Nico Rosberg: When One Is Enough

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο αποτέλεσε η απρόσμενη, σχεδόν παράξενη αποχώρηση του Nico Rosberg από την ενεργό δράση,ελάχιστες μέρες μετά την κατάκτηση του πρώτου, και μοναδικού όπως έμελλε πρωταθλήματος του. Είναι ο πρώτος που εγκαταλείπει αφότου στεφθεί πρωταθλητής. Το πιο κοντινό που μπορούμε να κατονομάσουμε είναι περιπτώσεις οδηγών σαν τους James Hunt και Jacques Villeneuve, οι οποίοι συνέχισαν να τρέχουν(αφότου έγιναν πρωταθλητές) , χωρίς όμως κανένα  ενδιαφέρον για περισσότερες διακρίσεις.

Ποιος είναι; Ο Nico Erik Rosberg, όπως είναι και το πλήρες όνομα του, γεννήθηκε τις 27 Ιουνίου του 1985 στην Γερμανία. Είναι γιός του Φιλανδού  παγκόσμιου πρωταθλητή του 1982, Keke Rosberg. Ο Nico έχει χρησιμοποιήσει αμφότερες τις εθνικότητες του κατά την 25ετή του αγωνιστική καριέρα, αν και στην Formula 1 εμφανίστηκε αποκλειστικά με την Γερμανική. Ξεκίνησε στα 6 του κάνοντας καρτ, και το 2000 έγινε team mate με τον (όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια μεγαλύτερο αντίπαλο του) Lewis Hamilton. Η πορεία του από εκεί και έπειτα ήταν ανοδική. Κέρδισε το 2002 την Γερμανική Formula BMW , και το 2005 το πρωτάθλημα GP2, μια κατηγορία κάτω από την F1. Όλα αυτά πριν τελικά υπογράψει συμβόλαιο με την Williams και εισέλθει στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Οι προσδοκίες για τον Nico ήταν μεγάλες. Και όχι άδικα. Με έναν απόλυτα επιτυχημένο πατέρα και μάλιστα παγκόσμιο πρωταθλητή, έχεις μια επιπλέον αποστολή να φέρεις εις πέρας : να συνεχίσεις την νικητήρια πορεία με την οποία είναι συνυφασμένη η οικογένεια σου. Παράλληλα, επιδιώκεις να ξεπεράσεις τα όποια επιτεύματα έχουν προηγηθεί, χαράζοντας μια δικιά σου πορεία. Ο Nico γνώριζε πως ο κόσμος περίμενε πολλά από εκείνον – εσκεμμένα κατά την γνώμη μου- λόγω της σύνδεσης με τον πατερά του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κάνει ένα απόλυτο πετυχημένο ντεμπούτο με μια Williams που ουσιαστικά απείχε από τον…καλό της «εαυτό».

Ξεκινά τον πρώτο αγώνα της σεζόν (Bahrain) από την 12^η θέση, κάνει λάθος το οποίο χρήζει υποχρεωτική την επίσκεψη του στα pits, κάτι που τον ρίχνει στην τελευταία θέση, 60 δευτερόλεπτα πίσω από τον προτελευταίο της κατάταξης ! Τότε ξεκινάει μια μανιασμένη επίθεση, κάνει τον ταχύτερο γύρο αγώνα, και τερματίζει τελικά στην 7^η θέση. Και όλα αυτά με ένα πολύ κακό μονοθέσιο. Παρόλες τις ατυχίες και την αναξιοπιστία των μονοθέσιων της Williams, το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο, και έχει αρχίσει να διαφαίνεται πως η Williams είναι «λίγη» για τον ίδιο, με την Mercedes να του κάνει πρόταση για την σεζόν του 2010, πλάι στον….γερόλυκο Michael Schumacher που μόλις έχει επιστρέψει στην ενεργό δράση.

Ο Rosberg βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην επιτυχία. Εξαρτάται βέβαια και πως την ορίζει κανείς, σωστά; Και μόνο που είχε για team mate του τον Michael Schumacher, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ευλογία. Δίπλα του, εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο, και μαζί με την σταδιακή άνοδο της ομάδας, έφτασε το 2012 να κατακτήσει την πρώτη του νίκη στην πίστα της Σανγκάης. Περίμενε για αυτήν την στιγμή 7 σεζόν. Όχι και λίγο. Ο Nico, αν και δεν είχε κάποιον εύκολο για team mate, κέρδισε κατά κράτος τον Schumacher τις 3 χρονιές που ήταν ομόσταυλοι, τόσο σε επίπεδο τελικής βαθμολογίας, όσο και σε κατατακτήριων, όπου επικράτησε σε 41 από τους 58 αγώνες. Οι αριθμοί βέβαια δεν λένε πάντα την…αλήθεια, μα αποτελούν μια καλή βάση συζήτησης.

