Καθόλου…Ατάλαντη!

Η Αταλάντα πέρασε από το “Σαν Πάολο” με 2-0, ενώ έπαιζε από το 67′ με παίκτη λιγότερο. Ως εδώ καλά. Λες, “η Νάπολι είχε το μυαλό της στη Ρεάλ”. Κι όμως…Ο Σάρι μόνο το μυαλό του στη Ρεάλ δεν είχε. Έβαλε τους βασικούς του, φώναζε σαν προπονητής μπάσκετ από τον πάγκο και γενικά τρελαινόταν, βλέποντας την ώρα να περνάει. Ξαναλες από μέσα σου, “γιατί σκάει αυτός; Μια γκέλα όπως όλες οι άλλες είναι”. Κοιτάς τη βαθμολογία και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί σκάει. Αρχικά το μάτι πάει στο (πλέον) –12 από την κορυφή. “Τελείωσε το πρωτάθλημα”, λες.  Κοιτάς να βρεις την Αταλάντα γύρω στη δέκατη θέση. Ψάχνεις, ξαναψάχνεις…

Κι όμως! Η Αταλάντα δεν είναι μόνο στη τέταρτη θέση, αλλά και στο -3 από τη τρίτη και συγκεκριμένα την αντίπαλο που υπέταξε στο γήπεδό της. Τώρα ξέρεις γιατί ο Σάρι τρελαινόταν. Όχι μόνο χάνει έτσι άδοξα το πρωτάθλημα, όχι μόνο βλέπει πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τη Ρόμα, αλλά πλέον έχει και πρόβλημα στην πλάτη του.

Ας ασχοληθούμε όμως με την αληθινή αιτία του αφιερώματος…Η Αταλάντα. Μία ομάδα που έχει σε 26 αγώνες, έξι βαθμούς περισσότερους από όσους είχε σε ολόκληρη την περσινή σεζόν, όπου και τερμάτισε 13η, έχοντας σκοράρει ήδη ένα γκολ περισσότερο.

Στον πάγκο

Ο Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι πιστός στις τακτικές του δε θα μπορούσε να μην εφαρμόσει το 3-4-3 και εδώ. Όπως έκανε τόσα και τόσα χρόνια στη Τζένοα, όπως έκανε όπου κι αν πήγε. Είτε με επιτυχία, είτε με αποτυχία. Αυτό πιστεύει, αυτό ξέρει να κάνει, με αυτό νικάει, με αυτό χάνει. Μα πάνω από όλα το κάνει με ψηλά το κεφάλι. Για αυτό τον προσλαμβάνουν, για αυτό και θα βρίσκει πάντα δουλειά.

Πίεση, κάθετο παιχνίδι κυρίως από τα άκρα, γρήγορες μεταβιβάσεις και ωραίο ποδόσφαιρο. Ο Γκασπερίνι δεν θα βραβευτεί ποτέ ως ο καλύτερος τεχνικός, όχι παγκοσμίως, ούτε καν στην Ιταλία. Ωστόσο έχει τον τρόπο του. Οι ποδοσφαιριστές του παίζουν για αυτόν και μάλιστα δεν τον ξεχνάνε ποτέ. Τρανό παράδειγμα ο Τιάγκο Μότα της Παρί Σεν Ζερμέν. Όταν ρωτήθηκε σχετικά, ξεκαθάρισε πως ο καλύτερος προπονητής που είχε ήταν ο Γκασπερίνι. Καλά δεν το είπε έτσι…Απλά είπε πως “Ο Γκασπερίνι είναι καλύτερος προπονητής και από τον Μουρίνιο και από τον Αντσελότι“.

Η ομάδα του Ιταλού τεχνικού κρατάει σταθερά στο 50% τα ποσοστά κατοχής της, κερδίζει περίπου 25 μονομαχίες σε κάθε αγώνα, κάνει μέσο όρο 16 τάκλιν, κλέβει “μπάλες” 18.8 φορές και σουτάρει σχεδόν 15 σουτ ανά παιχνίδι, τη στιγμή που δέχεται 10.

