Μια υποτιμημένη ιδιοφυΐα

Έχει κατηγορηθεί για “τσιγκούνης” αλλά και ότι σκορπάει λεφτά δεξιά κι αριστερά. Ναι…Ο Μαρότα είναι ένας άνθρωπος που έχει πολλούς να περιμένουν στη γωνία για μια πιθανή αποτυχία, έχει λίγους υποστηρικτές και αρκετούς που πάνε σύμφωνα με το “ρεύμα”.

Πήγε στη Γιουβέντους το 2010, όταν ο Ανιέλι ανέλαβε να αναγεννήσει την ομάδα των προγόνων του, μαζί με τους Παρατίτσι και Ντελνέρι, αποχωρώντας και οι τρεις τους από τη Σαμπντόρια και το πλάνο που είχαν ξεκινήσει το 2004 και ήταν άκρως επιτυχημένο αφού μόλις είχαν κατακτήσει τη τέταρτη θέση του πρωταθλήματος και την είσοδο στα πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά.

Οι πρώτες κινήσεις του Μαρότα έκαναν όλους στη Γιουβέντους να τον δουν με κακό μάτι. Πούλησε τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της ομάδας για την προηγούμενη σεζόν(Ντιέγκο) και δεν ανανέωσε το συμβόλαιο στον πρώτο ξένο σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, Νταβίντ Τρεζεγκέ.

Η Γιουβέντους τερμάτισε έβδομη για δεύτερη σερί χρονιά και ευτυχώς για την ίδια, ο μόνος που την πλήρωσε ήταν ο Ντελνέρι, με τον Αντόνιο Κόντε να έρχεται στη θέση του.

Η συνέχεια είναι περισσότερο γνωστή…Ο Κόντε οδήγησε τη Γιουβέντους σε τρία σερί πρωταθλήματα, μάλωσε με τους πάντες για τις μεταγραφές που δεν γίνονταν, ο Αλέγκρι τον αντικατέστησε στα μέσα του Αυγούστου και η Γιουβέντους μετρά άλλα τρία πρωταθλήματα, δύο από αυτά με νταμπλ και δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο Μαρότα κατάφερε σε εφτά χρόνια να κάνει τη Γιουβέντους ξανά ένα από τα πέντε μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου και ο στόχος είναι φυσικά η κορυφή. Για κάθε επιτυχία του ωστόσο, οι haters έχουν και μία αποτυχία να του προσάψουν. Μπορεί να έφερε ελεύθερο τον Πίρλο, όμως δε χειρίστηκε σωστά το θέμα Ντελ Πιέρο. Έφερε ελεύθερο τον Πογκμπά και με λίγα εκατομμύρια τον Βιντάλ συνθέτοντας ένα φοβερό κέντρο, όμως δεν έδωσε στον Κόντε όσα ζητούσε.

Κατηγορείται ότι δε δίνει αρκετά χρήματα για την ενίσχυση της ομάδας του, τη στιγμή που μόλις πέρσι έδωσε 94 εκατομμύρια για να “κλέψει” τον Ιγκουαΐν από τη Νάπολι, 35 για τον “μαέστρο” της Ρόμα, Πιάνιτς και πρόπερσι 45 για το “διαμάντι” του πρωταθλήματος και πρώτο όνομα της Γιούβε πλέον, Πάουλο Ντιμπάλα.

Ο Μαρότα είναι ξεκάθαρο πως ψάχνει ευκαιρίες από τα ξένα κλαμπ και ρίχνει χρήμα στην Ιταλία θέλοντας να ενισχύσει τη Γιουβέντους τη στιγμή που συγχρόνως ανοίγει πληγές στους αντιπάλους.

