσες συνεχόμενες αποτυχίες, η εθνική επιστρέφει ακόμα πιο γερή. Και πιστεύω πως θα είναι είτε με Γιάννη, είτε χωρίς.

Υ.Γ1: O Γιάννης Μπορούσης αφήνει την εθνική και του εύχομαι ειλικρινά να περάσει τα τελευταία του χρόνια στο μπάσκετ όπως επιθυμεί. Το θέμα για την εθνική πλέον είναι να έχει υγιείς και συνεχώς τους Παπαγιάννη και Κουφό στις επόμενες διοργανώσεις. Δεν ξέρω αν θα είναι εύκολο αλλά νομίζω είναι επιτακτικό, καθώς δε φαίνεται να υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες λύσεις στη θέση του ψηλού.

Υ.Γ2: Δείτε τη Δουνκέρκη του Νόλαν…