Πρώτα γίνε ηγέτης στη χώρα σου…

Για να μην παρεξηγηθώ πριν καν ξεκινήσω το κείμενο. Δε συγκρίνω κανένα Νίνη με κανένα Τουράν. Επέλεξα αυτούς τους δύο ποδοσφαιριστές κυρίως επειδή αυτό εδώ το κείμενο γράφεται στα ελληνικά. Αν το έγραφα στα γαλλικά θα έλεγα για τη σχέση των Σανόγκο και Λεβαντόφσκι. Πάμε παρακάτω και θα καταλάβετε.

Αναλύω το συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό μου, από τη μέρα που ο Σωτήρης Νίνης αποχώρησε από τον Παναθηναϊκό το 2012 με προορισμό την Πάρμα στην οποία έμεινε για δύο χρόνια κάνοντας 14 συμμετοχές από τις οποίες οι 8 σαν αλλαγή και οι δύο από τις υπόλοιπες ήταν σε αγώνα Κυπέλλου. Ο Νίνης αποτελούσε το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας μας. Έκανε το ντεμπούτο του στα 16 του χρόνια, συγκρίθηκε με μεγάλα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και…αυτό. Κάπου χάθηκε στη μετάφραση, μερικοί τραυματισμοί τον άφησαν πίσω και οι πολλές αλλαγές προπονητών δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν αφού ούτε ο ίδιος ήξερε σε τι θέση παίζει. Ξεκίνησε δεξί εξτρέμ, έγινε δεκάρι, κάποιοι τον έβαλαν αριστερά όταν ήρθε στη μόδα ο εξτρέμ να συγκλίνει και να γίνεται εσωτερικός επιθετικός, μέχρι και “οχτάρι” τον είδαμε να προσπαθεί να βγάλει τις κάθετες πάσες που όλοι έλεγαν ότι έχει στο ρεπερτόριό του.

Όντως…Ο Νίνης είχε την κάθετη πάσα. Είχε και την έκρηξη όταν έπαιζε στα δεξιά. Είχε το τελείωμα και είχε και το θράσος να αντέξει την πίεση. Τι δεν είχε; Δεν είχε την ηγετική ικανότητα να πάρει μια ομάδα στις πλάτες του. Αυτό το αντιμετωπίζει κάποιος στα 22 με 24 χρόνια του. Αν δεν το αποκτήσει εκείνη τη στιγμή που πρέπει, τότε το έχασε το παιχνίδι. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Νίνης πήγε κάπου που δεν ήξερε αν παίζει, δεν ήξερε αν ανταπεξέλθει, δεν ήξερε καν τη γλώσσα. Το αποτέλεσμα; Γύρισε δανεικός στον ΠΑΟΚ, επέστρεψε στον Παναθηναϊκό όπου άκουσε μέχρι και να τον γιουχάρουν και από τον Ιανουάριο του 16′ πήγε στο Βέλγιο και τη Σαρλερουά όπου έμεινε ελεύθερος ακριβώς ένα χρόνο μετά για να πάει στη Μαλίν και να μετρήσει μία συμμετοχή αυτό το τελευταίο εξάμηνο.

Από την άλλη έχουμε στη γείτονα χώρα τον Αρντά Τουράν. Το μεγαλύτερο ταλέντο της χώρας όπου έκανε το ντεμπούτο του στα 17 του χρόνια στη Γαλατασαράι. Τρία χρόνια μεγαλύτερος του Νίνη. Έμεινε μέχρι τα 24 του εκεί κι έγινε ο νεότερος ποδοσφαιριστής που φόρεσε το περιβραχιόνιο της ομάδας του. Έφτασε τις 130 συμμετοχές, έχοντας 29 τέρματα. Χωρίς αναλύσεις και στατιστικά, έγινε ο ηγέτης της ομάδας του. Στα 24 ήταν η ώρα να δοκιμάσει τη τύχη του, η οποία ήταν προδιαγεγραμμένη. Στην Ατλέτικο έγινε αμέσως βασικός, κατέκτησε το πρωτάθλημα και πήρε μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα. Σήμερα τον βλέπουμε στην παραλία με “μπυροκοιλιά”, ωστόσο αν κοιτάξουμε πίσω βλέπουμε μία 100% επιτυχημένη πορεία, όσο κι αν δεν ταίριαξε στη Βαρκελώνη.

Προσοχή! Δεν κάνω “πόλεμο” στον ποδοσφαιριστή ούτε στον άνθρωπο Νίνη. Ούτε θέλω να τον μειώσω. Απλά αποτυπώνω τα γεγονότα. Ανάμεσα σε αυτή την άτυπη σύγκριση, φυσικά υπάρχει κι η ατυχία για έναν από τους δύο. Ωστόσο οι επιλογές του καθένα πρέπει να έρχονται μετά από σκέψη.

Όλο αυτό το κείμενο γίνεται για αυτούς που λένε “ας φύγει το παιδί από το κωλοπρωτάθλημά μας, να πάει στο εξωτερικό να βρει την υγειά του”. Ξέρετε ποιοι βρήκαν στο εξωτερικό την υγειά τους; Ο Γιώργος Καραγκούνης που όσο κι αν δεν έπαιξε στην Ιταλία και την Ίντερ στα 26 του, πήγε στην Μπενφίκα δύο χρόνια μετά και έγινε βασικό μέλος της ομάδας. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης που έφυγε στα 24 του για τη Λέστερ. Ο Γιώργος Δώνης που πήγε στη Μπλάκμπερν στα 26 του. Ο Νίκος Νταμπίζας στη Νιούκαστλ στα 23 του. Ο Ζήσης Βρύζας στα 26 του στη Περούτζια. Ακόμα και τη σημερινή εποχή. Ο Κώστας Μανωλάς έφυγε στα 23 του για τη Ρόμα, έχοντας παίξει πέντε γεμάτες σεζόν με ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Ο Κώστας Μήτρογλου που δόθηκε παντού δανεικός μέχρι να στεριώσει στον Ολυμπιακό, να πάει στην Αγγλία, να μην ταιριάξει, να επιστρέψει και να φύγει στη Μπενφίκα όπου έχει γίνει σύνθημα στα χείλη των φίλων των “αετών”. Και η λίστα πάει κι άλλο…

Αντικαθιστώντας το όνομα του Νίνη μπορείτε να βάλετε πολλά άλλα. Για παράδειγμα του Γιάννη Φετφατζίδη που έφυγε στα 21 του για τη Τζένοα και παίζει τώρα στη Σαουδική Αραβία.

Αν δεν θέλετε να βάλουμε Έλληνες, μπορείτε να βάλετε ξένους ποδοσφαιριστές. Θα βρείτε σίγουρα και εξαιρέσεις(όπως θα βρείτε και με Έλληνες), οι οποίες ωστόσο επιβεβαιώνουν το συγκεκριμένο κανόνα. Για αυτό πριν προλάβετε να στείλετε από το σπίτι σας τον Ρέτσο(και κάθε Ρέτσο) στη Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ για να…βρει την υγειά του, αφήστε πρώτα να γίνει ηγέτης εδώ, να χαιρόμαστε που τον έχουμε, να τον δούμε ηγέτη και μετά ας ανοίξει η πόρτα για το εξωτερικό.