Οι τέσσερις ομάδες που θα βρεθούν στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ έχουν ένα ξεκάθαρο κοινό μεταξύ τους. Κάτι απίστευτους πλάγιους οπισθοφύλακες.

Χθες βράδυ μάθαμε τους τέσσερις διεκδικητές του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ και αύριο περιμένουμε την κλήρωση για να αρχίσουμε τις προβλέψεις. Η κάτοχος του τροπαίου, Ρεάλ Μαδρίτης, δίνεται ξεκάθαρο φαβορί, με τη Γιουβέντους να ακολουθεί, ενώ η Μονακό παρά το γεγονός πως έχει δύο καθαρές προκρίσεις θεωρείται ακόμα από τους bookmakers η πιο “ανίκανη” από τις υπόλοιπες.

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να ξεγράψει την Ατλέτικο των δύο τελικών στα τρία τελευταία χρόνια, ενώ είναι και η ομάδα με τις λιγότερες αλλαγές σε σχέση με τις υπόλοιπες στο ρόστερ της αλλά και την τακτική της. Ας αφήσουμε όμως αυτές τις συγκρίσεις για αύριο. Σήμερα έχω σκοπό να γράψω για το φαινόμενο των μπακ που πραγματικά δε θυμάμαι άλλη φορά να έχουν τόσο μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι των ομάδων τους.

Επίσης δε θυμάμαι άλλη φορά, ποδοσφαιριστής να πετυχαίνει τρία τέρματα σε αγώνα(Ρονάλντο) και οι στατιστικές υπηρεσίες να δείχνουν πως καλύτερος παίκτης του γηπέδου ήταν άλλος(Μαρτσέλο). Πάμε να τα δούμε αναλυτικά όμως.

Ρεάλ Μαδρίτης

Νομίζω ότι η παραπάνω πρόταση δίνει να καταλάβετε που το πηγαίνω. Ο Μαρτσέλο είναι όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, ο καλύτερος αριστερός μπακ στον πλανήτη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ο Βραζιλιάνος έχει μεγαλύτερη επιρροή ακόμα και από τον Ρομπέρτο Κάρλος στο παιχνίδι της ομάδας του. Δεν είναι λίγο αυτό. Η κούρσα που κάνει στο 3-2 είναι highlight μιας απίστευτης εμφάνισης κόντρα σε μία ομάδα που φημίζεται για τα άκρα της. Δεν είναι λίγο άλλωστε να χεις να μαρκάρεις τον Ρόμπεν και παρόλα αυτά να είσαι τόσο καλός και επιθετικά.

Από την άλλη πλευρά, ο Καρβαχάλ δε θα πάρει ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Ίσως γιατί είναι Ισπανός, που δεν κάνει tweet για αντίπαλες ομάδες, δε σκοράρει τόσο συχνά, όμως έχει τρεις παραπάνω ασίστ από τον συμπαίκτη του στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση φέτος. Δεν είναι βιρτουόζος, δε θα υπερβάλλει, όμως θα είναι εκεί. Και στα 120 λεπτά ήταν αψεγάδιαστος. Έκλεψε μπάλες, δημιούργησε φάσεις και αμυντικά δεν είχε κανένα πρόβλημα.

Αντίθετα, η Μπάγερν είχε τεράστιο πρόβλημα. Ο Λαμ έχει καταλάβει εδώ και καιρό ότι δεν μπορεί να συνεισφέρει τα ίδια με πριν λίγα χρόνια και φέτος ανακοίνωσε πως είναι η τελευταία του σεζόν. Ο Αλάμπα από την άλλη μοιάζει με έναν ποδοσφαιριστή που μόνο ως υπερεκτιμημένο μπορώ να τον χαρακτηρίσω. Μέτριος αμυντικά, μέτριος και επιθετικά τα τελευταία δύο χρόνια. Ο περσινός του τραυματισμός μάλλον έχει παίξει μεγάλο ρόλο, για έναν ποδοσφαιριστή που τις χρονιές 2013, 14, 15 ήταν στην κορυφαία ενδεκάδα της ΟΥΕΦΑ.

Γιουβέντους

Το πρώτο παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα είναι να το δίνεις για σεμινάριο σε νεαρούς μπακ. Άλεξ Σάντρο και Ντάνι Άλβες όχι μόνο δεν επέτρεψαν σε Μέσι και Νεϊμάρ να δημιουργήσουν ρίγματα, αλλά τους έκαναν να μπαίνουν προς το κέντρο για να ζητάνε μπάλα. Και προσέξτε. Δε μιλάμε για δύο απλούς ποδοσφαιριστές. Μιλάμε για τους δύο από τους πέντε καλύτερους στον πλανήτη. Οι δύο μπακ της “Μεγάλης Κυρίας” είχαν στα μάτια μου όσο μεγάλη συνεισφορά είχαν κι οι δύο κεντρικοί αμυντικοί, Μπονούτσι-Κιελίνι.