Διαμάντια

Δεν γίνεται τίποτα σωστά, αν δεν έχεις και τα κατάλληλα εργαλεία. Από ποιον να πρωτοξεκινήσεις; Πάμε με τον πρώτο σκόρερ της ομάδας, Αλεχάντρο Γκόμεζ. Εννιά γκολ σε 26 συμμετοχές. Για τρίτη σεζόν στην Αταλάντα και μοιάζει πιο έμπειρος από ποτέ. Έχει αναδειχθεί εφτά φορές MVP και συνεχίζει να πυροβολάει. Κόντρα στη Νάπολι μπορεί να μη σκόραρε, όμως είχε άξιο αντικαταστάτη τον άνθρωπο που εμπνέει εμπιστοσύνη στα μετόπισθεν κι ας βρίσκεται στα 19 του χρόνια.

Ο Κάλνταρα πέτυχε και τα δύο τέρματα της ομάδας του, έγινε ο τρίτος της σκόρερ(!) παρ’ ότι κεντρικός αμυντικό και γίνεται από τώρα διάσημος. Και λέμε από τώρα διότι το μέλλον του είναι ήδη στρωμένο με ροδοπέταλα. Η Γιουβέντους έχει καταθέσει ήδη 15 εκατομμύρια στο τραπεζικό λογαριασμό της Αταλάντα και ο νεαρός αμυντικός το καλοκαίρι θα μάθει ακόμα περισσότερα δίπλα σε Κιελίνι και Μπονούτσι.

Μπροστά του, στην ενδεκάδα που κατεβάζει συνήθως ο Γκασπερίνι, έχει τον Κέσι. Τον άνθρωπο που χθες αποβλήθηκε, δεχόμενος δύο κίτρινες σε τέσσερα λεπτά. Απερισκεψία…Δικαιολογήστε τον καθώς πρόκειται για 20 χρονών παιδί. “Παιδί”…Αν τον δείτε στο γήπεδο μόνο ως τέτοιο δε συμπεριφέρεται. Δεύτερος σκόρερ της Αταλάντα, με έξι τέρματα σε 21 συμμετοχές. “Καταπίνει” αμέτρητα χιλιόμετρα και ώρες-ώρες θυμίζει(θα το πω) Βιντάλ. Ένας box to box μέσος που δεν…μασάει.

Ο Κούρτιτς από την άλλη, είναι ήδη γνωστός στους φίλους του Κάλτσιο. Πάθος, δύναμη, καλή τεχνική και σκοράρισμα. Παίζει ως προωθημένος οργανωτής, ωστόσο τον βλέπεις συχνά-πυκνά και στην άμυνα, όταν η ομάδα βρίσκεται εκεί.

Πετάνια και Παλόσκι θεωρούνται…παλιοί επίσης στη Σέριε Α, ο Γκαλιαρντίνι πρόλαβε να φύγει για το Μιλάνο και την Ίντερ μες το καταχείμωνο, τη στιγμή που έρχονται κι άλλοι από πίσω. Ο 22χρονος δεξιός μπακ, Κόντι, θυμίζει Αμπάτε(για καλό το λέω), ενώ ο Μπαστόνι θεωρείται ήδη ως ένα από τα επόμενα μεγάλα ταλέντα της χώρας, έχοντας αγωνιστεί μόλις 90 λεπτά φέτος. Για το τέλος άφησα τον επίσης “ολιγόλεπτο” Μελεγκόνι, ο οποίος με 45 λεπτά συμμετοχής δεν μπορεί να κριθεί, ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που προτείνουν “remember the name”.

Το μέλλον

Η Αταλάντα έχει ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα μπροστά της. Πάει στη Φλωρεντία και υποδέχεται την Ίντερ αμέσως μετά. Μπορεί να τερματίσει κάτω και από την οχτάδα. Ωστόσο ένα είναι σίγουρο. Ότι βρίσκεται σε πολύ σωστό δρόμο. Κι αν συνεχίσει να βγάζει με αυτούς τους ρυθμούς “διαμάντια” και πιστέψει στο έργο του Γκασπερίνι, θα μπορούμε να μιλάμε άνετα για μια νέα Τζένοα. Δηλαδή μια ομάδα που παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, παίρνει νίκες κόντρα στους “μεγάλους” και τερματίζει στις 8 πρώτες θέσεις. Ομάδα Γκασπερίνι δηλαδή…