Οι επόμενες χρονιές  τον βρίσκουν team mate με έναν παλιό του γνώριμο, τον Lewis Hamilton, ο οποίος ουσιαστικά γίνεται και ο σταρ της ομάδας, το “big name”. Δεν ήταν μια μη γνώριμη κατάσταση για τον χαμηλών τόνων Nico. Και με τον Schumacher, το ίδιο συνέβαινε. Τώρα όμως είχε να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που αποδείχθηκε πιο σκληρός και γρήγορος από ότι ο Schumacher(φυσιολογικά) στα «γεράματα» , με ένα μονοθέσιο που -επιτέλους- ήταν πρωταγωνιστής. Ο Rosberg χάνει 3 σερί χρονιές από τον Hamilton, με τον τελευταίο μάλιστα τις χρονιές 2014 και 2015 να στέφεται πρωταθλητής. Το 2016, ανατρέπει την εις βάρος του κατάσταση, κατακτώντας εκείνος το πρωτάθλημα. Και τέλος. Εγκαταλείπει την ενεργό δράση -μόλις- στα 31 του χρόνια.

Περιληπτικά η καριέρα του Nico είναι αυτή που γράφτηκε παραπάνω. Δεν ήταν ο οδηγός που προσέφερε άφθονο θέαμα. Ούτε εκείνος που θα φανάτιζε τον φίλαθλο Γερμανό. Ήταν ο τύπος πιλότου που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ως το «καλό παιδί» , το ήσυχο, το όποιο στην πραγματικότητα με την εργατικότητα του, ξεπέρασε το ταλέντο του. Διότι κακά τα ψέματα, για να διακριθείς στην F1 δεν είσαι τυχαίος. Έχεις ταλέντο. Όμως σε περιπτώσεις σαν του Nico, ο οποίος δεν είχε αυτό που θα λέγαμε «στόφα» πρωταθλητή, αυτό που τον οδήγησε στην επιτυχία ήταν η σκληρή δουλειά. Ήξερε και ο ίδιος πως για να κερδίσει αντιπάλους σαν τον Hamilton, έπρεπε να δουλέψει πιο σκληρά από εκείνους. Να στερηθεί περισσότερα, να προπονηθεί πιο πολύ. Και το έκανε.

Αυτό που πραγματικά ήθελε δεν ήταν το πρωτάθλημα αυτό καθ’ αυτό. Ήταν η επιβεβαίωση, με κάθε τρόπο, ότι μπορεί και ο ίδιος να πετύχει στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν τον ένοιαξε να μείνει μια ακόμη χρονιά ώστε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Διότι ακριβώς ο Rosberg, το μόνο που ήθελε ήταν να αποδείξει ότι μπορεί και εκείνος. Ακόμη και αν ήταν πιο αργός. Ακόμη και αν ήταν λιγότερο θεαματικός από άλλους. Ακόμη και αν σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν καν σταθερός.

Αυτό που τον έκανε πρωταθλητή ήταν η ουσιαστικότητα των αποφάσεων και των κινήσεων του. Κατέκτησε τον τίτλο εκμεταλλευόμενος το μάλλον«πέρα βρέχει» ξεκίνημα του Hamilton στο περσινό πρωτάθλημα, κάνοντας 4 σερί νίκες. Έκανε και άλλο ένα σερί 3 νικών στα μέσα του πρωταθλήματος(κατέκτησε άλλες 2 συνολικά), και ύστερα έκανε συντήρηση. Δεν πίεσε όπου δεν έπρεπε. Πήρε το πρωτάθλημα με νίκη λιγότερη. Δεν θα μπω στο σκεπτικό αν το άξιζε- δεν το άξιζε. Αυτό θα το κρίνει η ιστορία…

Τι ξέχασα να αναφέρω..; Το ψυχολογικό κομμάτι. Ο Nico, κατά την συνεργασία  του με τον Lewis, στην πραγματικότητα υπέφερε. Και υπέφερε όχι μόνο λόγω των όσων ακούγονταν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά πολύ περισσότερο επειδή πολύ απλά, έχανε. Το να ακούς μια προβληματική κατάσταση, κάτι το οποίο δεν είναι υπέρ σου, σίγουρα σε «χαλάει» , αλλά αυτό που πονάει περισσότερο είναι όταν το διαπιστώνεις και ο ίδιος. Και ο Γερμανός το ήξερε, και κάθε μέρα δεχόταν ένα πλήγμα, τόσο από τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και από τα ΜΜΕ. Αυτό που χειροτερεύε ακόμη περισσότερο την ψυχολογία του, ήταν και οι σχέσεις του με τον Lewis Hamilton. Αυτές,  κάποια στιγμή χάλασαν, το κλίμα “ηλεκτρίστηκε”, και αυτό ήταν ίσως το κερασάκι στην τούρτα.

Ο Hamilton κέρδιζε εντός πίστας, κέρδιζε όμως με την βοήθεια του τύπου και το επικοινωνιακό κομμάτι, το “εκτός πίστας”. Ο Nico έπρεπε να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Nα κουμαντάρει τις επιθέσεις του Τύπου, τα σχόλια των οπαδών, την κακή σχέση του με τον ομόσταυλο του, και το γεγονός πως ο ίδιος, έχανε. Ο παγκόσμιος τίτλος του, τολμώ να γράψω πως ήταν η γιατρειά σε όλον αυτό το βουβό πόνο, που δεν άφησε να βγει προς τα έξω, τον πάλεψε, και εν τέλει, τον ξεπέρασε. Εγκατέλειψε νικητής…
Πηγή φωτογραφίας άρθρου: XPB Images