Πολλοί βιάστηκαν να πουν πως η Μίλαν φέτος “έκλεψε” τον Μπονούτσι από τους “μπιανκονέρι”. Ο Μαρότα το ερμηνεύει μέσα του ως 40 εκατομμύρια κέρδος. Έτσι λειτουργεί. Χωρίς καθόλου συναίσθημα και βλέποντας τη Γιουβέντους ως επιχείρηση. Ποιος μπορεί να του πει ότι κάνει άσχημα τη δουλειά του;

Μπορεί να δει τη χρηματιστηριακή αξία του κάθε ποδοσφαιριστή πριν οι ομάδες τους του θέσουν τιμή. Τον Ιανουάριο του 2016, μιλούσε με τη Βαλένθια για την απόκτηση του Αντρέ Γκόμες. Η Βαλένθια ήθελε 35 ακατέβατα, ο Μαρότα δεν ανέβαινε πέρα από τα 20. Η Μπαρτσελόνα τον απέκτησε έξι μήνες μετά με 45…Και έχει και καλύτερο. Ο Μαρότα περιμένει στη γωνία να τον πάρει πλέον από τη Βαρκελώνη είτε ως δανεικό είτε με μια τιμή γύρω στα 20. Όσα ήθελε να δώσει και πριν ενάμιση χρόνο δηλαδή, παρά το γεγονός πως οι “μπλαουγκράνα” ανέβασαν στα ύψη τη τιμή. Δεν πιστεύω άλλωστε να υπάρχει άνθρωπος στη Μπαρτσελόνα που θα πει ότι σωστά δόθηκαν τόσα χρήματα για τον Πορτογάλο.

Φέτος, “κούρασε” πολλούς με τις περιπτώσεις Κεϊτά-Σικ, οι οποίοι τελικά πήγαν σε Μονακό και Ρόμα αντίστοιχα, με τα εκατομμύρια που ήθελαν εξ αρχής οι ομάδες τους. Ο Μαρότα δεν ξεπερνά ποτέ τη τιμή που έχει στο μυαλό του. Από πέρσι ήξερε πως ο Ματουϊντί αξίζει γύρω στα 20. Η Παρί ήθελε 30. Φέτος τον έδωσε με 18.

Την ίδια στιγμή πήρε τον Μπερναρντέσκι με 40 χωρίς να το πολυσκεφτεί…Ή μάλλον χωρίς να φαίνεται να το πολυσκέφτεται. Γιατί μέσα του μπορεί να δούλευε αυτό το deal από πέρσι.

Χαρακτηριστικά, φέτος πούλησε με 17 εκατομμύρια τον Λεμινά στη Σαουθάμπτον και με τρία εκατομμύρια νοίκι τον Ρινκόν στη Τορίνο. 20 εκατομμύρια για δύο μέσους που δεν θα έπαιζαν φέτος. Πήρε με 18 τον Ματουϊντί και 10 ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Μπόκα, τον Μπέτανκουρ. Έδωσε με 42 τον Μπονούτσι και τον αντικατέστησε με τον παγκόσμιο πρωταθλητή, Χέβεντες, για τον οποίο έδωσε τρία εκατομμύρια ως δανεικό. Πήρε 16 για τον Τζάτζα που δεν υπολογιζόταν, εφτάμιση για τον νεαρό στόπερ Ρομάνια, εφτά για τον 20χρονο Κασάτα και έξι για τον δεύτερο τερματοφύλακα, Νέτο.

Πήρε με 11 τον Σέζνι που θα γίνει βασικός λογικά την επόμενη χρονιά με το ποδοσφαιρικό τέλος του Μπουφόν, αγόρασε με 40 τον Μπερναντέσκι και με έξι τον δανεισμό του Ντάγκλας Κόστα από τη Μπάγερν. Τέλος, με 12 πήρε τον Ντε Σίλιο από τη Μίλαν, ο οποίος εκτός από το ότι θα ενισχύσει το ιταλικό στοιχείο στην ομάδα, είναι ένα καλό back-up για δεξιά.

Σύνολο; 100 εκατομμύρια έξοδα, 98 τα έσοδα. Ναι, έχασε τον καλύτερο αμυντικό της ομάδας από το ρόστερ, ωστόσο πρόσθεσε κι άλλο βάθος στην επίθεση, ενώ δε διακρίνεις κάποιο κενό στο ρόστερ.

Ο Αντρέα Ανιέλι έχει ξεκαθαρίσει πως όποια στιγμή θέλει μπορεί να ανοίξει το πορτοφόλι του και να αγοράσει όποιον ποδοσφαιριστή θέλει για τους “μπιανκονέρι”. Το θέμα είναι ότι θέλει να βλέπει τη Γιουβέντους να ζει από τα δικά της έσοδα…Και δεν υπάρχει κανείς καλύτερος από τον Τζουζέπε Μαρότα για να το υποστηρίξει αυτό.