Ο πρώην μπακ της Πόρτο αποτελεί την ακριβότερη μεταγραφή αμυντικού στην ιστορία της Γιουβέντους και φαίνεται πως το αξίζει. Ατέλειωτο τρέξιμο, συνεχές πρέσινγκ, και φανταστικό overlap. Από την άλλη ο συμπατριώτης του, αποκτήθηκε ως ελεύθερος! Πόσο λάθος και πόσο έλειψε από τη Μπαρτσελόνα δεν περιμέναμε τα δύο αυτά παιχνίδια για να το καταλάβουμε. Φέτος έχει δύο γκολ και δύο ασίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μπορεί να μην ανεβαίνει στην επίθεση τόσο συχνά αλλά σε αυτό παίζει ρόλο και η ηλικία του αλλά και η ομάδα στην οποία επέλεξε να πάει. Τέλεια επιλογή και για τους δύο.

Από την άλλη, η Μπαρτσελόνα είχε ξεκάθαρο ντεσαβαντάζ στις συγκεκριμένες θέσεις. Μπορεί να αγωνίζεται τον τελευταίο χρόνο με τρεις πίσω, όμως Σέρζι Ρομπέρτο και Ματιέ/Ουμτιτί που χρησιμοποιήθηκαν στα αριστερά στο πρώτο παιχνίδι δεν βοήθησαν σε τίποτα. Όχι ότι στο δεύτερο υπήρξε καμια διαφορά αφού ο Άλμπα είναι ντεφορμέ καιρό τώρα, με συνεχόμενους τραυματισμούς.

Ατλέτικο Μαδρίτης

Η ομάδα που δεν έχει θέμα να ψάξει για πλάγιους οπισθοφύλακες. Όσο είναι καλά οι Λουίς-Χουανφράν δεν έχει λόγο να ψάξει για άλλους. Αμφότεροι κάνουν τον παραπάνω ποδοσφαιριστή στην επίθεση ενώ αμυντικά είναι το λιγότερο άρτιοι. Φοβερά πνευμόνια, σταθερότητα στις εμφανίσεις τους και χρόνια τώρα η ενδεκάδα ξεκινάει από αυτούς.

Σε αντίθεση με τον Αλάμπα που ανέφερα νωρίτερα, οι δυο τους είναι το άκρως αντίθετο. Υποτιμημένοι, που δε σου γεμίζουν το μάτι, που δε θα τραβήξουν τα φλας της δημοσιότητας και δε θα ψηφιστούν ποτέ ως οι καλύτεροι. Παραμένουν ωστόσο το ίδιο καλοί με πριν τρία χρόνια όταν και τους πρωτοέμαθε ο κόσμος του ποδοσφαίρου.

Η Λέστερ είχε επίσης δύο αδικημένους ποδοσφαιριστές όμως υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά ποιότητας. Ο Φουξ έχει μεγαλώσει, ο Σίμπσον δεν είναι ποδοσφαιριστής που ανήκει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, όμως αφμότεροι ήταν τίμιοι, προσφέροντας κυρίως αμυντικά.

Μονακό

Εδώ παρατηρούμε το φαινόμενο της επιρροής των μπακ λίγο λιγότερο από ότι στη Ρεάλ, που είναι τεράστια. Μεντί και Σιντιμπέ έκαναν δύο απίστευτα παιχνίδια με τη Σίτι, με τον πρώτο να χάνει το πρώτο ματς με τη Ντόρμτουντ λόγω καρτών και τον δεύτερο να χάνει και τα δύο λόγω τραυματισμού. Ο Αλμανί Τουρέ που αντικατέστησε στα δεξιά τον Σιντιμπέ, δεν τα πήγε άσχημα, ενώ ο Ράτζι στο εκτός έδρας ήταν τουλάχιστον κακός. Παρ΄αυτα, οι δύο βασικοί του Ζαρντίμ είναι ποδοσφαιριστές που θα απασχολήσουν πολλές ομάδες στο μέλλον.

Το άκρως αντίθετο με την προβληματική Ντόρτμουντ. Προσωπικά δε βλέπω κάποιο τεράστιο κενό στο κέντρο της άμυνας αλλά σε αυτό των μπακ. Πίστσεκ και Σμέλτσερ έχουν μεγαλώσει και δεν μπορούν να ακολουθήσουν το γρήγορο ρυθμό. Ο Γκερέιρο αναμένεται να πάρει τη θέση του Γερμανού στα αριστερά, όμως στα δεξιά παραμένει μεγάλο πρόβλημα αφού Ντούρμ και Γκίντερ δεν είναι μπακ κατά πρώτον και κατα δεύτερον δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κορυφαίο επίπεδο.

Συμπερασματικά

Δε θυμάμαι ξανά τόσο μεγάλη επιρροή από τους πλάγιους οπισθοφύλακες σε αυτή τη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Συνήθως οι επιθετικοί παίρνουν την κατάσταση πάνω τους, όμως με εξαίρεση τους Ρονάλντο, Ντιμπάλα, Εμπαπέ, δεν είδαμε κάποια εμφάνιση που να έχουμε να διηγούμαστε στο μέλλον. Αντίθετα, οι εμφανίσεις των Μαρτσέλο, Καρβαχάλ, Σάντρο, Άλβες και των δύο στάνταρ της Ατλέτικο, ήταν κορυφαίες και βοήθησαν παραπάνω από ότι φαίνεται τις ομάδες τους.